The New Wolf Pack

Hoofdstuk 4

"Wel, wat heb je daarop te zeggen?!" Ella kijkt me doordringend aan. Zou ik het zeggen?? "Wel ok, het zit zo...", ik kijk hen met bange ogen aan, ik durf het niet nu, in het openbaar, te zeggen. "We wachten", zegt Cara. "Wel, euhm, ik euhm... Ik ben, ik..." Allemaal kijken zo me nog steeds boos en vragend aan. "Ik, wel, ik...", ik kan het niet zeggen. "Ik..." Ik word onderbroken door de bel. YES! "Sorry, moet gaan!" snel loop ik naar het D blok, wel eenzaam, maar ik hoef het niet te zeggen, nog niet...

Na de les, probeer ik zowat iedereen te ontwijken. Plots loop ik,alweer, tegen Jason aan. Ik werp hem een korte blik toe. "Sorry", zeg ik en wandel door, maar hij houdt me tegen. "Is niets, maar wacht!" daar staan we dus, te midden de massa. "Kunnen we nu samen naar de bushalte wandelen?" vraagt hij. "Euhm, ja ok", dat kan ik niet afstaan toch?! "Ik ga eerst snel naar mijn kluisje", gebaar ik. "Is goed, ik wacht op je in de fietsenstalling", zegt hij en glimlacht. Ik knik en stap verder. Als ik bij de kluisjes ben, zie ik daar Eurelie, Ella en Jilke. CHIPS!! Ik probeer ze te negeren, maar hun kluis is vlak naast de mijne!!
"Hey", zegt Jilke, alsof alles vergeten is. "Yow", zeg ik. Ik buk om mijn kluis te openen, de mijne zit helemaal onderaan, echt niet cool.
Eurelie is net klaar, ze zegt gedag en vertrekt met Jilke. Ella zit er nog, ze kijkt en vraagt dan: "Ga je mee naar de bus?" "Ik ga naar de bus", zeg ik, "maar niet met jou." Ella kijkt treurig. Op mijn gezicht verschijnt plots de grootste glimlach die ik maar kan geven. "Met Jason!" roep ik bijna. Op Ella's treurige gezicht verschijnt nu ook plots een reuze glimlach. "Ooh, cutties!" zegt ze blij. "Wandel je wel mee naar de stalling?? Je vind het toch niet erg hé?" vraag ik. "Nee, helemaal niet, en ja ik wandel nog mee." We sluiten onze kluisjes en wandelen naar de fietsenstalling. Eenmaal daar zie ik Jason al staan. "Ik ga", zegt Ella, "veel plezier!" "Ok doei", roep ik na. "Hey", zegt Jason vriendelijk. "Hey", zeg ik terug. Ik open mijn fietsslot en dan wandelen we uit de stalling. Ik heb zo het gevoel dat hij wil praten over dat wolvengedoe. "Luister", zegt hij, "ik weet dat je het niet wil zeggen, maar wat was dat?!" Had ik het niet kunnen weten. Ik zucht. "Wat dat?!" "Dat gehuil en ja je weet wel." "Ow ja", er is een stilte. "Ik heb geen idee", zeg ik dan maat snel. "Komaan, ik zie dat je iets verbergt!" Ik bijt op mijn lip. Plots zie ik Luke, een jongen uit onze klas, passeren. "Kijk, Luke passeert!" zeg ik ter afleiding. Beiden kijken we naar Luke, hij draait zijn blik naar ons. Met grote ogen kijken ik en Jason elkaar aan. "Kleurden Luke's ogen nu groen?!" vraagt Jason op een angstige toon. Bang knik ik...