Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 25

Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα από τότε που έμαθα ότι είμαι έγκυος. Η κοιλιά μου έχει φουσκώσει ελαφρά. Ο Πέτρος όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο τρυφερός με την ιδέα του ερχομού ενός παιδιού. Οι άντρες συνήθως σε αυτή την ιδέα, ακούγοντάς την και μόνο, παθαίνουν πανικό. Ο Πέτρος, όμως, είναι διαφορετικός. Διαφορετικός από τους άλλους. Δεν έχω αναλοινώσει ακόμα στους γονείς μου για την εγκυμοσύνη. Μόνο στον Γιάννη, τον αδερφό μου και στην Αμαλία, την αδερφή του Πέτρου. Ήταν σοκαρισμένοι, αλλά διαθετημένοι να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πάνε όλα καλά.

Είναι ήδη 7.30 το μεσημέρι και έχω τρομερή ενέργεια. Έχω καιρό να πάω κάποια εκδρομή. Θα ήταν ωραία να πηγαίναμε στο Ναύπλιο. Έχω να πάω από όταν ήμουν 13. Βλέπετε η κόρη των πλουσίων, πήγαινε διήμερες εκδρομές σε περιοχές όπως: Ρώμη, Βιέννη ή Πράγα. Πάω μέσα στο δωμάτιο και ξυπνάω τον Πέτρο. Με δυσκολία άνοιξε τα μάτια του μιας και κοιμήθηκε αργά. Όλο το βράδυ χάιδευε την κοιλιά μου και μιλούσε στο μωρό. Όταν ξύπνησε με πήρε αγκαλιά και ακούμπησε με το δεξί του χέρι απαλά την κοιλιά μου.

-Πέέέτρο...
-Πες το..
-Θα πάμε εκδρομή;!
-Μμμ.. Εκτός από την σοκολάτα που με ανάγκασες να πάρω χθες στις 11 θες και εκδρομή;!

Ναι είχα μια μικρή λιγούρα.

-Ελα ρε Πέτρο!!!
-Πού θες;
-Ναύπλιο!
-Αχ νύσταξα.
-Δεν μ'αγαπας.
-Τώρα πως σου ήρθε αυτό;
-Αν με αγ..., με διέκοψε ο ήχος κλήσης του κινητού μου.

Είδα πως ήταν ο αδερφός μου. Μα τι να με θέλει;! Αφού είναι Ιταλία. Ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό. Δεν πρέπει να είναι σοβαρό. Όχι σ'αυτή τη φάση της ζωής μου.

-Έλα Γιάννη.
-Ηρώ, το ξέρω σε αυτή την κατάσταση που είσαι δεν πρέπει να συγχίζεσαι, αλλά δεν μπορώ να στο κρατήσω κρυφό και τέλοσπάντων...
-Γιαννη σε παρακαλώ πολύ πες μου, τον διέκοψα.
-Ο..μπαμπάς, είπε αναστενάζοντας.
-Τι έπαθε ο μπαμπάς, ρώτησα υψώνοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου.
-Επάθε καρδιά, είπε και κατάλαβα αυτόν τον κόμπο που λυγίζει κανείς, αυτόν τον κόμπο που αισθάνεσαι θέλοντας να κλάψεις.
-Τι;
-Τον έχουν στην κλινική τώρα. Πρέπει οπωσδήποτε να πάμε Νέα Υόρκη.
-Κλείσε. Βγάζω εισιτήρια.

Γιατί όταν γίνονται όμορφα πράγματα πρέπει πάντα να διαλύονται μέσα από καστάσεις, πράξεις και λόγια; Ο πατέρας μου είναι καπνιστής. Από πολύ νέος ξεκίνησε το τσιγάρο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να του λέω από όταν ξεκινήσα να μιλάω «Άσ'το ρε μπαμπά!». Γι'αυτό ήθελα να σπουδάσω Γυμναστική Ακαδημία. Για να ελέγχω την φυσική κατάσταση του σώματός μου, της υγείας μου.

Τα δάκρυα δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ο Πέτρος όταν το αντιλήφθηκε ήρθε κοντά μου αμέσως και με αγκάλιασε, ρωτώντας με τι είχα πάθει. Όταν του εξήγησα σάστισε. Δεν ήξερε τι να πει. «Μην στεναχωριέσαι. Για το μωράκι που έχεις μέσα σου», τόλμησε να πει μέσα στη σιωπή και εγώ απλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Λίγο πιο μετά με βοήθησε να βγάλω εισιτήρια.

Αύριο θα έφευγα για Νέα Υόρκη.

(Γεια σααας! Αϋπνιες λεμε και κλαιμε!!)