Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 17

Οι ώρες περνούν αργά, βασανιστικά. Είναι μόνο 4 το μεσημέρι. Δεν έχω παρει ακόμα τηλέφωνο τον Πέτρο. Φοβάμαι πως θα αντιδράσει. Αλλά πρέπει. Παίρνω δειλά-δειλά το κινητό από το κινητό. Ξεκινώ να πληκτρολογώ «Πετρο..» το σβήνω. Τελικά αρχίζω και πληκτρολογώ τον αριθμό του.

-Μωρό μου, μου είπε με ένα έντονο ενθουσιασμό.
-Πέ..πέτρο, είπα με μια τρεμάμενη φωνή.
-Ποιος σε πείραξε να τον...
-Κανείς.
-Ηρώ, ποιος σε πείραξε;
-Πάω Αγγλία.
-Τι;
-Συγνώμη.

Του το κλείνω και άνοιξα την βρύση των ματιών μου. Τον πλήγωσα. Είναι περιέργο. Σε λίγες ώρες φεύγω και κάθομαι και κλαψουρίζω. Αρπάζω το κινητό και καλώ τον Πέτρο. Το βράδυ θα βγαίναμε. Δεν θελαμε να παμε καπου ακριβα. Κατσαμε στην παραλια στην Γλυφαδα. Πηραμε μπυρες. Κανει κρυο μα στην αγκαλια του ολα μοιαζουν γαληνια.

-Φευγω αυρ.., δεν προλαβα να ολοκληρωσω τη φραση και τα χειλη του ενωθηκαν με τα δικα μου.
-Ξερεις τα λογια ειναι φτωχεια πολλες φορες, ειπς και με πηρε τοσο σφιχτα αγκαλια και με φιλησε στο μετωπο, Δες τα αστερια. Αμετρητα. Καπου τοσο σε αγαπω. Ισως και λιγο πιονπανω απο το απειρο. Ειναι τρελος ο ερωτας μωρο μου, ολοκληρωσε και συνεχισε το φιλι του.

Ήμασταν μέχρι τις 3 εκεί. 10 έφευγε το αεροπλάνο. Με άφησε στο σπίτι. Ανεβαίνω στο δωμάτιο. Όλοι κοιμούνται. Δεν με παίρνει ο ύπνος! Ήμουν έτοιμη από τις 7. Ξυπνανε ολοι. Φιλιες, αγκαλια, ευχες ξανα και ξανα. Στο αεροδρομιο δωσαμε συναντηση με τον Πετρο. Φτασαμε και δεν τον ειδα πουθενα. Τοσο γρηγορα με ξεχασε. Δεν μπορω να φυγω αμα δεν τον δω. Αλλα σωστα. Εγω το επελεξα. Τι θα πουν μετα για το καλο κοριτσακι της οικογενειας.

Κοντευω να δωσω το διαβατηριο μου, μα πουθενα ο Πετρος..

(Ετοιμαστειτε για Πετρος ΡΟV στο επομενο κεφαλαιο ;))