The New Wolf Pack

Hoofdstuk 18

Jason en ik gaan een beetje dichter kijken. Bij een grote struik bukken we en kijken erover.

"Ik zie niets, jij?" vraag ik hem.
"Twee mensen... Een, euh, jongen en meisje."
"Wie zijn het?"
"Kan het niet zien..."

Weer horen we dat gegiechel, het komt me zo bekend voor...

"Moeten we aanvallen? Of?" vraagt Jason.
Ik zeg niks en knijp mijn ogen tot speeltjes. Ik zie het ook niet... Dan besluit ik maar te knikken. Voorzichtig gaan we naar een struik dichterbij hen. Ik luister, kijk, ruik.

"Ik ga aanvallen", deelt Jason mee. Weer zeg ik niks. Ik blijf hen aanstaren. Jason sluipt vooruit, in mensen vorm, als we zouden huilen zouden ze ons horen. Ik herken het gegiechel echt. Ik kijk scherp naar de twee bewegende personen in de verte. Een lang meisje en een ongeveer even grote jongen.

F*ck.

In een reflex pak ik Jason zijn arm vast.
"Wat?!" vraagt hij geïrriteerd.
"Het zijn Ella en Wouter."

-Ella-
Ik ben in het bos, met Wouter, op een 'date'. We lopen hand in hand door tussen de bomen door. Opeens duwt hij me tegen een boom aan en gaat voor me staan. Hij pakt beide mijn handen vast en kijkt recht in m'n ogen.

"Weet je", zegt hij, "je bent super schattig als je lacht. En je bent ook zo prachtig, als je mooie haren wapperen in de wind, als je als een wolf geobsedeerd naar de maan huilt. Je bent gewoon... Perfect."
Ik bloos en lach.

"Doe dat niet!" glimlacht hij lief. "Dat is te schattig!"

"Jij bent anders ook schattig, met je perfecte haar en je schattige lachputjes."

Hij lacht en daardoor zie je zijn lachputjes weer.

Hij strijkt een pluk haar achter mijn oor. Mijn hand schiet naar boven en neemt zijn pols vast. Ik kijk diep in zijn ogen en hij in de mijne.
Hij brengt zijn zijn hoofd dichter naar de mijne. Mijn hart gaat sneller kloppen. Dan drukt hij zijn lippen op de mijne in een zachte kus.
"Ik hou van je", fluistert hij.
"Ik ook van jou."

Ik kom super vrolijk op school. De eerste die ik tegen kom is Amy.

"Hey", begroet ik haar met een grote glimlach.
"Hey", zegt ze. "Zo, zo, hoe was de 'date'??" vraagt ze me.
"Goed", glimlacht ik. "De jouwe?" "Ook, alleen werd hij plots verstoord..."
"Oei... Wie waren die ambetanterikken?" "Jullie", glimlacht ze.
"Wat??"
"We hoorden gegiechel en dachten dat er anderen op ons territorium waren, toen zijn we gaan kijken en zagen we jullie tortelduifjes. Het was super schattig jullie zo te zien!"
"Dus jullie hebben alles gezien?" "Ja", glimlacht ze. "Wouter is blijkbaar erg romantisch he!" "Jaa..." "Als je over de duivel spreekt", zegt Amy.

Ik frons en ze knikt met haar hoofd terwijl ze achter me kijkt. Twee handen schieten voor mijn ogen en ik grijp ze vast.

"Hey, wolfie", klinkt de stem achter me. "Hey", begroet ik hem terug als ik me omdraai en naar hem kijk. Hij drukt een korte kus op mijn voorhoofd.
"Oooohh", hoor ik Amy achter me zeggen. "Zij en Jason hebben gisteren alles gezien...", zeg ik Wouter. "Ahah", lacht hij. "De stalkers." Amy steekt kinderlijk haar tong uit naar Wouter en loopt dan weg.

"Vond je het leuk gisteren?" vraagt Wouter. Ik knik hevig. "Jij?" "Als het met jou is, is het altijd leuk." "Ooh, wat ben je toch lief!" Hij lacht.

-Amy-
Ik passeer naast Jason. Hij glimlacht en stopt net voor me, waardoor ik ook moet stoppen als ik niet tegen hem wil aanbotsen. "Hoe zit et nu tussen Wouter en Ella?? Zijn ze..." Ik knik. "Dat zag je al van ver komen, dat die twee iets gingen krijgen!" "Ok dan", zeg ik al lachen, "als jij het zegt." Hij schiet ook in de lach. Maar dan wordt ons gesprek onderbroken door de bel. "Tot straks", zeg ik. "Doei!" En we gaan elk onze eigen weg op.

Ja mensen... Ik ben weggeweest...
Lang weggeweest... Te lang weggeweest..
Maar hier ben ik dan weer😊😊
Ik weet niet hoe vaak ik nu ga uploaden, niet echt super veel waarschijnlijk.. Want ik heb ook school en toetsen en de examens zijn ook in aantocht...
Ik ga wel weer meer beginnen updaten dan ik nu deed, maar ik beloof niks..
Ik weet eigenlijk niet tegen wie ik het nu heb, want niet echt veel mensen lezen mijn boek...
Maar goed dan...
Doei