Zeynep;
- Peki nereden biliyorsun?
- Biz ayrıyken hiçbir şey olmamış. Demek ki beni bekliyorlardı.
Zahide;
- Esra olabilir dedi. Kesin bir şey söylemedi
- Evet, belki öyle olabilir.
Zahide;
- Yarın komşulara bir soralım. Belki bir şey olabilir.
İdil;
- Evet, şimdi uyuyabilen yatsın.
Bütün gece boyunca uyumadan düşündüm. Acaba bizi mi bekliyor? Bizi bekleyen kim? Bekliyorsa niye bekliyor? Biz bir şey mi yaptık? Bütün gece kafamda düşündüm bunları.
Sabah oldu ve yine kahvaltı yapmayacaktık ama dün de hiçbir şey yemediğimiz için iki lokma bir şeyler yiyip öyle çıktık. Bütün komşuları gezdik. Hepsine "hiç eski hastanede yaşayan birisi varmı" ve "hiç bir şey oluyor mu geceleri" diye sorular sorduk. Hepsi de "hayır, yoksa bir şey mi oldu?"dediler. Tabiki onlara da söyleyemezdik. Kızlarla konuşmak için banka oturmaya gittik. Sıla;
- Yani elde var sıfır değil mi?
Cemile;
- O zaman iş başa düştü.
Betül;
- Peki biz ne yapacağız?
- Hastaneye gireceğiz.
Hep birlikte;
- Ne!
