Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 8

Την επόμενη μέρα στη σχολή ήμουν τελείως μόνη μου. Στο μάθημα της «Ανατομίας». Μου ήρθε μήνυμα στο κινητό από άγνωστο αριθμό: «Έλα στο παγκάκι της στάσης, όταν τελειώσεις από τη σχολή». Μα ποιος μπορεί να είναι; Θα είναι η Ερμιόνη! Μακάρι να είναι εκείνη και να ακούσω ότι όλα πήγαν καλά!

Μόλις τελειώσα το μάθημα πήγα να δω ποιος ήταν. Είχα τόσο μεγάλη περιέργεια. Στο παγκάκι κάθεται ένας άντρας. Πλησιάζω δειλά- δειλά και καταλαβαίνω πως ήταν ο Πέτρος. Κοντάστηθηκα λίγο από πίσω του να τον παρατηρώ. Όταν με κατάλαβε γύρισε και με είδε. Αμέσως έκανα να φύγω, μα είναι πιο γρήγορος από εμένα.

-Εσύ δεν ήσουν αυτόςνπου ήθελες να φύγω;! Ορίστε λοιπόν! Φεύγω, του είπα νευριασμένα.
-Νομίζω αυτά που έχω να σου πω είναι πολύ σημαντικά. Θες να φύγεις ακόμα πριγκίπισσα;, μου είπε με σοβαρό ύφος και σηκωμένοντο ένα φρύδι.
-Ακούω.
-Η Ερμι..
-Είναι καλά;! Η μητέρα της;!, τον διέκοψα.
-Πίστεψέ με με τα λεφτάκια σου μια χαρά περνάει.
-Τι θες να πεις;
-Λοιπόν, αναστέναξε, η Ερμιόνη δεν είναι αυτό που πιστεύεις. Δεν είναι, ούτε από τα Χανιά, ούτε έχει μητέρα άρρωστη.
-Οι σωστές πειγκίπισσες, δεν πιστεύουν στα παραμύθια. Αρκετά σπατάλησα τον χρόνο μου.
-Ωραία, εγώ όμως θέλω να σου πω! Σεβάσου το λίγο.

Ναι.. Σεβασμός

-Σωστά, όσο σεβάστηκες εσύ εμένα.
-Θα το προσπεράσω αυτό. Λοιπόν, από την πρώτη μέρα που την γνώρισα τότε, στην Γραμματεία μου έφερνε στο μυαλό κάτι ύποπτο. Και μετά είδα που κανάτε, παρέα και δεν μπορούσα να σε αφήσω να συναναστρέφεσαι μαζί της. Κάθισα και την ακολούθησα μέχρι το σπίτι της. Και για να σε προλάβω, τα στοιχεία τα είδα από τα χαρτιά της Γραμματείας. Όπως βρήκα και το κινητόνσου. Τα υπόλοιπα δεν σε νοιάζουν. Ετοίμαζαν τις βαλίτσες τους. Η μητέρα και ο πατέρας της σχολίαζαν επικρητικά «Τι ηλίθια που κάθεται και μοιράζει έτσι χιλιάδες ευρώ». Τώρα θα έχουν φύγει. Και εσύ ούτε πρόκειται να δεις την..."φίλη" σου ξανά.

Ξαφνικά κάτι ένιωσα να σπάει μέσα μου. Οι άνθρωποι δεν έχουν καιρό πια να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν φίλους. Ένιωσα τα δάκρυα μου να κυλάνε καυτά στο πρόσωπό μου.

-Πέτρο..., είπα τόσο χαμηλά που μόνο εκείνος μπορούσε να ακούσει.
-Ηρώ, απλα έτσι είναι οι άνθρωποι. Άπλειστοι.
-Θέλω να φύγω.
-Σε τέτοια κατάσταση;

Ξαφνικά αισθάνομαι μια ζαλάδα. Μια έντονη ζαλάδα. Παραπατάω και με πιάνει ο Πέτρος. Μου είπα να καθίσω λίγο να περιμένω στο παγκάκι της στάσης και έφυγε. Και τελικά είμαι μόνη μου. Περνά ο χρόνος και πάλι μόνη. Για πάντα μόνη. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν. Η κοινωνία, είναι ένα επιτραπέζιο και εσύ είσαι το πιόνι. Σε κάνουν ό,τι θέλουν εκείνοι. Έσκυψα, ακούμπησα τα χέρια μου στα γόνατά μου και οι παλάμες κάλυψαν το πρόσωπό μου. Άρχισα να κλαίω τόσο δυνατά που τα μάτια μου είχαν θολώσει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, αντιλαμβάνομαι μια ανδρική φιγούρα δίπλα μου. Σκουπίζω τα μάτια μου απο τα δάκρυα μου και ήταν ο Μάνος που κρατούσε κάτι κλειδιά.

-Πραγματικά λυπάμαι.., είπε και κάθισε δίπλα μου.
-Δεν θέλω να λυπάσαι. Αυτος που πρέπει να λυπάται κάποιον έιναι εγώ τον εαυτό μου. Είμαι απλά μια ηλίθια.
-Μην μιλάς έτσι, μου είπε χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.
-Θέλω να φύγω.
-Μου είπε ο Πέτρος να σε πάω σπίτι με το αμάξι μου.
-Δεν...
-Σήκω εδώ δίπλα είναι παρκαρισμένο.

Πήγαμε στο αμάξι του. Στην διαδρομή δεν μιλούσε κανείς. Όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, βγήκα από το αμάξι και του χαμογέλασα τόσο ψεύτικα. Καθώς πήγαινα στην πόρτα, άκουσα την πόρτα του αυτοκινήτου να κλείνει. Ο Μάνος έτρεξε προς εμένα.

-Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι γαμώ, είπε και αμέσως αισθάνθηκα τα χείλη του στα δικά μου. Με φίλησε τόσο τρυφερά. Αφέθηκα στο φιλί αυτό. Άφησα για μια στιγμή πίσω μου ό,τι συνέβη.

(Love is in the air... Τι λετε να γινει στην συνεχεια;!)