The New Wolf Pack

Hoofdstuk 2

"Het is 7u. Het blijft droog..." Ik kruip mijn bed uit en doe de radiowekker dicht. Ik ben echt niet moe vandaag. Als ik in de badkamer kom, valt mijn oog op mijn spiegelbeeld. M'n ogen zijn niet meer donkerbruin, maar lichtbruin en omringd met een dikke, zwarte lijn. Nee, geen make-up, dat zou ik nooit aandoen. Ik wrijf door mijn ogen, nog steeds die lijn. Ok, vreemd. Plots, uit het niets, huil ik, fluisterend omdat mijn stem de kracht nog niet heeft omdat ik nog maar net wakker ben. Ik kijk opnieuw in de spiegel, mijn ogen zijn weer donkerbruin en de zwarte lijn is weg... Raar. Ik doe mijn kleren aan en ga naar beneden. Snel doe ik mijn schoenen aan. Ik aai mijn hond en kat en neem daarna de cornflakes uit de kast, de melk uit de koelkast en een lepel en kom. Ik begin te eten. Het lijkt alsof er iets aan mijn tanden niet klopt. Ik open mijn mond en voel aan mijn tanden, nee?! M'n tanden zijn plots verschrikkelijk scherp en mijn hoektanden dan nog eens langer. Ik huil opnieuw stil en voel dan weer aan mijn tanden, terug normaal. Blijkbaar als ik huil wordt alles terug normaal. Ik eet verder en vertrek daarna naar school, ik ben een keer vroeg.

Als de klok van 8u slaat, kom ik op de speelplaats. "Wauw, jij bent vroeg!" zegt Cara lachend. "Ja, goed hé!" antwoord ik. Samen met Ella en Cara loop ik naar mijn kluis. Ik wissel snel mijn boeken en dan gaan we terug naar ons groepje. Plots huil ik weer. CHIPS!! Mijn zicht verandert en heb weer die scherpe tanden. Mijn vrienden kijken me vragend aan. "Snaksje?!" zeg ik. Ella kijkt grondig naar me. Ik wil weer huilen, maar ben bang dat ik heel marginaal ga overkomen. "Ik zou zweren dat je er niet hetzelfde uit ziet als voor je huilde", zegt ze. "Jawel hoor!" zeg ik en ik lach. Wat ik niet had mogen doen want mijn tanden zijn zichtbaar. "Wat is er met je tanden gebeurt?! Je hebt harige oren, vanboven op je hoofd" Ik voel aan mijn hoofd, inderdaad. "Niets, echt niets!" "Echt waar, en je ogen?!" Ik kan niet anders maar huil weer, lekker marginaal. Ella kijkt vragend. En dan, gered door de bel.

We gaan naar de klas. Joepie, eerst Frans, ik ben zo enthousiast. Frans kan soms zo saai zijn. Na een halfuur voel ik plots iets onderaan mijn rug, ik doe alsof ik jeuk en voel.. Een staart?! "Arwoooeee!" klinkt plots door heel de klas, niet meer fluisterend. Iedereen kijkt me aan. Daar sta ik nu, met mijn wolvenoren, staart, ogen en tanden. "Het is nog geen carnaval!" zegt mvr. Lears. "Nee, maar je kunt nooit vroeg genoeg zijn", antwoord ik. Ik zie dat Jason weet dat er meer achter zit, net zoals Ella. Waarom moet ik er nu weer geen controle over hebben?! "Doe dat maar af", zegt ze. "Euhm, ok", zeg ik onzeker. Iedereen kijkt terug naar voor en heel stil, bijna in mezelf, huil ik weer. Alles verdwijnt, op het moment dat Ella naar me kijkt...