The New Wolf Pack

Hoofdstuk 13

"Hij overleeft het, maar is voorlopig in kritieke toestand", zegt de dokter. Ella, ik, Ferre en Eurelie zijn bij Wouter gebleven. Ella laat een enorme glimlach zien, ze is blij met dat nieuws. Wouter ligt nu te slapen dus besluiten we te vertrekken. Ella en ik zullen morgen terugkeren.

De volgende dag is Wouter wakker als we zijn kamer in komen. "Hey, alles ok?" vraagt Ella meteen. "Nu ik jou zie, wel ja", zegt hij met een glimlach. Ella bloost. "Hebben ze niks gevonden in je bloed ofzo?" vraag ik. "Nee, gelukkig", zegt hij. "Weet je wie er schoot?" vraagt Ella dan. "Schoot?" vraagt Wouter verward. "Ja, je hebt schotwonden, weet je nog?" "Owh, ja, nee... Ik zag alleen groene ogen..." "Waren het de beren??" vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. "Ik denk het..." zegt hij dan. Ella gromt. "Waarom moesten ze jou hebben???? En waarom niet iemand anders?! Ik bedoel, wat heb je misdaan?!" vraagt ze schreeuwend. "Wow, rustig", zegt hij, "omdat ik daar toevallig liep zeker..." Ik zie dat hij nog moe en vermoeid is. "Wouter, je ziet er niet zo goed uit hoor", zeg ik hem. "Ik ben moe", zegt hij, "en ik heb pijn." "Is ook logisch als die klootzakken je overal schieten!" gilt Ella. "Ella, hij is prima nu. Maar hij moet rusten zodat hij sneller naar huis kan", zeg ik. Ze knikt. Wouter sluit zijn ogen en vijf minuten later ligt hij diep te slapen. Even later vertrekken we, we hebben afgesproken met de roedel.

"Het waren de beren, veronderstellen we", vertel ik de pack, die aandachtig zit te luisteren. "De smeerlappen hebben Wouter geschoten! Wij willen niet alleen hen uitroeien, zij willen ook ons uitroeien", vertelt Ella, die dus nu mijn bèta is. "Inderdaad mensen! Je hebt het gehoord, we moeten dus waakzaam zijn!" waarschuw ik hen. "Ze zijn ons op het spoor, dus ook jouw roedel, Joey", zegt Ella, "jullie moeten zo vlug mogelijk weg hier!" "Hebben jullie al een nieuw territorium gevonden?" vraag ik. "Bijna", antwoord Joey, "er zijn nog twee grote en veilige territoria, we moeten nog beslissen welke we nemen." "Goed", zeg ik. Het is 00:15, dus tijd voor onze huil. Daarna gaan we allen naar huis.

P.o.v. Ella
Twee weken later is Wouter bijna beter en mag over 3dagen naar huis. Hij heeft drie weken in het ziekenhuis herstelt en alle bloedtesten doorstaan; ze hebben niet ontdekt dat weerwolven dus bestaan. Ik ga vandaag dus weer op bezoek bij hem, samen met Amy, Eurelie en Ferre. Als we het ziekenhuis binnen komen ruik ik plots karamel en chocola. "Mmmm choco!!" mompel ik plots. "En karamel!!" vervolg ik. "Ik ruik niks", zegt Amy. "Ze heeft haar mate gevonden", zegt Ferre dan. "Dus er zijn andere weerwolven dan wij hier??" vraagt Amy een beetje geschrokken. "Blijkbaar", zegt hij. Ik blijf de geur volgen en de rest besluit mij maar te volgen naar mijn mate. Dan staan we voor de kamerdeur van tegel. Is hij mijn mate dan?? "Is Wouter je mate?" vraagt Amy met een frons. Ik haal mijn schouders op. "Maar ik heb hel al zo vaak gezien sinds ik wolf ben, waarom heb ik dat dan nooit geroken?" vraag ik. "Misschien ben je nu pas volledig ontwikkeld", zegt Ferre. Ik draai me terug naar de deur en open hem. Wouter kijkt me met een serieuze glimlach aan. "Ben je mijn mate??" vraag ik hem. Hij knikt. "Ik dacht dat je het nooit zou ruiken!!" zegt hij lachend. Ik lach ook en vlieg om zijn nek. Ik ben werkelijk ongeloooooofelijk blij dat hij mijn mate is!

Heey mensen, nog een stukjes😄
Ik weet het, ik schrijf dit weerwolf verhaal anders dan de meesten. Maar hopelijk vind je ondanks dat het toch een leuk verhaal😉😘.