Ablam daha 12 sindeydi. Evdeki işlerimizi ablam yapıyor , babamın ve benim herşeyimize yetişmeye çalışıyordu . O küçücük yaşta koca bir kadın gibi olmuştu. O gün kahvaltımızı yapıyorduk , bi kaç lokma atıştırıp hemen ben okula gidiyorum diye masadan kalkarden Babamın ;
-Otur eşşekoğlu eşşek.
Demesiyle oturakaldım sofrada.
-Bilmiyormuyum ben ne yaptığını, niye gitmiyorsun okula .Dedi.
Şaşkın, korkmuş durumdaydım birşey diyemedim.'Beraber gidiyoruz okula' dedi babam. Tuttu elimden gittik okula . Babam müdürle konusuyordu ne dediğini duymuyordum 10 dakika sonra çıktı.
-Dua et öğretmenin kabul etsin. Dedi.
Ama kabul etmedi . Öğretmenim tekrar benim okula dönmemi istememişti uzuncada bi zaman kaybetmiştim zaten. İstesemde arkadaşlarıma yetişemezdim .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlıktan Aydınlığa
General FictionBir insan ne kadar acı çekebilir, Ne tür acıları yaşabilir , bu acıları nasıl yenerde geçer. Her zaman bir umut vardır...
