Special

Chapter 14.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΕΚΕΙΝΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ,

δεν το πιστεύω ακόμη πως με φίλησε, πως έκανε αυτήν την κίνηση. Εκείνη την στιγμή ένιωσα πιο ζωντανή από κάθε άλλη φορά, πιο ελεύθερη, πιο διαφορετική. Ακόμη και αν αγγίζω με τα δάχτυλά μου τα χείλη του νιώθω πως ακόμη αισθάνομαι τα δικά του πάνω στα δικά μου, το πόσο δροσερά και κρύα ήτανε, την γεύση του, τον τρόπο που με φιλούσε.

Ο τρόπος μου με φιλούσε έκανε το έδαφος κάτω από τα πόδια μου να λιώνει σιγά σιγά και τον χρόνο να σταματάει, λες και οι δείκτες κάθε ρολογιού είχαν παγώσει. Αισθανόμουν μόνο εκείνον, τίποτε άλλο, του είχα ήδη παραδοθεί με αυτό το φιλί. Όταν η γλώσσα του μπλέχτηκε με την δική μου, φλόγες άναψαν χαμηλά στο στομάχι μου και τρομαγμένες οι πεταλούδες που πετάριζαν προηγουμένως εκεί, πέταξαν μακριά. Αισθανόμουν διαφορετικά. Το φιλί του ήταν κάτι το μοναδικό.

Συνεχίζω να προσθέτω ροζ πινελιές στον καμβά μου έχοντας στο μυαλό μου την ανάμνηση εκείνης της στιγμής καθώς από το κινητό μου ακούγεται χαμηλά η φωνή της Birdy να σιγοτραγουδάει. Πάντα ακούω χαμηλά μουσική για να μην με ενοχλεί, αν και τώρα που το σκέφτομαι θα ήθελα να ρισκάρω και αυτό κάποια στιγμή, να δω τις συνέπειες που θα είχα αν άκουγα δυνατά μουσική.

Το κινητό μου κουδουνίζει δύο φορές και το τραγούδι για λίγο σταματάει. Κατεβαίνω από το σκαμπό μου και περπατάω μέχρι την ξύλινη συρταριέρα λίγο πιο δίπλα μου όπου έχω αφήσει εκεί πάνω το κινητό μου. Το παίρνω στο χέρι μου και βλέπω πως έχω ένα νέο μήνυμα.

Charlene μου, συγγνώμη που δεν σε
επισκεφτήκαμε όπως σου είχαμε υποσχεθεί,

δούλευα μέχρι αργά τα απογεύματα και
δεν πρόλαβα. Συγγνώμη. Μου έχεις λείψει.
Έχεις χρόνο να μας δεχθείς το απόγευμα;

Από: Alfie, 12:09

Διαβάζω το μήνυμα και χαμογελάω, πραγματικά μου έχει λείψει πολύ ο μοναδικός μου φίλος, που εύχομαι στο μέλλον να είναι ένας από τους πολλούς. Θέλω τόσο να τον δω και φυσικά του απαντάω με μεγάλη χαρά αμέσως.

Alfie, μου έχεις λείψει πράγματι πολύ.
Φυσικά και θέλω να έρθετε, λέω να
κάνουμε ένα movie night με pizza γεμάτη
πεπερόνι όπως σου αρέσει. Τι λες; :)
Προς: Alfie, 12:11

Στέλνω το μήνυμα και περιμένω απάντηση. Η αλήθεια είναι πως και αυτήν την βδομάδα μετά το τέλος της μετακόμισης αποφάσισα να μείνω σπίτι. Η ιδέα να δω την μητέρα μου δεν μου άρεσε, γεγονός που με πονάει βέβαια. Μα πλέον η σπατάλη χρόνου μου σε ένα χώρο μαζί της μου δημιουργεί ασφυξία και περίεργα συναισθήματα.

 Μετά το φιλί μου με τον Harry το μυαλό μου έχει καθαρίσει, νιώθω λες και ξαφνικά μετά από αρκετό καιρό καταιγίδων μερικά σύννεφα άρχισαν να εξαφανίζονται και πλέον κυριαρχεί μόνο μερική συννεφιά. Δεν έχουμε και τον πλήρη ήλιο ακόμη μα αυτό είναι ένα βήμα για εμένα. Επίσης θέλω να κλείσω ραντεβού με τον γιατρό μου, και αν γίνεται σκέφτηκα και με έναν ψυχαναλυτή, ή κάτι σαν ψυχολόγο τέλος πάντων.