Special

Chapter 31.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Listen On Repeat: Light- Sleeping at Last

ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΩ ΑΓΧΩΜΕΝΟΣ,

«Θα ήταν καλύτερα να φύγεις.» έρχεται δίπλα μου η μαμά της Charlene. «Είσαι τρελή; Δεν υπάρχει περίπτωση!» έχω κάτσει στο έδαφος του διαδρόμου  με την πλάτη μου πίσω στον τοίχο και περιμένω έναν γιατρό ή μία νοσοκόμα τέλος πάντων να βγει και να μας πει πως είναι η Charlene. «Φύγε πριν έρθει ο άντρας μου, άμα έρθει και σε βρει εδώ θα δίνει χαμός!» πλησιάζει από πάνω μου. «Πρώην άντρα σου.  Έκρυψες και αυτό από εκείνη! Τον κατέστρεψες και εκείνον όπως και την κόρη σου!» της πετάω απότομα και εκείνη αμέσως με αγριοκοιτάζει.

Αγγίζω τα χέρια μου πίσω στον τοίχο για βοήθεια και σηκώνομαι όρθιος μπροστά της. Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της και την κοιτάω απειλητικά. «Γιατί κάνω λάθος;!» υψώνω τον τόνο μου. «Εάν δεν ήθελες να μη δεχόσουν από την αρχή! Εσύ δέχθηκες να παίξεις τον ερωτευμένο σε μία κοπέλα με ειδικές ανάγκες!» μου φωνάζει. «Τι;!» κάνω αμέσως πνιχτά. «Το ρίχνεις λοιπόν όλο πάνω μου;! Αυτό κάνεις;» υψώνω ακόμη περισσότερο τον τόνο μου.

«Σας παρακαλώ σταματήστε!» μια κοντούλα νοσοκόμα με καρέ μαλλιά εμφανίζεται ανάμεσα μας και με σπρώχνει μακριά. «Βρίσκεστε σε νοσοκομείο όχι σε γήπεδο με χούλιγκαν. Παρακαλώ διατηρείστε ησυχία αλλιώς θα αναγκαστώ να καλέσω τους security για να σας πετάξουν έξω!» μας λέει απότομα και στροβιλίζω τα μάτια μου στα λόγια της. «Τι μας λες τώρα...» γυρνάω από την άλλη και αναστενάζω βαριά. Είναι τουλάχιστον μισή ώρα εκεί μέσα και κανένας γαμημένος γιατρός δεν έχει βγει να μας πει πως πάει.

Γυρνάω να κοιτάξω πίσω τη μαμά της Charlene και βλέπω πως με κοιτάζει με το ίδιο υποτιμητικό βλέμμα. Ναι χρειάζομαι τα χρήματα που μου έδωσε. Ναι τα χρειάζομαι για την μητέρα μου αλλά δεν άντεχα άλλο τις τελευταίες μέρες. Άγγιζα την Charlene, φίλαγα την Charlene και ένιωθα την ίδια στιγμή πως την πρόδιδα. Έπρεπε να της πω την αλήθεια γι' αυτό και πήγα στη μητέρα της σήμερα μα δεν περίμενα να ερχόταν την ίδια ώρα, την ίδια μέρα και η Charlene εκεί.

Τα διέλυσα όλα. Έχει δίκιο η μαμά της. Εγώ φταίω. Περνάω γρήγορα τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και αναστενάζω. «Τι κάνει αυτός εδώ;!» ακούω μια δυνατή φωνή και γυρνώντας το κεφάλι βλέπω τον πατέρα της Charlene να έρχεται γρήγορα στο διάδρομο. «Ήταν εκεί και με βοήθησε-..» πάει να μπει μπροστά η μαμά της μα εκείνος την προσπερνάει. «Τι της έκανες γαμώτο;!» με πιάνει από το γιακά της μπλούζας μου και με κολλάει πίσω στον τοίχο.

«Δεν την πείραξε..» μπαίνει ανάμεσα μας η μαμά της προσπαθώντας να μας χωρίσει. «Μας άκουσε..απλώς μας άκουσε να μιλάμε, αυτό έγινε. Άκουσε την αλήθεια!»  ξεστομίζει απότομα στον πρώην άντρα της. Μια ακόμη αλήθεια που όπως ανέφερα ήδη δε γνωρίζει η Charlene. Πως θα το πάρει άμα το μάθει κι αυτό; Θεέ μου πρέπει να είμαι εκεί να την στηρίξω όταν γίνει αυτό. «Το καλό είναι όμως ότι την ακούσαμε, κατάφερε να μιλήσει μάλλον. Αυτό είναι-..» πάει να συνεχίσει τα λόγια της μα ο πατέρας της Charlene γυρνάει και την κοιτάει με αηδία.

«Τι στο διάβολο πάλι λάθος μαζί σου, μου λες;!» της φωνάζει. «Ποια είσαι τέλος πάντων; Που είναι η γυναίκα που ερωτεύτηκα, αγάπησα και έζησα μαζί της;! Γιατί έγινες έτσι;!»  αρχίζει να περπατάει απειλητικά προς εκείνη. «Σας το είπα ήδη τέτοιες φασαρίες δεν αρμόζουν στο νοσοκομείο μας! Θα αναγκαστώ να καλέσω τον security!» εμφανίζεται ξαφνικά δίπλα τους  η νοσοκόμα που ήταν εδώ πριν. Όλα είναι μια τρέλα. Όλα. Και δεν ξέρω αν είναι καλά το κορίτσι μου εκεί μέσα.

«Όλα θα είναι καλά αν φύγεις αυτός!» δείχνει εμένα εκείνος. Αμέσως τα μάτια όλων πέφτουν πάνω μου. «Άφησε τον, πρέπει να του μιλήσω και-..» πάει να του πει η μαμά της Charlene αλλά εκείνος τινάζει το άγγιγμα της μακριά από το μπράτσο του. «Δε θέλω να ακούσω κουβέντα! Δεν έχει καμία δουλειά εδώ! Δεν είναι τίποτα για εκείνη! Εσύ απλώς θα σωπάσεις..» της ρίχνει ένα έντονο βλέμμα. «Και εσύ θα φύγεις..» ο τόνος της φωνής του έχει πλέον χαμηλώσει καθώς επιστρέφει το βλέμμα του πίσω σε εμένα. «Ελάτε μαζί μου νεαρέ τότε..» έρχεται δίπλα μου η νοσοκόμα.

«Όχι δεν μπορώ να φύγω. Πρέπει να μείνω εδώ.» μουρμουρίζω δίχως να 'σπάω' το βλέμμα μου από εκείνον. «Είναι ένας ξένος.» πετάει απότομα εκείνος. «Είμαι τα πάντα της.» σηκώνω αργά το δείκτη μου καθώς του μιλάω. «Σε παρακαλώ Harry..» με κοιτάει παρακλητικά η μαμά της. Δεν μπορώ να την αφήσω. Δεν το καταλαβαίνουν; Δεν μπορώ. Απλά όχι. Δε θα γίνει όμως όπως θέλει εκείνος.

Βουρκώνω και γυρνάω το σώμα μου στρέφοντας την πλάτη μου προς εκείνους τους δυο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. «Ακολούθησε με νεαρέ.» μου λέει η νοσοκόμα και την αγριοκοιτάζω. «Ξέρω το δρόμο!» της πετάω και αρχίζω να περπατάω γρήγορα στο διάδρομο. Και πάλι όμως εκείνη ακολουθεί δίπλα μου με το ίδιο γρήγορο βήμα. «Θα είμαι στον κάτω όροφο στην μικρή καντίνα που είδα ότι έχει, όχι στην μεγάλη. Θα βρίσκομαι εκεί για όσο χρειαστεί. Δε θα φύγω ούτε λεπτό. Μόλις μαθευτεί έστω το παραμικρό νέο για εκείνη, θα έρθεις και θα μου το πεις.» της τονίζω και φτάνοντας μπροστά στο ασανσέρ, πατάω το στρογγυλό κουμπί περιμένοντας να ανοίξουν οι θύρες.

 «Δεν ξέρω εάν είναι καλή ιδέα. Δε θέλω να σας δει ο κύριος και να δημιουργήθουν πάλι εντάσεις.» μουρμουρίζει ως απάντηση. Μπαίνω μέσα στο ασανσέρ και αυτή στέκεται δίπλα μου. Οι θύρες κλείνουν μόλις πατάω άλλο κουμπί  εδώ μέσα και για λίγο το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος του ασανσέρ που κατεβαίνει.