The New Wolf Pack

Hoofdstuk 5

"Ma, ma, maar?! Wat was dat?!" Jason kijkt me vragend aan. "Ik...", ik kan mijn zin niet afmaken. "Waarom heb je 'transformaties', zeg maar. "Ik..." "Waarom?!" "Ben je klaar?!" "Ja, sorry." "Wel, dat van die ogen: ik weet het niet wat dat was!" Jason knikt. "Dat van die 'transformaties': geen idee!!" "Dus je weet niet wat je hebt en wat je te wachten staat?!" Ik schud mijn hoofd. "Als je het niet wil zeggen, mag je dat ook gewoon zeggen!!" "Nee, ik weet het echt niet!!" schreeuw ik. Jason kijkt weg, alsof ik iets misdaan heb. "Echt, ik weet het echt niet", zeg ik op fluistertoon. Hij kijkt nog steeds niet. "Kom op!!? Je hebt iets raars en je weet niet wat het is?!" "Ik meen het!!!!" Nu kijk ik ook weg. "Sorry", zegt hij dan, "i-ik, ik had niet zo mogen uitvliegen." Ik kijk terug en geef hem een glimlach: "Is al goed." "Ok, ik geloof je, maar het is wel iets raars..." "Ik weet het, maar ik beloof je dat ik je het volgende week wel vertel. Ik zal meer weten en misschien, als jij dat wil, kan je me helpen." "Helpen met wat??" "Ik weet niet, verder uitzoeken." "Ok, maar moe je niets aan Ella vertellen, zij is je beste vriendin!!" "Ja zal ik doen, volgende week vertel ik alles aan jullie twee, beloofd!" Weer knikt hij en ik glimlach.

Nu is het donderdag, ik zit in de les, Latijn, theorie. Plots hoor ik gehuil, ik weet niet wat het wil zeggen want ik kan de 'wolventaal' nog niet genoeg, maar het klinkt wel erg belangrijk. "Meneer, ik voel me niet zo lekker, mag ik eens naar het toilet?" vraag ik aan meneer Vandeboische. "Ja, ga maar", zegt hij. Jason ziet dat er iets aan de hand is en kijkt naar me. Ik hoor het gehuil weer en ik doe teken aan Jason dat ik buiten terug ga huilen. Ella merkt het ook en naar haar doe ik het zelfde. Ik ga naar buiten en probeer zo goed mogelijk te antwoorden. 'Hallo, nieuwe wolf, hoor je mij??' 'Ja, wirs buen jue?' Ik hoop dat hij het verstaat. 'Ik versta je niet zo goed, maar ik ben een wolf, je moet vanavond, 11.45u naar het bos komen. We moeten iets heel belangrijks vertellen.' 'Owkeey', antwoord ik. Ik ga terug naar de klas. "Gaat het wat beter?" vraagt mnr. Vandeboische. "Ja, ik voel me veel beter!" "Weet jij vanwaar dat huilen kwam?" vraagt meneer plots. "Nee, nee, ik heb geen idee!" "Ok, we gaan verder." En we gaan dus verder met de les.

"En hoe was het gisteren, naar de bus wandelen?" vraagt Ella me terwijl we naar de bus wandelen. "Goed hoor!" "Amy, wil je me nu alsjeblieft zeggen wat er met je aan de hand is", Ella trekt een pruillip. "Nu je het daarover hebt", zeg ik, "ik vertel het je volgende week maandag en vertel heg dan ook aan Jason, hij wandelt dan mee naar de bus." "Euhm, ok", zegt Ella en ze lacht. "Maar wat was dat huilen??" vraagt ze dan. "Dat vertel ik je ook maandag." "Ok??"

Ik sluip het huis uit en ren naar het bos. "Dag, nieuwe wolf, hoe heet je??" vraagt de wolf die recht voor mijn neus staat. "A-Amy", antwoord ik buiten adem. "Ok Amy, probeer je eens in een wolf te transformeren, je hoeft alleen maar te huilen." Ik doe wat de wolf zegt een huil. Ik veranderde super snel in een wolf, deze keer volledig. "Ik zal je alles leren wat je moet kunnen", zegt de wolf en we gaan aan de slag. De roedel leert me alles, van rennen, tot springen, tot jagen, ... Als ze klaar zijn met me alles aan te leren zegt de roedel leider: "Nu kan je alles wat je moet kunnen. Wij zijn in gevaar!! Jij moet een nieuwe roedel maken en de beren met fel groene ogen verslaan, samen met je nieuwe roedel!"