Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 22

Μου κόπηκαν τα πόδια. Μετά από όλα αυτά τι θα μου πει να χωρίσουμε;! Όχι όχι.. Αποκλείεται. Κάτι άλλο θα είναι. Είμαι σίγουρη. Πάω δίπλα και κάθομαι δίπλα του, στον καναπέ. Το πρόσωπό του είναι χλωμό. Κενό δίχως κανένα απολύτως συναίσθημα.

-Κατάλαβα Πέτρο.. Κατάλαβα, του είπα και πήγα να σηκωθώ από τον καναπέ.
-Όχι δεν κατάλαβες, μου είπε και με έπιασε με δύναμη από τον καρπό.
-Σας έχω καταλάβει. Όταν μας βαριέστε μας παρατάτε.
-ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΠΡΟΚΑΤΗΛΗΜΕΝΗ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΤΡΙΚΑΛΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ.
-Τι δουλειά, είπα ανακουφιμένα και απορημένα ταυτοχρόνως.
-Αφορά.. Αφορά εμένα και τον Μάνο, είπε αναστενάζοντας.

Με τον Μάνο;! Γιατί με τον Μάνο;! Τι έχει γίνει;! Χριστέ μου.. Μακάρι να μην είναι κάτι σοβαρό μακάρι να μην τσακωθούν. Δεν θέλω να τον χάσω. Δεν θέλω...

-Μπορώ να μάθω κι εγώ;
-Ηρώ δεν πρέπει να ανακατευτείς. Για το δικό σου καλό, είπε και πήγε στο δωμάτιο.

Εκείνη την ώρα έφυγα. Πήγα να κάτσω έξω κοντά στην πλατίατου σπιτιού μου. Δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Όλα γυρίζουν. Το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει. Αλλά βλέποντας το παρκάκι αισθάνομαι και ηρεμία. Βγάζω τα ακουστικά από το μπουφάν μου -πάντα κουβαλάω τα ακουστικά στο μπουφάν μου- και βάζω μουσική.

Νύχτωσε για τα καλά. Τα αστέρια μοιάζουν σαν ένα λευκό πέπλο που καλύπτουν τον μαύρο ουρανό. Κοιτάζοντας το ρολόι του κινητού πηγαίνω στο σπίτι. Μπαίνοντας μέσα το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι η βαλίτσα του. Τοποθετημένη στο κέντρο του σαλονιού. Κατευθύνομαι στο δωμάτιο και τον ακούω να μιλάει στο τηλέφωνο «Μαλάκα, θα το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Εσύ θα πάθεις αυτό που αξίζεις και εγώ θα συνεχίσω τη ζωή μου». Φεύγω όσο πιο αθόρυβα μπορώ. Δεν θέλω να σκεφτώ ούτε να σχολιάσω κάτι.

Αυτή η νύχτα πέρασε με χίλια ζόρια. Όταν ξαπλώσαμε δεν μιλούσαμε. Νωρίς το πρωί τον ενιώσα να με αγκαλιάζει σφηχτά. Ήθελα να κλάψω και να τον κρατήσω για πάντα μαζί μου. Κράτησα σφιχτά τις παλάμες του. Σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να φύγει. Παίρνει από την καρέκλα του δωματίου την μπλούζα και το παντελόνι του και πηγαίνει στο μπάνιο. Αφού ετοιμάστηκε χαιρετηθήκαμε και έφυγε. Ένιωσα τόσο μόνη. Τόσο πικρός ο αποχωρισμός.

Τις επόμενες 7 μέρες δεν πήγα Πανεπιστήμιο. Ο πατέρας μου ενημερώθηκε σαφώς γι' αυτό και διέκοψε την φοίτησή μου. Έτσι επέστρεψα Αθήνα. Όλοι ζητούσαν εξηγήσεις. Προσπάθησα να πω κάποιες δικαιολογίες. Με πίστεψαν, δεν με πίστεψαν δεν με ένοιαζε. Ο Πέτρος ούτε ένα τηλέφωνο. Με ξέχασε τόσο εύκολα; Τελικά όλοι ίδιοι.Εδώ και 3 μέρες έχω αφόρητους πονοκεφάλους. Δεν τρώω και είναι από αυτό. Πραγματικά περιμένω αυτό το τηλεφώνημα να μάθω... Να μάθω αν με αγάπαει... Αν με νοιάζεται..

(Γειαααα σααας! Στο επομενο κεφαλαιο συνταρακτικες εξελιξεις! Καλη Σαρακοστη! Να περνατε καλα!)