Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 6

Αφού ήρθε πήγαμε στην αίθουσα για παραδοσιακούς χορούς. Ευτύχως ήξερα αρκετούς από αυτούς και έτσι μου ήταν εύκολα. Η Ερμιόνη πάλι δυσκολεύτηκε. Αφού τελειώσαμε το μάθημα και βγήκαμε από την αίθουσα είδαμε τον Μάνο. Η Ερμιόνη τότε είπε πως θα εφεύγε από την άλλη μεριά του Πανεπιστημίου και έτσι μείναμε μόνοι.

-Έχεις ιδρώσει, μου είπε και που τράβηξε μερικές τούφες από το μαλλί μου πίσω από το αφτί μου.
-Το ξέρω γι' αυτό μην με αγγίζεις, είπα και απομακρύνθηκα.
-Σιγά. Πλέον έχω συνηθίσει, και ήρθε πιο κοντά μου.
-Είσαι σίγουρος;
-Απόλυτα, τότε ήρθε πιο κοντά μου, μου έπιασε την μέση, έφερε τα μαλλιά μου από την μία μεριά και τοποθέτησε το πρόσωπό του στον ώμο μου και μου ψυθίρισε: "έχεις τίποτα να κάνεις μετά;"

Τότε γούρλωσα τα μάτια μου και απομακρύνθηκα.
-Εμμ, ναι πολλά πράγματα. Τα λέμε ίσως κάποια άλλη στιγμή, είπα με μια δόση αμηχανίας και έφυγα.

Πήγα όσο πιο γρήγορα στην στάση. Το λεωφορείο άργησε να έρθει. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ αγενείς τελικά. Να σε ξέρουν λίγο καιρό και απλά να σου συμπεριφέρονται χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό. Όταν έφτασα πήγα στο σπίτι μου και πήρα το λάπτοπ μου και πήγα στην καφετέρεια που είναι δίπλα στο σπίτι μου. Δεν έζουμε βάλει ακόμα wifi στο σπίτι και έτσι θα χρειαστεί να πάω εκεί για να κατεβάσω ορισμένα αρχεία για την σχολή. Κάθισε μέσα στην καφετέρειανκαι παρήγγειλα έναν φυσικό χυμό. Η κοπέλα μόλις πήρε την παραγγελεία μου, φώναξε «Πέτρο φέρε από την αποθήκη ένα σακί με πορτοκάλια» και μια φωνή ακούστηκε από μέσα «Ρε Αμαλία, έχουν μείνει ακόμα μερικά».
Πέτρος... Αμαλία.. Μπα, σύμπτωση θα είναι. Αποκλείεται να εργάζεται εδώ.

Ζήτησα τον κωδικό του wifi και μπήκα στην ιστοσελίδα για να κατεβάσω τα αρχεία. Μετά από λίγο ήρθε και ο χυμός μου.

-Ο χυμός σας.
-Πέτρο?!, και ναι ο Πέτρος.. Δεν ήταν ομως ο σκληρός και εγωιστής Πέτρος που ήξερα ήταν πιο ευγενικός.
-Α γεια σου Ηρώ! Βλέπω ξέρεις να μαθαίνεις ονόματα! Μπράβο, ...ή τελικά μπορεί να παρεμένει σκληρός.
-Εργάζεσαι εδ... Όχι ρε γαμώτο πάλι κόλλησε!, έσκυψα στο τραπέζι και έφερα τα χέρια μου στο πρόσωπό μου.
-Κάτσε περίμενε, μου είπε και έφερε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα μου και άρχισα να επςξεργάζεται το λάπτοπ.

Παρατήρησα ότι στο εσωτερικό του χεριού του είχε και ένα άλλο τατουαζ που έγραφε «Memento Vivere» (Θυμήσου να ζήσεις.)

-Ορίστε έτοιμο πριγκίπισσα, είπε με έναν ειρωνικό τόνο στην φωνή του.
-Οι πριγκίπισσες δεν σφαλιαρίζουν ιππότες, είπα και του χαμογέλασα και εγώ ειρωνικαα και έφυγε.

Μετά από λίγο άκουσα μια γνώριμη φωνή «Γεια αου Αμαλία! Ξέρεις φτιάξε μου το γνωστό». Γύρισα το κεφάλι μου και ήταν ο Μάνος. Όταν με αντιλήφθηκε, ήρθε και κάθισε δίπλα μου.

-Συγνώμη για το μεσημέρι. Ήμουν απαράδεκτος. Ελπίζω να μην έχεις σχηματίσει άσχημη άποψη για μενα μετά από αυτό, είπε και ξαφνικά παρατήρησα μια στεναχώρια στο βλέμμα του.
-Δεν πειράζει! Περασμένα ξεχασμένα, του είπα και του χαμογέλασα.
-Θα σε κάνω μια αγκαλιά; Φιλική πάντα!, είπε και άνοιξε ττα γυμνασμένα χέρια του.
-Εμ, ναι γιατί όχι, και αγκαλιαστήκαμε.

Αφού αγκαλιαζόμασταν παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου τον Πέτρο μπροστά από τον πάγκο να έχει κάνει την μία ελεύθερη παλάμη του γροθιά -με το άλλο χέρι να κρατάει το δίσκο με τον καφέ του Μάνου-. Τα μάτια του έχουν γίνει σκούρα πράσινα και βγάζουν σπίθες. Μετά από λίγο ήρθε και έφερε τον καφέ στον Μάνο.

-Ο καφές σου, είπε μονότονα νευριασμένα και άφησε τον καφέ το ποτήρι με το νερό με δύναμη στο τραπέζι. Άφησε τόσο απότομα το ποτήρι που η άκρη του ράγισε, έφυγε κομμάτι γυαλιού και κόπηκε.
-Πέτρο έχεις ματώσει, του είπα και κράτησα το χέρι του.
-Άσε με, μου είπε και τράβηξε γρήγορα το χέρι του.
-Πέτρο τρέχει αρκετό αίμα, σηκώνομαι και πηγαίνω κοντά του.

Τότε εκείνος με έπιασε από την μέση με έφερε κοντά του και με κοίταξε με έντονο βλέμμα.

-Σου είπα Α ΣΕ ΜΕ, μου είπε ψιθυριστά και νευριασμένα, με άφησε απότομα και πήγε μεσα.

Ο Μάνος ήταν αμμέτοχος σε όλο αυτό. Τελείως στον κόσμο του. Απλά έβλεπε και δεν έλεγε τίποτα.

-Ασ' τον, μου είπε ο Μάνος πήρε τον καφέ του και έφυγε.

(Heeey! Πολλα νευρα ο Πετρος. Δεν νομιζετε?
Χοχο)