Special

Chapter 52.

ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΠΑΩ,

ομολογώ πως όταν βγαίνω από το αυτοκίνητο μου νιώθω μια κάψα στο λαιμό και στα μάτια μου. Θέλω να ουρλιάξω. Θέλω να κλάψω. Μα νιώθω και μουδιασμένος. Νιώθω έναν πόνο μέσα σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου που με ακινητοποιεί για νιώσω ή να πράξω. Φεύγοντας από το σπίτι, φόρεσα τα παπούτσια μου και άρπαξα τα κλειδιά μου τίποτε άλλο δε πήρα μαζί μου.

Περπατάω στο πεζοδρόμιο με σκοπό να βρω ένα μπαρ με λιγοστό κόσμο, να αράξω εκεί και να πιω. Μια ιερόδουλη περπατάει δίπλα μου και την παίρνω είδηση από τον θόρυβο των τακουνιών της στο έδαφος. «Είσαι για μια βραδιά απόψε, κούκλε;» μου λέει σιγανά. Καπνίζει και ξεφυσάει τον καπνό μέσα στο πρόσωπο μου. Συχαίνομαι όταν μου το κάνουν αυτό.

Μουγκρίζω μα δεν της απαντάω. «Έλα...» μουρμουρίζει δίχως να σταματά να περπατάει δίπλα μου. «Όχι!» γυρνάω και της πετάω κοιτώντας τη από την κορυφή έως τα νύχια. Και ποια είναι η ζωή μας τέλος πάντων λοιπόν; Σήμερα λοιπόν αυτή είναι μια πόρνη, και σε λίγα χρόνια μετά σαν αύριο θα έχει βρεθεί γιαγιά.

Και ποια είναι η ζωή λοιπόν; Ακόμη και σε εκείνη άδικα θα βρεθεί. Ακόμη και στους εγκληματίες δίνεται η δυνατότητα για μια νέα ζωή σβήνοντας το παρελθόν και το 'όνομα' τους. Ενώ αυτή; Σε αυτή η ζωή δεν μπορείς να της το δώσει αυτό. Θα της δώσει την ευκαιρία για μια νέα ζωή αν το θελήσει μα κανένας δε θα πάψει να την αποκαλεί «πόρνη», «πουτάνα», «ιερόδουλη». Ποτέ.

Και σε εμένα τι; Η ζωή είναι το ίδιο εξίσου άδικη. Μου έδωσε ότι καλύτερο μα ως αντάλλαγμα πρέπει να μου πάρει κάτι τώρα; Δεν πιστεύω πως το αξίζω. Πιστεύω πως σίγουρα ότι καλά έχω κάνει ξεπερνάνε τα κακά μου. Πιστεύω ότι αξίζω τη λάμψη του φεγγαριού. Μα σαν κάτι ανθρώπους σαν και εμένα που αξίζουν μία λάμψη, ένα φως... μπαίνουν μπροστά τα σύννεφα και το κρύβουν και έχω συνέχεια καταιγίδες.

Μπαίνω μέσα στο μπαρ προσπαθώντας πολύ από το να μην κλάψω. Δε θα το κάνω σε δημόσιο χώρο. Φτάνω στο μπαρ που είναι ανοιχτό μέχρι τώρα και βλέπω λίγο κόσμο μέσα. Περπατάω μέχρι τη μπάρα και κάθομαι σε ένα ψηλό σκαμπό μπροστά από αυτή. «Ένα διπλό ουίσκι με πάγο.» λέω στον μπάρμαν και έπειτα ρίχνω το κεφάλι μου προς τα κάτω και ξεφυσάω.

Ποιο το όφελος να είσαι καλός; Ποιο το όφελος να προσέχεις τη ζωή σου όπως έκανε η μαμά μου; Να διατήρησε σε υγιή επίπεδα; Μας έδωσαν προθεσμία, λες και είναι το τρόφιμο που παίρνεις από το σούπερ μάρκετ και το βάζεις το ψυγείο σου.

Πρέπει να το καταναλώσεις, να το απολαύσεις, να το χαρείς πριν την ημερομηνία που γράφει πάνω η συσκευασία. Και την μέρα που αναγράφει να το πετάξεις. Τόσο εύκολα. Ο μπάρμαν αφήνει το ουίσκι μπροστά μου και τον ευχαριστώ γνέφοντας απλά το κεφάλι μου. Το παίρνω το χέρι μου και αμέσως το πίνω μονορούφι.

Ίσως αν πιο υπερβολικά πολύ να μη θυμάμαι σε μισή ώρα, ποιος είμαι, πόσο χάλια έγιναν όλα μέσα σε ένα βράδυ στη ζωή μου, να ξεχάσω τα πάντα. Ξαφνικά εκείνη έρχεται στο μυαλό μου. Το βλέμμα της όταν της φώναξα. Το χέρι της να με αγγίζει μα να τινάζομαι μακριά της. Είναι το μόνο πράγμα που δε θα ήθελα να ξεχάσω μα αυτήν την στιγμή δε νιώθω τίποτα ούτε για τα πράγματα μεταξύ με εμένα και εκείνης.

Θάνατος. Θάνατος για κάποιον. Μου έδωσαν με προθεσμία το θάνατο της μαμάς μου. Τι να κάνω; Να παρακαλέσω το φεγγάρι; Να προσευχηθώ στο Θεό; Να προστάξω στη ζωή να μην την αφήσει να μου φύγει; Είναι ανώφελο. Υπάρχει ημερομηνία λήξης. Υπάρχει προθεσμία. «Άλλο ένα!» λέω ξέπνοα στον μπάρμαν σηκώνοντας το χέρι μου.