Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 2

Εκείνο το βράδυ, για να πω την αλήθεια μου, ένιωθα λίγη μοναξιά. Δεν ήταν στο σπίτι ο Γιάννης, για να κάνουμε τις βλακείες μας. Δεν ήταν στο σπίτι η μαμά, που θα μαγείρευε -άλλο τώρα πάλι τούτο, να μάθω να μαγειρεύω- και θα μας φρόντιζε ή ο μπαμπάς με τα αστεία του.

Ξημέρωσε

Έπρεπε να σηκωθώ νωρίς για να πάω στη γραμματεία να φτιάξω τα χαρτιά μου. Το σπίτι δεν είναι ούτε μακριά ούτε κοντά από το Πανεπιστήμιο. Πήγα με λεωφορείο. Φόρεσα τα ακουστικά μου, έβαλα μουσική στο κινητό και περιμένα να κατέβω στην στάση μου. Ενώ άκουγα μουσική αισθάνομαι κάποιον να με σπρώχνει. Βγάζω τα ακουστικά μου και βλέπω έναν αρκετά όμορφό νεαρό.

-Μανία έχετε εσείς οι πρωτευουσιάνοι να κάθεστε μες τη μέση, είπε κοιτώντας με με ένα απαξιωτικό βλέμμα.
-Συγνώμη, απλά ξέρετε δεν χρησιμοποιώ συχνά τα Μ.Μ.Μ, παραδέχθηκα. Αλλά που να τα χρησιμοποιήσω όταν πάντα θα με πήγαινς κάπου ο μπαμπάς ή ο Γιάννης με το πανάκριβο αμάξι μας. Ντράπηκα να επεκταθώ παραπάνω.
-Ααααα πολύ ωραία!, με ειρωνεύτηκε. Ήθελα τόσο πολύ να τον βαρσω, αλλά κρατήθηκα. Δεν έχω πολλή υπομονή και γι' αυτό που έκανα τώρα πραγματικά με επιβραβεύω.

Μετά από κάποια λεπτά φτάσαμε στο Πανεπιστήμιο. Κατέβηκε και εκείνος στην ίδια στάση μαζί μου. Μα, που πάω; Δεν ξέρω τίποτα για αυτό το μέρος. Θα χαθώ. Μάλλον, αυτό το αγόρι που δεν έμαθα το όνομά του θα ξέρει.

-Εμμ.. Συγνώμη, παίρνω θάρρος και γυρίζει να με δει.
-Τι;, απαντάει με μονότονο και αποτομο τρόπο.
-Πας και εσύ στο Πανεπιστήμιο;, λέω κάπως ντροπαλά μετά το συμβάν στο λεωφορείο.
-Για να με βλέπεις να κατευθύνομαι προς τα εκεί εσύ τι λες;!, πολλή ειρωνία έχει ο κύριος και δεν μ'αρέσει καθόλου.
-Είμαι πρωτοετής και δεν ξέρω. Ασ' το δεν πειράζει αν είναι να τσακωθώ με κάποιον δεν πειράζει. Καλή σου μέρα, λέω και περπατάω λίγο πιο γρήγορα με σκοπό να τον προσπεράσω και να μην τον ξανασυναντήσω.

Ενώ περπατούσα και προσπαθούσα να βρω την Γραμματεία ξαφνικά ακούω κάποιον να τρέχει πίσω μου. Αρχίζω και φοβάμαι είναι η αλήθεια. Ξαφνικά, κάποιος με ακουμπάει απαλά στον ώμο. Γυρνάω και τον βλέπω πάλι.

Μόλις τώρα είδα ξεκάθαρα τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Έχει πράσινα μάτια. Αχ, πόσο λατρεύω τα πράσινα μάτια. Χάθηκα μέσα σε αυτή την ομορφιά του.

-Συγνώμη για πριν ήμουν κάπως απότομος.. Πέτρος, μου έδωσε το χέρι του και ανταποκρίθηκα.
-Κάπως κι εσύ.. Υπερβολές.. Ηρώ, είπα με ένα πονηρό χαμόγελο.
-Επειδή δεν θέλ να σε αφήσω έτσι και ως τριτοετής πρέπει να δείξω το καλό παράδειγμα σε εσάς τους πρωτοετής θα σε πάω στην Γραμματεία.
-Μα τι ιππότης, Θεέ μου.., γύρισε και με κοίταξε σηκώνοντας το ένα φρύδι και άμεσως έκανα νόημα πως δεν ξαναμιλάω.

Φτάσαμε στη γραμματεία. Συμπλήρωσα τα χαρτιά μου και έφυγα. Απορώ γιατί εκείνος πήγε στην γραμματεία. Ήθελε να δει ίσως κάποιο φίλο του ή.... Κάποια φίλη.

Αν κατάλαβα καλά, πρέπει να είναι απο εδώ Τρίκαλα, γιατί τον άκουσα να μιλάει στο κινητό με την αδερφή του -νομίζω κιόλας- γιατί στο τηλέφωνο έλεγε «Πες στον μπαμπά να στο φτιάξει ρε Αμαλία! Εγώ στο σπίτι θα έρθω αργά.»

Δεν είμαι κουτσομπόλα!!! Εκείνος μιλούσε δυνατά..

(Γεια σααας! Ελπιζω να σας αρεσει ο τροπος με τον οποιο εξελισεται η ιστορια! Αφηστε το αστερακι σας αν σας αρεσει η ιστορια και σχολιαστε την γνωμη σας!
Xοxοxο)