The New Wolf Pack

Hoofdstuk 1

"Triiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing!" eindelijk, de bel! Het is vrijdagavond en school is uit, jeeej eindelijk weekend! Ik steek mijn pennenzak en boeken in mijn rugzak, ga de klas uit en doe mijn jas aan. Ik zoek Ella, mijn beste vriendin, normaal staat ze hier me op te jagen om naar buiten te gaan, maar nu zie ik ze niet. Waarom me opjagen, ja ze wil haar 'snelln' het C blok uit zien komen. Ik besluit buiten te wachten, hier in het D blok is er te veel volk, het zit hier vol met mensen die hier hun kluisje hebben. Ik ga naar buiten en let niet echt op, plots loop ik tegen iemand. "Pas op!", zegt hij. Het is Jason, de coolste jongen van de klas, of school... Hij kijkt me grijnzend aan. "Sorry", zeg ik, "het was per ongeluk." "Jaja", zegt hij en hij lacht. Ik lach een beetje gemeen terug. Doet hij trouwens altijd als ik tegen hem loop. Ik ga naar buiten en kijk rond op zoek naar Ella. Plots zie ik een meisje met een gebloemde boekentas achter een jongen met een rode boekentas. Oké, geen twijfel, dat is ze. Ik loop snelwandelend naar haar toe. We slaan het E blok in, want daar hebben wij ons kluisje, en Wouter, Ella's 'snelln' gaat rechtstreeks naar de fietsenstalling. "Zie je", zegt ze dan, "ik zei toch dat hij nooit naar zijn kluis gaat. Misschien heeft hij wel geen kluis!" En voor de zoveelste keer antwoord ik: "Misschien niet, maar ik heb hem al een paar keer bij Pac Man gezien." De kluisjes zijn in tekeningen, alleen
in E, het is Pac Man en spookjes. Als we naar onze kluis zijn geweest, gaan we ook naar de fietsenstalling. "Ga je niet fitnessen vandaag?", vraag ik, meestal doet ze dat de vrijdag met Mara. "Nee, ze heeft een keer op tijd afgezegd." En we wandelen samen, ik met mijn fiets in de hand en zij gewoon, naar de bushalte, want Ella is met de bus.

Het hele weekend verliep normaal, huiswerk en wat ontspanning: tv en tekenen. Nu is het zondagavond, ik heb net mijn tanden gepoetst en sta voor het raam. De maan schijnt helder en is vol. Stil, omdat mijn kleine zus al slaapt en mijn ouders niet zouden denken dat ik gek ben, huil ik als een wolf, op fluistertoon. Ik hou terwijl ik huil mijn ogen gericht op de maan en ze lijkt een keer te knipperen. Vreemd, maar wel mooi om te zien. Als ik mijn licht net dicht gedaan heb en goed lig om te slapen, hoor ik in de verte een wolf huilen.