The New Wolf Pack

Hoofdstuk 14

P.o.v. Eurelie
Een week verder is Wouter weer op school. Elke ochtend gaat hij mee met mij, Ella en Amy naar de kluisjes. Nu dus ook. Ik hef mijn rugzak op en sta recht. Ella is al klaar en Amy nu ook. Als we verder lopen ruik ik plots snoepjes en aardbeien. "Aardbeien", zeg ik lachend. "Er zijn hier geen aardbeien", lacht Ella. De geur wordt sterker en sterker, dan passeert Ferre naast mij en daarna mindert de geur weer. "Het leek van Ferre te komen", zeg ik. "Dan is hij je mate", zegt Ella alweer lachend. Ik ren achter hem aan. "Werkt je mate instinct nu?" vraagt hij met een glimlach. Ik knik, ook met een glimlach.

P.o.v. Amy
De volgende ochtend passeer ik, met mijn fiets, bij een oud huis in een klein binnenwegje. Er komen gasten uit en al lopend door de tuin keren ze terug naar het hek met een poort in. Een ervan gilt met een schorre stem. Het zijn 5de jaars, en ondanks dat is er angst op hun gezicht te lezen. Er moet daar iets zijn... Ik fiets door en op school vertel ik wat ik heb gezien. "We moeten er binnengaan", zeg ik. "Nee nee nee nee nee!!" zegt Ella. "Ben je bang?" vraagt Jason plagend. Ella werpt hem een dodelijk blik toe. "Er is daar iets!! Misschien een beer ofzo ik weet niet", zeg ik. "Je hebt een punt", zegt Wouter. "Goed, diegene die met me mee willen, gaan mee", zeg ik. "Ik doe mee!" roept Jason. Ook Wouter en Ferre gaan mee. "Ik ook", zegt Eurelie. "Ma... Ma..." stottert Ella. "Komaan! Ga toch mee!" zegt Eurelie. "Please", smeek ik met puppy-ogen. "Ok dan", zegt ze uiteindelijk.

We staan aan het hek van het huis. Ella, Wouter, Eurelie, Ferre en Jason zijn met me meegekomen. Voorzichtig open ik de poort in het hek. Iedereen gaat in de tuin en ik sluit het piepende hek weer. We gaan doorheen de begroeide ruin en komen dan bij de veranda. Het muft er verschrikkelijk. Met onze neus dicht gaan we binnen. De veranda ligt bijna op instorten. We lopen verder en gaan eerst naar de keuken. Al het keukengerei ligt er nog; messen, vorken, borden, pannen,... Sommige zijn zelfs nog vuil. We lopen verder naar de woonkamer. We zien nu bijna niks, het is er pikke donker. We steken onze zaklampen van onze gsm's aan. In de zetels zitten scheuren en de tv is een verschrikkelijk oud bakje. Ik snap wel waarom er niemand meer woont. We lopen verder naar de eettafel en ook daar liggen borden en bestek, die nog vuil zijn. Ik moet ervan kokhalzen. "Ieuw", hoor ik ook Ella zeggen. Oude boeken liggen op planken, die bijna naar beneden vallen. "Klets!!" Horen we dan. "Sorry", zegt Jason dan. Typisch, die planken zijn dus gevallen. We lopen verder en zien de voordeur en de trap. Massa's kranten liggen er. Ze zijn al bruinkleurig door de ouderdom. De trap is breed en er ligt zo'n mat op. Wouter zet als eerste zijn voet op de trap en hij kraakt. Bij elke stap dat iemand zet kraakt het enorm. Boven zijn er een kamer of 5 en dan kunnen we nog eens verder naar de zolder. We gaan de eerste kamer binnen, er staat een oud bed, ook vol scheuren. De deur van de kleerkast is afgebroken en allemaal oude kleren liggen erin. In 3 andere kamers is het ook zo. In de badkamer staat nog oud water in het bad. We lopen verder naar de zolder, maar daar is niks te zien. We gaan de krakende trap weer af en lopen door naar de kelder. Ook daar kun je naar verschillende kamers toe. Eerst gaan we een kamer binnen waar ook niks te zien is en in de 4 volgende ook niet. Dan gaan we een kamer binnen vol wapens en op de meeste hangt nog bloed. "Oh mijn god", hoor ik Eurelie zeggen. "Wat? Ligt er een dode of zo?" vraagt Ferre lachend. "Nee, ik hoor iets", zegt ze. Ze loopt erop af. In de kamer is het nog donkerder dan de andere . Het is een gigantische kamer en overal zitten beren en mensen in kooien, beide met flachiegroene ogen. "De beren", grom ik. Opeens horen we weer gekraak van de trap en we vluchten naar de dichtstbijzijnde kamer, die met de wapens. We gaan allen in een kast in de hoek zitten en doen het gordijn, die voor de kast hangt, ervoor. We horen twee mensen binnenkomen. "Maar ik heb niks misdaaaaan!!" gilt er een. "Je gaat bij de geflipte beren in de kooien!!" gilt een andere met een zware stem. "Geflipt??" vraagt die andere geschrokken. "Ze wilden geen beer meer zijn, net als jiiij!!" gilt de man met de zware stem boos. Dus de beren worden gestraft omdat ze geen beer meer willen zijn... Ok?! "W-wat ga je doen met die bijl?" vraagt de man angstig. "Je hand eraf kappen!" roept de man met de zware stem weer. Wat?! Zijn hand eraf kappen?! "WTF is zijn probleem?!" fluistert Wouter. Ik begin te grommen. "Sssst, hou je in", zegt Ferre. "Wat is dat geluid?!" vraagt de angstige man.  Ella legt haar hand op mijn mond omdat ik zou zwijgen. We horen voetstappen op ons afkomen en het gordijn opengaan. Dan komt er licht de kast binnen...