Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 10

Ηρώ

Από την καφετέρια ξεμπερδέψαμε γύρω στις 7. Πρώτη φορά πέρασα με τον Πέτρο χρόνο μαζί. Χωρίς τσακωμούς, χωρίς φωνές.
Για να πω την αλήθεια, δεν μιλούσαμε και πολύ απλώς πέρναμε παραγγελείες, εξαιρέσεις τις 2-3 κλεφτές ματιές που ρίχναμε ο ένας στον άλλον.

Μετά από 5 μήνες

Σήμερα γράφω το πρώτο μου μάθημα «Ανατομία». Διάβαζα αρκετά και έχω ελπίδες ότι μπορεί και να τα καταφέρω. Τελικά την Ερμιόνη δεν την ξαναείδα. Ήταν ένα από τα άτομα, που μπαιλίνουν στην ζωή σου και φεύγουν, έτσι απλά. Για κάτι που μπορνα την ευχαριστήσω είναι για ένα μάθημα ζωής που μου δίδαξε. Να μην εμπιστεύομαι κανέναν ή καλύτερα να μην εμπιστεύομαι ό,τι βλέπω, χωρίς να το εξερενώ

Σήμερα δεν είδα τον Πέτρο, καθόλου στο Πανεπιστήμιο. Μάλλον θα γράφει πιο μετά ή θα έγραψε ήδη. Αχ, ο Πέτρος. Είναι από τους ανθρώπους που θες να εξερευνήσεις κάθε πτυχή της ζωής τους. Μετά από εκείνη την μέρα στην καφετέρεια ήρθαμε πιο κοντά. Δεν τσακωνόμαστε συχνά. Αντιθέτως, συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο σαν να είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Με τον Μάνο, πάλι είμαστε μαζί 2 μήνες. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Με αγαπάει πολύ και μου το δείχνει κάθε μέρα. Το πως έγινε; Είναι αρκςτά περιέργο. Εκείνο το φιλί, έφτανε για να ξυπνήσει μέσα μου, τον έρωτα μου για εκείνον. Όταν με φίλησε διαγράφθηκε ξαφνικά, ότι μικρό συναίσθημα είχα για τον Πέτρο. Δεν ήταν τόσο δυνατό, όσο αυτό για τον Μάνο.

Αφού, έφτασα συην σχολή με περίμενε ο Μάνος. Κρατούσε δυο καφέδες. Έναν για 'μένα και ένα για εκείνον.
-Καλημέρα ψυχή μου, μου είπε και με φίλησε τόσο τρυφερα.
-Καλημέρα, του απάντησα χαμογελώντας και τον αγκάλιασα. Η αγκαλιά του θεέ μου, ολόκληρος ουρανός.

Πιαστήκαμε χέρι- χέρι και πήγαμε στην αίθουσα για να γράψουμε το μάθημα. Χρωστούσε «Ανατομία» και αν περνούσε το μάθημα θα ορκιζόταν και θα έπερνε πτυχίο. Αφού γράψαμε το μάθημα πήγαμε στο σπίτι μου. Καθίσαμε στο σαλόνι και αρχίσαμε να συζητάμε.

-Πώς έγραψες μικρή;, μου είπε με ένα χαρούμενο βλέμμα.
-Υπέροχα!!! Εσύ;, τον ρώτησα και πήγα και κάθισα στην αγκαλιά του.
-Μια χαρά! Εμμ.., ξέρεις.., πρέπει να σου πω κάτι, μου είπε και αμέσως πάγωσα ολόκληρη.
-Μάνο.., είπα έντρομη.
-Όχι αγάπη μου! Μην φοβάσαι, απλά θθέλω να σου πω κάτι για το μέλλον, είπε και έφυγα από την αγκαλιά του και έκατσα δίπλα του.
-Πες ό,τι είναι.
-Μόλις πάρω το πτυχίο, θα φύγω στο εξωτερικό.
-Έλα μου;;;!
-Θα πάω σε σχολ..
-Κάτσε να μαντέψω!!! Θα πας σε σχολή διαιτησίας, τον διέκοψα μέσα στα νεύρα.
-Ναι... Θα πάω στην Ιταλία ή Ισπανία.
-Κοίτα, αναστέναξα, δεν θέλω να μπω και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μπω πάνω από την μόρφωσή σου. Απλά φοβάμαι μην με εγκαταλείψεις κι εσύ, είπα και άρχισα να βουρκώνω.
-Δεν πρόκειται μωρό μου, και με φίλησε.

Με ξάπλωσε στον καναπέ και άρχισε να με φιλάει εντονότερα και πιο παθιασμένα. Μετά από λίγο δεν άργησε να μας διακόψει το κουδούνι της πόρτας.

(Μικρο αλλα περιεκτικοτατο κεφαλαιο!! Ποιος λετε να ειναι;!)