Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 11

Πάω να ανοίξω την πόρτα και ήταν ο Πέτρος, κατάκοπος και λαχανιασμένος. Παρατήρησα ότι είχε μελανιάσει το ένα του μάτι και είχε 3 γρατζουνιές στα χείλη του.

-Πέτρο;!! Τι... Τι επάθες;!, είπα και γούρλωσα τα μάτια μου.
-Που είναι ο άλλος ο μαλ...
-ΣΚΑΣΕ! ΜΗΝ ΤΟΝ ΒΡΙΖΕΙΣ, τον διέκοψα και του ύψωσα την φωνή. Δεν ξέρω γιατί. Πρώτη φορά του μίλησα έτσι.
-Αααα εδώ είναι, είπε όλος εκνευρισμό και μπήκε στο σπίτι κουτσαίνοντας.
-Τι έγινε ρε;!, τον ρώτησε γεμάτος απορία ο Μάνος.
-Πήγαινε μέσα, με πρόσταξε. Ήρθε σπίτι μου και διατάαζει..
-Καταρχήν μίλα μου καλύτερα!!!! Ξέρεις σε ποιανού το σπίτι βρίσκεσαι, τον πλησίασα και ετοιμάστηκα να τον χαστουκίσω.
-Μωρό μου, πήγαινε μέσα. Κάν' το για 'μένα, εε;, ήρθε και με αγκάλιασε ο Μάνος.
-Μόνο για σένα, είπα κοίταξα αγριευτικά τον Πέτρο και "πήγα στο δωμάτιο". Φυσικά κάθισα να κρυφακούω.

-Τι έγινε ρε;!, είπε ο Μάνος.
-Πόσο περήφανος είσαι πλέον μετά από αυτό που έκανες;!, του φώναξε ο Πέτρος.
-Πέτρο...
-Σταμάτα πια!!! Από τότε που είσαι μαζί με την άλλη τα έχεις γράψει όλα!!! Και τι περιμένεις ρεεε;! Να με σκοτώσουν πρώτα και μετά να ομολογήσεις;!!! Είπες ότι θα τα κανονίσεις όλα εσύ!!!

Ορίστε;! Τι είπε μόλις τώρα;! Τι έγινε;! Που έχουν μπλέξει;!

-Πέτρο, αλήθεια σου λέω θα τα κανονίσω το συντομότερο δυνατό!! Αλήθεια σου λέω! Ξέρεις πόσο καιρό έχω να αγαπήσω και να αγαπηθώ;! Δεν θέλω να πληγώσω την Ηρώ.
-Μάνο... Ας μην το αναλύσουμε αυτό τώρα. Άμα την αγαπούσες δεν θα το έκανες αυτό. Ξέρεις ότι άμα το μάθει θα πληγωθεί και η ίδια, είπε χαμηλόφωνο για να μην " ακούσω".

Τι έκανε;! Τι συμβαίνει γαμω!!!!

-Ήταν μια στιγμή απερισκεψίας!!!
-Δεν θέλω να σε ξαναδώ μέχρι να τα ξεκαθαρίσεις!!! Άντε στο διάλο πια!, είπε ο Πέτρος και κοπάνησε με δύναμη την πόρτα. Έπειτα από λίγο έφυγε και ο Μάνος δίχως να εξήγησει. Δίχως να με χαιρετήσει.

Χριστέ μου. Τι έχει γίνει;! Φοβάμαι. Που έχουν μπλέξει;! Τι έχουν κάνεις;!! Και το άλλο... Αν με αγαπούσε τι δεν θα έκανε ο Μάνος;! Γαμώτο. Πόσο πιο προδωμένη και απογοητευμένη πια. Θέλω να πάω στην Αθήνα θέλω να πάω στους ανθρώπους που με αγαπούν (;). Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω. Όλοι οι άνθρωποι που αγάπησα και εμπιστέυθηκα κάνουν το ακριβώς αντίθετο που κάνω εγώ. Μόλις τελειώσει η εξεταστική θα φύγω από τα Τρίκαλα. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Ίσως, ίσως αν γίνεται θα προσπαθήσω να πάω σε κάποια σχολή στο εξωτερικό. Αν όχι θα περιμένω μέχρι την έναρξη του 2ου έτους. Θέλω να τραβήξω μια γραμμή σε ότι έχω «χτίσει» εδώ στα Τρίκαλα. Πλέον, μόνο το μίσος κυριεύει την καρδιά μου. Για τον Μάνο, τον Πέτρο και κυρίως εμένα. Που εμπιστεύομαι τόσο εύκολα.

Ο Μάνος με έχει πάρει 32 φορές τηλέφωνο. Δεν πρόκειται να το σηκώσω. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να τον συγχωρήσω. Ευελπιστώ να είναι κάποια παρεξήγηση, μα ας είμαστε ρεαλιστές. Προχωρώντας από το σαλόνι την κουζίνα παρατηρώ μια σταγόνα αίματος. Χριστέ μου, ο Πέτρος. Πόσο πρέπει να πληγώθηκε σωματικά -γιατί ψυχικά δεν ξέρω για τον συγκεκριμένο- εις βάρος του Μάνου. Ή μάλλον του κυρίου Πετρίδη. Ναι καλύτερα. Πλέον έχουν κοπεί οι οικειότητες. Κάποια στιγμή θα το καταλάβει. Πόσο ειρωνικό να φωνάζεις κάποιον «Μωρό μου, αγάπη μου, ψυχή μου, καρδιά μου...», ενώ δεν σημαίνεις τίποτα για εκείνον.

Από αυτή την ήμερα η Ηρώ που ήξεραν όλοι τους τελείωσε.

(Πολλα ερωτηματικα! Θα λυθουν στα επομενα κεφαλαια! Η Ηρω παλι πληγωθηκε.. Λετε να βρεθει καποιος που να την αγαπησει, να την κανει να νιωσει παλι ο εαυτος της;!)