Annemiz saymıstık onu Ayşe ablamla beraber. Ama o bizi çocuğu saymamıştı...Dayak yerdim üvey annemden ama bu bana koymazdı dayakla büyümüştük nasıl olsa o yaşa kadar.En güzel yiyecekleri kendi kızı ile beraber yerdi. Ablam ile bana ayrı bi sofra kurardı iyiyi onlar kötüyü biz yerdik. Alışıktık seçim yapmazdık biz zaten ben her ögünde peynir ekmek yiyebiliyordum seviyordum peynir ekmek çay üçlüsünü. Babama birsey diyemiyorduk ya bize kızarsa diyorduk hiç birseyden haberi yoktu.
Hala okula gitmiyordum ama kimsenin haberi yoktu bundan. Birgün anne dediğimiz kadın bahçede ocakta birseyler pişirirken arayıp bulamadığım çok sevdiğim siyah kot pantolonumu bulamıyordum , zaten başka pantolonumda yoktum. Ona sordum gördün mü acaba bulamadım derken pantolonumun yanışını gördüm kuyu ocağında ve onun yaktım deyişini duydum. Çocukluk siniriyle ne yaptığımı bilmez bir halde demirden yapılmış çöp küreği gecti o anda elime. Hiç düşünmeden fırlatmıştım. Tam isabet kafasına gelmişti ,aglamıştı. Kactım , ya babama derse , ya babam kızarsa bana diyodum korkudan eve gidemiyordum .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlıktan Aydınlığa
General FictionBir insan ne kadar acı çekebilir, Ne tür acıları yaşabilir , bu acıları nasıl yenerde geçer. Her zaman bir umut vardır...
