Special

Chapter 57.

ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ.
Με αγαπάει τόσο πολύ γαμώτο. Κάθε ημέρα μετά τις επόμενες το κατάλαβα για τα καλά αυτό. Σε ότι κι αν έγινε με εμένα και μεταξύ σας. Όπως και αν της φέρομαι, ότι κι αν έχω κάνει. Με αγαπάει. Η κηδεία ήτανε ένα φιάσκο. Ούτε που θυμάμαι καλά καλά τι έγινε.

Η πρώτη εβδομάδα μακριά της κύλησε απαίσια. Κυριολεκτικά απαίσια. Δεν είχα κλείσει μάτι. Δε μπορούσα. Ένιωθα περίεργα μέσα σε αυτό το άδειο σπίτι. Σκέφτηκα να το πουλήσω. Σκέφτηκα καλύτερα να πάω και να μείνω κάπου αλλού. Πόναγε το κεφάλι μου. Ο πόνος δεν έφευγε. Και μέσα μου. Πονούσαν όλα μέσα σου.

Δεν άκουγα τη φωνή της. Δεν αισθανόμουν την παρουσία της μες το σπίτι. Τίποτα. Ο καταραμένος ο Sinatra δεν έπαιζε στο πικάπ, σκεφτόμουν πως καλύτερα θα ήταν να το κάψω για να μην το βλέπω παρά να στοιχειώνει εκείνη τη γωνιά του σαλονιού. Από την άλλη προσπαθώντας να απαλείνω τον πόνο μου σκεφτόμουν πως θα επέστρεφε.

Σκεφτόμουν πως ήταν στη δουλειά και θα επέστρεφε. Θα έπρεπε να αφήσω τα πάντα όπως είναι, απείραχτα για όταν έρθει να τα βρει ανέγκηχτα, να μη με κατσαδιάσει και να κάνει ότι έχει να κάνει. Ποτέ δεν ερχόταν. Εκτός από τη δουλειά στο φούρνο, σάπισα την πρώτη εβδομάδα μέσα στο σπίτι. Ένιωσα να τρελαίνομαι. Στην κυριολεξία.

Δέχθηκα αρκετά τηλεφωνήματα στο σπίτι. Στο κινητό. Απάντησα μόνο σε λίγα στο σταθερό, όχι από μακρινές θείες και συγγενείς. Και μόνο επίσης της Gemma, του μπαμπά, και της Charlene εννοείται στο κινητό. Βασικά με κάλεσε και ο Alfie, για να μιλήσουμε, είχε έρθει και στην κηδεία όπως μου είπε ο ίδιος, αλλά δεν τον είχα προσέξει.

Με προσκάλεσε να πάμε σε ένα μήνα, αρχές Αυγούστου στο Brighton, μία εβδομάδα διακοπές. Είναι δύο ώρες από το Λονδίνο, έχει μεγάλη υπέροχη παραλία όπως είπε και πρότεινε να μείνουμε σε καμπίνα, ή ξυλόσπιτο τέλος πάντων σε μια κοντινή εκεί μικρή δασώδη περιοχή.

Του απάντησα ένα απλό «Θα δούμε» σε αυτό και προχώρησα γρήγορα τη συζήτηση για να τελειώνουμε. Στην αρχή της δεύτερης εβδομάδας κατάφερα να πουλήσω το αυτοκίνητο της μαμάς, εφτά χιλιάδες λίρες, έστειλα με γράμμα πάλι τα υπόλοιπα χρήματα που χρώσταγα στη μητέρα της Charlene, τέσσερις χιλιάδες και εκείνη μου απάντησε με ένα γραπτό μήνυμα.

«Σε ευχαριστώ πολύ Harry. Να είσαι πάντα καλά.»  έγραφε. Με είχε καλέσει στο κινητό και λίγες ημέρες μετά τη κηδεία της μαμάς βέβαια για τα συλληπτήρια. Είχα απορήσει για το από πού το είχε μάθει αλλά με ενημέρωσε η ίδια η Charlene λίγες ημέρες μετά πως το είχε πει στο μπαμπά της και επειδή μιλάνε ελάχιστα που και που με τη μαμά της, της το είχε πει εκείνος.

Ακόμη όμως να μου πει η ίδια για τη δική της μαμά. Τη δεύτερη εβδομάδα, εκτός από τη δουλειά όλη την υπόλοιπη ημέρα παρέμενα ξαπλωμένος στο κρεβάτι δίχως να κάνω κάτι. Είχα παραλείψει να κάνω μπάνιο και σήμερα, τέταρτη μέρα. Η Charlene έρχεται κάθε μέρα παρόλο που της λέω να μην το κάνει.

Ή κάθεται μαζί μου ή περιμένει κάτω στο σαλόνι. Διαβάζει εκεί, μου μαγειρεύει. Ήθελα να της δείξω πόσο περήφανος και χαρούμενος ήμουν όταν μου είπε πως και η έκθεση στην Σκοτία πήγε καλά παρόλο που δεν πήγε η ίδια, μα δεν τα κατάφερα, δεν μου βγήκε. Παρόλο που το ήθελα, δεν το ένιωθα για να το κάνω. Μόνο κενό. Τίποτε άλλο.

Μου είπε κιόλας αν θέλω να επισκεφτώ κάποιον ψυχολόγο, δεν θα μου κάνει κακό αντίθετα, και όχι απαραίτητα τον διεστραμμένο δόκτωρ Jeremy αλλά της αρνήθηκα ήρεμα. Θα ήταν καλή ιδέα, αλλά ακόμη θέλω λίγο τον χρόνο μου μόνος μου. Να δω τι μπορώ να καταφέρω μόνος μου για να σώσω ο ίδιος τον εαυτό μου.

Είμαι ξαπλωμένος, έχω κλειστά τα μάτια και από όσο νομίζω εκείνη βρίσκεται κάτω και διαβάζει. Ξαφνικά ακούγεται αυτό που δε περίμενα να ακούσω. Frank Sinatra. Και συγκεκριμένα το Fly To The Moon. Το αγαπημένο της.

Νομίζω πως τα χείλη μου θα σπάσουν σε χαμόγελο από στιγμή σε στιγμή, μα μόλις καταλαβαίνω πως αυτό είναι αδύνατο, πετάγομαι όρθιος από το κρεβάτι και κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά.

Ορμάω στο σαλόνι και τη βρίσκω οκλαδόν να κάθεται στον καναπέ της μαμάς μου, να έχει μερικά χαρτιά μπροστά της και να κουνάει το κεφάλι της στο ρυθμό της μουσικής. Δε βλέπω την ομορφιά της που θα σχολίαζα όπως κάθε άλλη φορά, γιατί γαμώτο ναι, είναι πολύ όμορφη μα βλέπω θολά και αυτό τα υπερβαίνει όλα.