Uzun bi yolculuktan sonra bir hastaneye gitmiştik. Babamın bulunduğu bölüme benin girmen yasak olduğu için ziyaretçi bölümünde bekliyordum. Elimde abimin aldığı çikolataları iştahla yerken karşımda babama benzeyen bi adam birinin yardımıyla yürüyor elinde serum iki büklüm olmuş yanında ise Hasan abim vardı. O babamdı kafasında garip bi şapkayla tanıyamamıştım neredeyse. Mehmet abimin koş demesiyle koştum .
Bir terslik vardı babam ağlıyordu gözlerinden yaşlar akarken bana sarılıyor öpüyordu. Anlam verememiştim. 2 gün orada kaldık, babamı taburcu ettiler . Köyümüze döndük. Babamın durumu iyi değildi , belli etmemeye çalışırdı ama beraber uyuduğumuz için öksürerek uyanırdı uykudan, kusardı bazı gecelerr. Yine anlam veremezdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlıktan Aydınlığa
General FictionBir insan ne kadar acı çekebilir, Ne tür acıları yaşabilir , bu acıları nasıl yenerde geçer. Her zaman bir umut vardır...
