Special

Chapter 21.

Listen On Repeat: Let It All Go - Birdy

ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ,
Κάθομαι ξαπλωμένη πίσω στο κρεβάτι μου και κοιτάω το ταβάνι εδώ και αρκετή ώρα. Δεν μπορώ να βάλω τα κομμάτια του παζλ στη σειρά σύμφωνα με όσα έγιναν λοιπόν τις δύο αυτές τελευταίες εβδομάδες. Όλα είναι τόσο περίεργα και περίπλοκα. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, όχι μόνο από τον πόνο που νιώθω αλλά και από τις χιλιάδες σκέψεις που έχουν εισβάλει μέσα του.

Ζήτησα από τον μπαμπά μου να φύγει σήμερα, εκείνος αρχικά αρνήθηκε μα τελικά τον έπεισα. Ήθελα πολύ να μείνω μόνη μου. Να σκεφτώ, να ηρεμήσω, να βρω κάποιο λόγο. Λόγο που έγινε ότι έγινε αυτές τις δύο εβδομάδες στη ζωή μου.

Βουρκώνω καθώς θυμάμαι τη σκηνή με τη μαμά μου, μου πονάει το στήθος, μου κόβεται η ανάσα και νιώθω ευάλωτη. Δεν ήθελα να γίνει έτσι. Δεν ήθελα να το μάθει έτσι. Την πλήγωσα πολύ. Πάρα πολύ. Είναι η μαμά μου και δεν της άξιζε όλο αυτό. Αυτό το μυστικό, αυτό το κρύψιμο της αλήθειας όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω εάν θα μπορέσω να την ξανά κοιτάξω στα μάτια, βασικά δε νομίζω πως θα μπορέσω να σταθώ ποτέ ξανά μπροστά της, σίγουρα θα λιποθυμήσω ή θα πάθω κάποιο νευρικό σοκ.

Μόνο ένα πράγμα θα με ηρεμούσε. Εκείνος.

Μα γιατί; Γιατί τώρα και ο μπαμπάς μου αντιδρά έτσι όπως αντιδρούσε η μαμά μου παλιότερα απέναντι στον έξω κόσμο; Γιατί δεν άφηνε τον Harry να μπει; Γιατί; Μήπως επειδή φοβάται ότι δε θα του ξανά μιλήσω ποτέ και θέλει να με προστατέψει ξανά από την αρχή; Μήπως έχει προηγηθεί κάτι με αυτούς τους δύο; Μα αποκλείεται. Αποκλείεται να γνωρίζονται αυτοί οι δυο. Τι τρέχει τέλος πάντων; Τι;

Το κεφάλι μου με πονάει φρικτά και πιάνοντας το με τις παλάμες μου το πιέζω. Νιώθω πως θα σπάσει το κρανίο μου γι'αυτό και πιέζω περισσότερο. Ίσως θα πρέπει να του μιλήσω. Ίσως. Σηκώνομαι αργά από το στρώμα και ψάχνω γύρω μου να βρω το κινητό μου. Δεν είναι πουθενά. Περπατάω με δυσκολία μέχρι την κουζίνα και ψάχνω και εκεί αλλά τίποτα. Ζαλίζομαι αλλά πρέπει να παλέψω να σταθώ στα πόδια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα καθώς ακουμπάω πίσω στο πάγκο και κλείνω τα μάτια μου.

Μου λείπει. Μου έχεις λείψει. Ξέρω πως αν του εξηγήσω κατά κάποιο τρόπο θα με βοηθήσει. Θα το κάνει. Το στήθος μου δε σταματά να ουρλιάζει, να συσπάται καθώς τον σκέφτομαι. Λυγίζω κάτω στο έδαφος και παίρνω βαθιές συνεχόμενες ανάσες για να ελέγξω τον εαυτό μου. Δεν μπορώ. Νιώθω πως το κεφάλι μου θα σπάσει από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο. Το πρόσωπο μου γεμίζει  δάκρυα και παθαίνω ακόμη ένα σοκ. Τι τρέχει με όλους; Πόσοι μου κρύβουν τελικά κάτι;

Κοιτάω στο σαλόνι και δεν βλέπω πουθενά το κινητό μου. Σηκώνομαι αργά και περπατάω μέχρι πίσω στο δωμάτιο μου με τη βοήθεια του τοίχου  για να ξανά ρίξω μια ματιά . Προσπαθώ να σκεφτώ την τελευταία φορά που το χρησιμοποίησα και ήταν όταν είχα πάει στο σπίτι των γονιών μου για να το βάλω στο αθόρυβο μόλις πρωτομπήκα.