Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 53

~Ρεβέκκα~

(17 χρονών)

Μετά από 1 χρόνο ...

-Μαμά σταμάτα δεν πεινάω σου λέω! Λέω απηυδισμένη από την συμπεριφορά της μητέρας μου.

-Μα κορίτσι μου δεν έχεις φάει τίποτα από χθες το βράδυ. Δεν μπορείς να συνεχίσεις έτσι. Πιστεύεις ότι η Μαρκέλλα θα ήθελε να σε έβλεπε έτσι; 

-Δεν είναι εδώ όμως και δεν μπορεί να με δει οπότε παράτα με εντάξει; Της λέω θυμωμένη με την αναφορά της στην Μαρκέλλα και της κλείνω την πόρτα στα μούτρα. Αυτό το πράγμα συμβαίνει εδώ και ένα χρόνο, δηλαδή από τότε που πέθανε η Μαρκέλλα. Μου έπεσε πολύ βαρύ, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι πέθανε. Να φανταστείτε στην αρχή μιλούσα στο φάντασμα της και εκείνη μου απαντούσε. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να με βλέπει να "αυτοκαταστρέφομαι", όπως συνήθιζε να μου λέει, και έτσι με έτρεχε σε ψυχιάτρους. Παραδόξως είχαν αποτελέσματα και πλέον είμαι μια χαρά. Όσο καλά μπορώ να χαρακτηριστώ μετά από τον θάνατο της αδερφής μου και κολλητής μου φίλης. Στο θέμα των αγγέλων όλοι Σκοτεινοί άγγελοι έμειναν χωρίς δυνάμεις και εξορίστηκαν από τον κόσμο των αγγέλων. Πλέον μένουν μόνιμα στον κόσμο των ανθρώπων χωρίς να αποτελούν κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Ο "πατέρας" μου έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Ευτυχώς δηλαδή. Με τον Τάιλερ δεν πολυμιλάμε. Μου στάθηκε πολύ την περίοδο που θρηνούσα την Μαρκέλλα αλλά αφού έγινα καλά ψυχολογικά συνειδητοποίησε τι έκανα στους Σκοτεινούς και απομακρύνθηκε. Τον καταλαβαίνω απόλυτα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον θέλω στην ζωή μου. Τον αγαπάω, τον αγαπάω πολύ για αυτό και του δίνω χρόνο να συμφιλιωθεί με την ιδέα. Όμως έχει περάσει ένας χρόνος και δεν βλέπω κάποια βελτίωση. Εκτός από κάποια βλέμματα που ανταλλάζουμε στο σχολείο και τίποτα άλλο. Μου λείπει πολύ αλλά δεν μπορώ να τον πιέσω. Ο Ντρου από την άλλη έχει παρατήσει τελείως τον εαυτό του. Έχει ξεκόψει και από τον Τάιλερ και από εμένα παρόλο που δεν μιλούσαμε ούτε πριν. Κάνει παρέα με τους διάσημους του σχολείου και κάθε μέρα έχει κάποια διαφορετική ξελιγωμένη να του τρίβεται. Αυτός όμως δεν τους δίνει καθόλου σημασία. Παρόλο που νοιάζομαι ακόμα την Μαρκέλλα ο Ντρου πρέπει να προχωρήσει στην ζωή του γιατί έτσι δεν καταφέρνει τίποτα παραμόνο να καταστρέφει τον εαυτό του. Την περίοδο που θρηνούσε την Μαρκέλλα είχε απομονωθεί από όλους. Κατηγορούσε συνέχεια τον εαυτό του για τον θάνατο της και για το ότι πέθανε πληγωμένη παρόλο που εμείς του λέγαμε το αντίθετο. Γενικά όλοι μας κυκλοφορούμε σαν ζόμπι μετά τον θάνατο της Μαρκέλλα πράγμα που φανερώνει πόσο σημαντική ήταν στην ζωή μας. Γιατί έπρεπε να πεθάνει έτσι; Πέθανε όμως σαν ηρωίδα αφού μας έσωσε. Έσωσε του καλούς αγγέλους και αυτό της το αναγνωρίζω. Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα μου και η ανάσα μου βγαίνει ακανόνιστη. Δεν μπορώ να πληγώνω και να καταστρέφω πλέον τον εαυτό μου. Όπως είπε και η μητέρα μου η Μαρκέλλα δεν θα ήθελε να με βλέπει έτσι. Η Μαρκέλλα θα ήθελε να είμαι χαρούμενη, να γελάω, να προχωρήσω τη ζωή μου και ακριβώς αυτό θα κάνω. Σηκώνω από το πάτωμα που είχα κάτσει και σκουπίζω τα δάκρυα από το πρόσωπο μου. Πηγαίνω στην τουαλέτα και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου για να συνέλθω. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αυτό που αντικρίζω με τρομάζει. Κόκκινα από το κλάμα μάτια, σκασμένα χείλη και αδύνατο πρόσωπο. Όπως ήταν εκείνη την μέρα που πέθανε. Δεν πρέπει να τα σκέφτομαι τώρα αυτά. Σκουπίζω το πρόσωπο μου με μία πετσέτα και βγαίνω στο δωμάτιο μου. Κάθομαι στο γραφείο μου και αρχίζω να τρώω ότι υπάρχει πάνω στο δίσκο που έφερε η μητέρα μου. Τα τρώω όλα με μεγάλη λαιμαργία και ακούω την κοιλιά μου που βγάζει περίεργους ήχους. Πρέπει να πάρω την ζωή στα χέρια μου και να σταματήσω να θρηνώ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα την ξεχάσω απλά θα σταματήσω να ζω για αυτήν και θα ζήσω για εμένα. Αφού τελειώνω όλα τα φαγητά αποφασίζω να κάνω τα μαθήματα μου για το σχολείο για να απασχολήσω λίγο το μυαλό μου. Αφού τα μάτια μου αρχίζουν να τσούζουν από το πολύ διάβασμα και νυστάζω κλείνω το βιβλίο της ιστορίας και ξαπλώνω στο μαλακό κρεβάτι μου. Κλείνω τα μάτια μου και μέσα σε λίγα λεπτά με έχει πάρει ο ύπνος.