The New Wolf Pack

Hoofdstuk 3

SHIT, en nu?! Ik heb die krachten amper 2 uur, ik kan dat toch moeilijk nu al aan iemand zeggen?! Ik kijk weer naar Ella. Ze zit met een verbaasde en vragende blik naar het bord te kijken, een oog op mij gericht.
De les gaat traag voorbij, die erna ook, en dan is het eindelijk pauze. Ik storm de klas uit en doe mijn jas aan. Ella komt met nog steeds diezelfde, rare blik naar mij toe. "Wat was dat?!" schreeuwt ze als het ware. "Wat?!" vraag ik. "Je oren en die tanden en staart en heel die bende, ze gingen gewoon in rook op!" zegt ze nogal verbaasd. "Ik heb geen idee waarover jij het hebt, kind", volg ik. "Maar, maar...", ze komt er niet meer aan onderuit, "hoe, wat, ik zag... Maar huh?!" "Ja ik weet ook ni...", ik word onderbroken door een bende gasten die naar ons toekomen. "Hah, die was goed, carnaval!" roept Giovanni vanop 2meter afstand. Jason kijkt me onderzoekend aan, waarom moet juist hij dat nu weer gezien hebben; hij keek net achter hem, naar Jens die achter mij zit, toen heel die reutemeteut verdween. "Ha, het leek echt realistisch!" roept Jens enthousiast. "Je moest eens weten", mompel ik. Ella moet het blijkbaar gehoord hebben, want ze fronst en kijkt me vragend aan. Plots zie ik in mijn ooghoek de maan die nog een beetje te zien is, na 10u. Daar ga ik weer, ik huil als een gek en ik voel mijn tanden groeien en mijn zicht veranderen. Voor het te laat is, ren ik naar de wc, met Ella die me volgt en de blikken van de jongens achter me. Daar probeer ik stil nog eens te huilen, alles verdwijnt. Waarom moet ik het nu weer niet onder controle hebben?!
Ik ga terug naar buiten, waar Ella en mijn vriendinnen EN de jongens staan. Allemaal te wachten op wat ik te zeggen heb...