Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 14

Με πήρε ο ύπνος μέσα στο άκουσμα των τραγουδιών. Φτάνοντας είδα πως καθόταν δίπλα μου μια κυρία μέσης ηλικίας. Από την όψη και μόνο καταλάβαινες ότι είχε πάθει πολλά, αλλά είχε στο βλέμμα της και μια σπίθα αισιοδοξίας. Την χάζευα. Όταν με κατάλαβε γύρισε και μου χαμογέλασε.

-Ασπασία, μου είπε με ένα χαμμόγελο.
-Ηρω.., είπα κομπιασμένα, συγνώμη.., συμπλήρωσα.
-Δεν υπάρχει πρόβλημα. Εμμ, δεν θέλω να γίνω αδιάκριτη, αλλά σε άκουγα να κλαις πριν μερική ώρα ή απλά μου φάνηκε;

Δεν ήξερα τι να πω. Απλά ήθελα να πω σε κάποιον τα εσώψυχά μου.

-Ναι.., είπα διστακτικά.
-Δεν θέλω να φανώ κουτσομπόλα αλλά θα ήθελα να σου πω δυο πράγματα γιατί φαίνεσαι συμπαθέστατη. Στην ζωή πρέπει να αξιολογείς τα πράγματα. Αν αξίζουν να κλαις. Και επειδή είσαι νέα και επειδή κι εγώ στην ηλικία μου έχω αγαπήσει και έχω πληγωθεί. Δεν είναι κακό να στεναχωριέσαι για κάποιον. Κακό είναι να κλαις όλη σου την ζωή γι' αυτόν. Αν άξιζε θα ήταν δίπλα σου.
-Ναι, αλλά αν έδωσες όλη σου την ψυχή σε κάποιον;
-Σου τελειώνουν τα αποθέματα αγάπης. Με τον κατάλληλο όμως ξαναγεμίζουν.
-Και μέχρι να βρεθεί αυτός;
-Προσπαθείς να μην μαραζώσεις για να μην γίνει η αυτοκαταστροφή σου, μου είπε, μου χάϊδεψε το κεφάλι και πήγε και κάθισε στις πιο πίσω θέσεις.

Μερικές φορές, κάποιες γνωριμίες έρχονται στην ζωή σου για να την αλλάξουν. Είτε θετικά είτε αρνητικά. Σε βοηθούν να αναλάβεις αποφάσισεις στην ζωή σου. Έτσι, λοιπόν, θα πάω Αγγλία. Θα βρω τον άνθρωπό μου εκεί. Ένα ταξίδι στο εξωτερικό θα με κάνει να ξεχαστώ. Να ξανανιώσω.

Έφτασα στα ΚΤΕΛ Κηφισού και με περίμενε ο μπαμπάς μου στο αμάξι. Φόρεσα το πιο όμορφο χαμόγελο που είχα. Μπήκα στο αμάξι. Χαρές, αγκαλιές, φιλιά. Στο σπίτι τα ίδια. Ο αδερφός μου ήταν εκςίνος που κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Και ήξερα πολύ καλα ότι θα περνούσα ανάκριση στο υπνοδωμάτιο. Έφτιαξα τις βαλίτσες μου και κάθισα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Χριστέ μου. Περνάει στο μυαλό μου, σαν φιλμ ταινίας το βράδυ εκείνο με τον Πέτρο. Και αυτο το σ' αγαπάω που φώναξε. Ω Θεέ μου. Το στομάχι μου έγινε πάλι κόμπος. Σαν να θέλει το σώμα μου να με κάνει να μην τον σκέφτομαι. Μα δεν μπορώ. Και ο Μάνος..;! Ο Μάνος;! Όταν μάθει τι έγινε δεν θα θέλει να ξαναδεί τον φίλο του. Και για όλα αυτά είμαι υπαίτιος εγώ.

Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο πως οι τύψεις σε κάνουν να σαπίζεις αργά και βασανιστικά. Και ναι έχει δίκιο. Αχ, δεν μπορώ. Πήρα την κιθάρα μου και ξεκίνησα να παίζω. Έτσι εκτονώνομαι με την μουσική και την γυμναστική.

Να μ'αγαπάς..
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς..

Μόλις που ξεκίνησα να τραγουδώ, με διέκοψε η μητέρα μου.

-Τι έχεις; Εσύ όταν είσαι πιεσμένη συναισθηματικά αρχίζεις την κιθάρα.
-Απλά μου έλειψε.
-Εγώ σε γέννησα.
-Μαμά, πραγματικά δεν έχω όρεξη. Είμαι κουρασμένη.
-Καλα, απλά ο πατέρας σου έκλεισε τα εισιτήρια για Λονδίνο. Την άλλη βδομάδα την Κυριακή. Θα σου πω πιο μετά για την σχολή σου.

Αααα ναι. Το ταξίδι.

(Ουπς.. Λετε να θελει ακομα αυτο το ταξιδι;!)