Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 15

Έφτασε μεσημέρι κατεβήκαμε κάτω για φαγητό. Αν και στο τραπέζι υπήρχαν πολλά καλούδια δεν άγγιξα τίποτα. Βασανιστικές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Περίμενα μέχρι να φάνε όλοι για να πάω στο δωμάτιό μου να ξαπλώσω. Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει. Τσίμπησα λίγη τυρόπιτα και ήπια ένα ντεπόν. Ο Γιάννης, ανεβαίνοντας στο δωμάτιό μου μου ξεκαθάρισε ότι το βράδυ θα έχουμε μια πολύωρη συζήτηση και να κοιμηθώ καλά.

Μπαίνοτας στο δωμάτιο κοίταξα το κινητό μου. Είχα 3 κλήσεις από τον Πέτρο. Πριν καν προλάβω να το αφήσω από τα χέρια μου, με ξαναπήρε. Το σήκωσα.

-Τι;!, είπα έντονα.
-Ηρώ μου.., μου είπε.

Μου;!

-Τι θες;!, του είπα νευριασμένα.
-Να σε δω.
-Αχ τι κρίμα που δεν ξαναγίνει αυτό.
-Είμαι Αθήνα.
-Τι;!!!!!!

Είναι Αθήνα. Δεν...δεν το πιστεύω. Ήξερα ότι ο έρωτας ήταν τρελος μα... Για στάσου! Είπα έρωτα;!

-Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Πρέπει να σου εκφράσω επιτέλους τι νιώθω για σενα. Και να σου πω όλη την αλήθεια για τον Μάνο.
-Πού και πότε;
-Σήμερα. Μοναστηράκι. Στις 7.30. Στην καφετέρεια βγαίνοντας από το μετρό. Μην με στήσεις. Θα σε περιμένω, είπε και μου το έκλεισε.

Δεν ξέρω τι να πω. Είναι τόσο παράλογο και γλυκό ταυτόχρονα. Πρώτη φορά κάνουν κάτι τέτοιο για μένα. Χριστέ μου. Η καρδιά μου πάλεται στον ρυθμό της αγωνίας. Οι ώρες κυλάνε αργά και βασανιστικά. Μπαίνω για μπάνιο και μετά αρχίζω να ετοιμάζομαι. Φόρεσα ένα δερμάτινο παντελόνι, μια άσπρη μπλούζα και τα μποτάκια μου. Έπιασα τα μαλλιά μου κότσο και βάφτηκα απαλά. Είπα στους γονείς μου ότι θα έβγαινα με κάτι παλιές μου συμμαθήτριες. Μέγα ψέμα. Δεν έκανα πραγματικές φιλίες στο Λύκειο.

Μετά από ώρα έφτασα στην καφετέρεια που κανονίσαμε. Ήταν εκεί. Βρισκόταν έξω από το κτίριο και με περίμενε. Είναι τόσο φριχτά όμορφος. Έχει ένα χαμόγελο στα χείλη του τόσο ελκυστικό. Κατευθύνομαι πιο κοντά και τον βλέπω να έρχεται πιο κοντά μου.

-Τελικά ήρθες.
-Μην χαίρεσαι δεν ήρθα για σένα. Ήρθα για να βρω απαντήσεις.
-Όπως θες, είπς και άνοιξε την πόρτα για να περάσω.

Καθίσαμε κοντά στο τζάμι. Άρχισε να βρέχει και ήταν τόσο όμορφα. Οι σταγόνες του νερού το κοσμούσαν.

-Είσαι πολύ όμορφη, μου είπε, αλλά εξακολοθούσα να διατηρώ αυτό το ειρωνικό ύφος.
-Λέγε. Δεν έχω ώρες για χάσιμο, είπα, έβγαλα ένα πακέτο τσιγάρα από την τσάντα μου, το άναψα και το έβαλα στο στόμα μου.
-Δεν είσαι σωστή αθλήτρια, το πήρε από το στόμα μου, έκανε μια τζούρα και το έσβησε.
-Δεν θα τα πάμε καλά. Λέγε γαμώτο σου!
-Άμς το θες έτσι. Λοιπόν. Ο Μάνος μια μέρα αφού τα φτιάξατε πήγε σε ένα μπαρ.
-Ναι το θυμάμαι..
-Εκεί γνώρισε μια Ελληνογερμανίδα την Ιουλία. Εεε, το ένα ποτό έφερς το άλλο και μετά ξέρεις που κατέληξαν.. Στο σπίτι της Ιουλίας. Εκεί ενώ το έκαναν, εμφανίστηκε ο αρραβωνιαστικός της. Έγινε χαμός και συστήθηκς ο ηλίθιος ως Πέτρος. Γι' αυτό και ήρθα εκςίνη την μέρα έτσι.
-....
-Ηρώ;!
-Άσε με., ξεκίνησα να κλαίω. Έφυγα από το μαγαζί και κατευθύνθηκα στο αμάξι μου.
-ΗΡΩΩΩΩ, φώναζε ενώ έτρεχε προς εμένα.

Έβρεχε και γίναμε μούσκεμα. Ενώ με έφτασε, γύρισε το κορμί μου και το έφερε κοντά στο δικό του. Οι σταγόνες της βροχής πέφτουν τόσο ωραιά πάνω στο όμορφο πρόσωπό του. Μου είπε ένα γλυκό «Είμαι εδώ για σένα. Πάντα θα είμαι. Θέλω να είμαι δικός σου κι εσύ μόνο δικιά μου. Σ' αγαπώ γαμώ την τρέλα μου» και με φίλησε με ένα τόσο μοναδικό τρόπο. «Να μ'αγαπάς» του είπα και ανταποκρίθηκα στο φιλί του. Η αγκαλιά του, ουρανός. Τόσο τρυφερή, τόσο μαγική. Τόσο...τόσο...

Πήγαμε στο αμάξι. Έβγαλε το τζάκετ του και την μπλούζα του και σκούπισε το πρόσωπό μου με την στεγνή του μπλούζα. Φάνηκαν τα τόσο υπέροχα τατουάζ του.

-Θα κρυώσεις, μου είπε και τράβηξε μερικές βρεγμένες τουφες των μαλλιών πίσω από το αφτί μου.
-Βάλε την μπλούζα σου θα κρυώσεις, του είπα και αγγιξα το χέρι του.
-Σ'αγαπώ, είπε και με φίλησε ξανά
-Πέτρο, πρέπει να πάω σπίτι.
-Θέλω να σε ξαναδώ.
-Θα με ξαναδείς.
-Πού πας μες την βροχή, είπα και βγήκε από το αμάξι.
-Κάπου, είπε και μου χαμογέλασε. Του χαμογέλασε κι εγώ.

Νομίζω βρήκα τον άνθρωπό μου. Νομίζω είμαι ερωτευμένη.

(Και ναι επιτέλους μαζί!! Δείτε την νεα μου ιστορια "Σκοτεινες Αναμνήσεις")