Sabah olunca hepimiz korku içinde Zeyneplere gittik. Hepimizin yüzleri bembeyaz şekilde ne yapacağımızı düşünüyorduk. Ailemize danışsak olmazdı. Çünkü onların başının derde girmesini istemeyiz. Betül;
- Ne yapacağız şimdi?
Cemile;
- Bence bir gece daha izleyelim.
İdil;
- Bir gece daha buna katlanacak mıyız?
Cemile;
- Daha iyi bir fikri olan varsa söylesin!
Cemile'nin dediğini yaptık. Bu gece de Sudelerdeydik. Aynı saat, aynı pencerede bekliyorduk. Her zaman ki gibi biraz zaman geçti ve o an geldi. Yine önce bir gölge geçti sonra ışık yanıp söndü ve o ses... O ses geldi. Sonra yine üçü birden daha hızlı bir şekilde olmaya başladı ve o bağırış sesi daha yüksekti. Hepimiz yine çok korktuk. Pencereyi kapattık ve hemen yatağımıza gittik. Sıla;
- Kızlar o ses çok yüksekti. Kimse duymadı mı?
İdil;
- Duysalardı sokağa falan çıkarlardı değil mi?
Zahide;
- Ama ses çok yüksekti nasıl duymadılar.
Cemile;
- Duysalar tepki falan verirler. Hem Sude'nin annesi ve babası buraya falan gelmediğine göre duymadılar.
Betül;
- Yani bir tek biz duyuyoruz.
Sude;
- Kızlar ben çok korkuyorum.
- Kızlar bir şey soracağım? Siz daha önce hiçbir şey fakretmediniz mi? Özellikle Sude sen hiç mi farketmedin?
Sude;
- Hayır, hiçbir şey farketmedim.
Zeynep;
- Biz de hiçbir şey farketmedik. Farketsek söylerdik zaten.
- Kızlar bir şey söyleyeceğim! Bu her ne ise bizim toplanmamızı bekliyor olabilir.
Hep birlikte;
- Ne!
