Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 7

Δεν μπορώ να καταλάβω τι τον έπιασε. Πήγα στην κουζίνα και τον είδα να είναι στην βρύση και να έχει βάλει κάτω από αυτή, το ματωμένο σημείο του χεριού του να τρέχει νερό. Ήταν μόνος του. Η Αμαλία είχε φύγει. Τότε τον πλησίασα και άγγιξα την πλάτη του.

-Είσαι καλά;, του είπε και γύρισε αμέσωσ να με κοιτάξει. Όμως το προσώπο του φαινόταν βουρκωμένο.
-Σου είπα να φύγεις, μου ανταποκρίηθηκε, έκλεισε, την βρύση και τύλιξε γύρω από το χέρι του μια πετσέτα και απομακρύνθηκε από κοντά μου.
-Είναι πάνω από τις δυνατότητές μου να αφήνω κάποιον που έχει πληγωθεί, είπα και τον πλησίασα
-Δεν χρειάζομαι την φιλανθρωπία σου.
-Νομίζω ξέρω πολύ καλά τι χρειάζεσαι..., είπα και πήγα προς την πόρτα έτοιμη να φύγω. Κάποιον να σε συναιτήσει, συνέχισα.
-Ο Πέτρος δεν χρειάζεται κανέναν, είπε και μπήκα μέσα ξανα στην κουζίνα.
-Αχ, μην είσαι τόσο εγωιστής. Όλοι χρειαζόμαστε κάποιον σ' αυτή τη ζωή.
-Σε παρακαλω πολυ φυγε. Αρκετες συμφορες μο εχεις φερει.
-Οριστε;!! Τι σου εκανα;! Σε τι σου εχω φταιξει;! Τι θες ρε γαμωτο πια;!!!, είπα φωνάζοντας.
-Τι θελώ;!, έρχεται κοντά μου με κολλάει στιν τοίχο και φέρνει το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου. Έχει τόσο υπέροχα μάτια. Αισθάνομαι την καρδιά μου ότι θα φύγει από την θέση της.
-Ναι.., είπα πολύ σιγά.
-Εσένα, είπε και ξεροκατάπια, ...να φύγεις, σύνεχισε.
-Αν το θες τόσο, είπα και έφυγα.

Πλήρωσα και πήγα σπίτι μου. Η Ερμιόνη με έχει ταράξει στα μηνύματα, όμως αδυνατώ να της απαντήσω. Γιατί είναι τόσο απότομος μαζί μου;! Τι του έχω κάνει. Δεν έχω πειράξει άνθρωπο στην ζωή μου. Γιατί να το κάνω τώρα; Μήπως είπα κάτι άθελά μου; Μα πώς; Του έχω μιλήσει ελάχιστες φορές. Τα λόγια όμως, είναι πηγή παρεξηγήσεων. Ίσως να είπα κάτι και να καταλάβε κάτι άλλο.

Κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο η Ερμιόνη και το σήκωσα. Για να έχει τόση επιμονή κάτι σημαντικό - σοβαρό θα έχει γίνει.

-Η...Ηρώ, είπε κλαίγοντας.
-Τι έγινε;!!!, είπα όλη ανησυχεία.
-Η μαμά μου..
-Τι έγινε;! Μίλα ξεκάθαρα!
-Πρέπει να κάνει εγχείρηση στις επόμενες 48 ώρες, αλλιώς θα.. Θα.., ούτε να το ξεστομίσει δεν μπορούσε.
-Τι έπαθε;!
-Εγκεφαλικό.. Ο γιατρός είπς ότι η επέμβαση θα είναι πολύ λεπτή και χρειάζονται χρήματα. Η μαμά μου είναι άνεργη και έχει χωρίσει με τον πατέρα μου. Θεε μου τι να κάνω;, είπε και οι λυγμοί της δυνάμωναν όσο πήγαινε.
-Θα στα δώσω εγώ.
-Αποκλείεται. Δεν..
-Δεν έχει δεν!! Τέρμα! Μπορείς να πεις να ξεκινήσει η εγχείρηση. Τα υπόλοιπα ασ'τα πάνω μου.
-Ευχαριστώ, δεν ξέρω τι να πω.
-Τίποτα. Ξεκουράσου εσύ και θα κανονίσω με τον πατέρα μου. Καληνύχτα., είπα και το έκλεισα.

Αμέσως επικοινώνησα με τον πατέρα μου μεταφέραμε στον λογαριασμό της οικογένειας της Ερμιόνης τα χρήματα. Πραγματικά νιώθω τόσο πλήρης μετά από αυτό. Θα συμβάλω στο να σωθεί μια ζωή. Χμμ.. Να σωθεί μια ζωή και να καταστραφεί μία άλλη. Δεν ξέρω γιατί νοιάζομαι τόσο για τον Πέτρο. Δεν είναι ότι νιώθω αισθήματα γι' αυτόν. Μου φαίρεται τόσο απανθρωπα. Αποκλείεται να είμαι ερωτευμένη μαζί του.

Ή μήπως είμαι;

Μετά από δύο μέρες πήρα τηλέφωνο την Ερμιόνη. Έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Στην σχολή δεν έχει έρθει καθόλου. Από την μία είναι λογικό, αφού είναι με την μητέρα της. Όμως θα ήταν καλύτερο να ενημέρωνε. Καταλαβαίνω τον πόνο και την αγωνία της, όμως θα μπορούσε να μιλήσει σε εμένα που είμαι το στήριγμα της όπως με είχε αποκαλέσει.

Πριν μια βδομάδα ήταν το μνημόσυνο του παππού της. Ουσιαστικά εκείνος την μεγάλωσε. Γιαγιά δεν γνώρισε. Έτσι ήρθε στο σπίτι μου γιατί ήταν χάλια ψυχολογικά. Με αποκάλεσε στήριγμα. Πρώτη φορά άνθρωπος βασίζεται τόσο πολύ πάνω μου. Την ευγνωμωνώ γι' αυτό. Με αυτό που είπε με έκανε να αισθάνομαι, πως για κάτι έχω δημιουργηθεί.

(Heyy!
Ελπίζω να είστε καλά!)