TATLI İNTİKAM

-18- "Rahat Uyu Baba."

Multi; Bahar, abisini dinlerken :)

*****

Annem ile babamın mezarının başında dikiliyordum. Tek yaptığım şey; Ağlamamak için kendimi zor tuttuğumdu. Halâ inanamıyordum. Babamın burada hareketsiz yatmasına inanamıyordum. Canımın yarısı burada gözleri kapalı, nefes almadan, hareket etmeden yatıyordu.

Ölmekten korkardım. Bende bu dünyaya gözlerimi kapattığım da, benim için bu yalan dünya bitecek, öbür dünya başlayacak. Sabretmeliyim. Allah'ın bana verdiği imtihanı sabırla yenmeliyim. Annemi ve babamı benden aldı diye sitem edemem.

Çünkü ölüm Allah'ın emri.

Babamın gözümün önünde kanlar içinde ölmesine dayanamıyordum. Şaka gibi geliyordu. Bana sarılmasına çok ihtiyacım vardı. Biliyorum bana kızıyorsunuz ama ben böyle olacağını bilseydim, babama ilk günlerde soğuk davranmazdım. Son pişmanlık bir işe yaramadığını, babamın gözlerini kapattığı gün anladım.

"Anne.. Beni doğurmasaydın belki bunların hiçbiri olmayacaktı. Ne ben ailesiz büyürdüm, ne de abim sensiz büyürdü. Çok zor geliyor anne. Senin ve babamın ölmesine inanmak çok zor. Bazen diyorum; Keşke babam beni bulmasaydı, babam burada elimi tutamayacağı bir yerde uyumazdı ama işte herşey keşkeyle başlıyor.
Bende geleceğim sizin yanınıza ama abimi bırakamam yalnız başına. Beni duyuyorsun biliyorum ama ben seni duyamıyorum. Özür dilerim anne."

"Babam.. Seni buraya gömeli bir gün oldu. Yine sensiz geçireceğim, doğum günümü. Doğum günlerini kutlamayı sevmezdim ama senin yanında geçirmeyi isterdim. Ne yapalım baba? Kaderimizde ne varsa onu yaşayacağız. Rahat uyu baba. Bu toprağın altına girmene sebep olanlara hesabını soracağım."

Babam ilk karşıma çıktığında o'na söylediklerim aklıma gelince acıyla gözlerimi yumdum.

"Hayır! Ben, senin kızın değilim tamam mı?! Benim, babam öldü anladın mı öldü! Ne yüzle çıktın karşıma ha?! Ne yüzle? Ben, hergün yalnız kaldığımda benim babam kim? Ben kime benziyorum? Beni neden yurda bırakıp anne-baba sevgisinden mahrum bıraktılar? Beni istemediler mi? Dedim. Beni, istemediniz madem senin karın niye beni doğurdu!? Ne zaman dışarıya çıksam ve ya parka gitsem anne ve baba çocuklarının ellerinden tutmuş eğleniyorlardı. En çok hayal ettiğim şey buydu. Dışardakilere, yaşıtlarıma hep özendim. Bunca sene sensiz iyi-kötü başımın çaresine bakıp ayaklarımın üzerinde durdum. Şimdi de sen olmadan dururum."

Oda ağlarken "Affet kızım. Ben, böyle olsun istememiştim. Sonradan pişman oldum ama elimden birşey gelmedi."

Seni kırdım baba. Benim babam öldü demiştim ya hani, bak işte dediklerim oldu.

Bu sefer çiçek almayı unuttum ama bir dahaki gelişimde alacağım. Babam ve annemin mezarının başında dikilmiş, ellerimi birleştirmiş kafam eğik babam ve annemin mezarını izliyordum. Birden soğuk rüzgarı hissedince ürperdim. Kasım ayındayız Bahar, normal havanın soğuk esmesi.

Kafamı gökyüzüne çevirdiğimde ne ara havanın karardığını anlamamıştım. İki gündür hava sisliydi. Bugün ise hava yağmurluydu. Kara bulutlar her tarafı sarmıştı. Tıpkı Utku gibi gökyüzüde karanlıktı. Şu 3 ay içinde karanlığı benide sarmıştı.

Ben beyazdım. O ise karanlıktı. O'nun siyahından kurtuldum dedikçe, daha da batıyordum, siyahına. Ya o beni siyahın bataklığına sürecek, ya da ben o'nu siyahın bataklığından çıkaracağım.

Utku'ya karşı nefretim öyle çok ki, elimde silah olsa ve karşıma çıksa acımadan vururum.

"Bahar hanım, abiniz eve gelin dedi." yanıma gelen korumaya ters baktım. Her yerde korumalar beni buluyor. "İyi sen git o zaman. Ben buradayım."