ViticiPrema *Elemental Mage Prequel*

Seven

"Green eyes...come here, let me see you." Walang imik na lumapit si Prema dito at umupo sa hrapan nito mismo.  "You look exactly what I thought you would look like."  Prema heard the note of longing in his voice.  "How I wish I could spend time with you more green eyes." Anito na ginagap ang kanyang kamay.

"You still could if you stop acting old." Sagot ni Prema trying too hard to hold back her emotions.  Natawa naman ito sa sinabi niya which makes her glad. 

"I wish it was that easy green eyes."may kung anong panghihinayang sa boses nito.

"Where is that wife of yours?  Bakit hindi ka inalagaan ng mabuti?"

"This wife of him is also old but still trying to keep an old man alive sa sobrang tigas ng ulo." Sabat ng boses na papalapit.

Nagulat si Prema pero napangiti at mabilis na tumayo.  Nalingunan nito ang isang babaeng puti na ang buhok.  Biglang napalis ang mga ngiti sa labi ni Prema.

"Oh dear!  Prema..." Ang nag alalang sambit nito ng makita ang mukha ni Prema.

Sa narinig ang mas lalo pang parang piniga ang puso ni Prema.  Hindi na niya napigilan ang mapaluha.  "Please don't leave me... Kayong dalawa nalang ang pamilya ko." Prema hated the vulnerability in her voice pero anong magagawa niya?  These two people are his only family and time is taking it away from her.  They are her only lifeline.  She stayed away and keep on fighting para maging ligtas ang mga ito.  But seeing them now... She wondered if she made a big mistake.  She forgot the very important thing about mortal people.  They grow old with time.  And time is cheating her!

Naramdaman nalang ni Prema na niyakap siya.  She heard footsteps pero may nagpaalis sa mga iyon which she is so thankful.  Parang batang umiyak si Prema.  "We will never leave you green eyes.  We will always be with you in your heart and you will always have our love.  Alam kung darating ang ganitong pagkakataon, sa tuwing makakatanggap ako ng mensahe mula sayo.  You wrote to me as if I have all the time in the world at nararamdaman ko ang pagnanais mo na kung hindi ka magpapakita ay hindi rin ako magbabago.  Somehow I know deep in your heart alam kung alam mo na mangyayari ito.  Natakot ka lang.  We are mortal green eyes and mortal grow old.  I wanted to tell you pero wala akong lakas ng loob na gawin iyon." Paliwanag ni Java sa babaeng itinuturing na kapatid habang yakap ito. 

"At na miss ka namin ng sobra.  Kaya tigilan mo na ang ka dramahan mo.  Kita mo naman matanda na kami at ikaw ay bata pa.  Nakakainggit mang tingnan pero ayokong makikitang puro kalungkutan ang nakikita sa mga mata mo sa natitirang oras namin dito sa mundo.  At kanina ka pa gustong makita ng mga anak namin."  Sabat ni Verely.  Natawa si Prema sa narinig.  Na miss niya talaga ang kaibigan. Hindi pa rin ito nagbabago.  Ito palagi ang taga-tanggal ng kadramahan nilang dalawa ni Java.  She was so happy na sa wakas kahit mukhang aso at pusa ang dalawa noon ay nagkamabutihan din ang mga ito.

Tinapik ni Java ang balikat ni Prema.  Napangiti naman siya lalo na at nahagip ng kanyang mga mata ang apat mga kabataan.  Ang pinakamatanda ay lalaki, a spitting image of his father.  Sumunod ay isang lalaki rin and when he smiles, parang may sumundot sa dibdib ni Prema. The younger boy's smile remind her too much of the first time she meets Java.  The third child is a boy as well, base sa tindig nito mukhang mahiyain ito.  But there is intelligence in the boys eyes.  Hmmmnn... The forth is a girl.  A too familiar face.  The face of her mother. 

Tumikhim si Prema bago nagsalita.  There was something blocking in her throat.  She needs to keep tight rein in her emotions.
"I think I want to fight the girl.  This time sisiguraduhin kung ako ang mananalo.  She physically reminds me too much of you Verely.  In three years time atleast.  Hindi pa ako nakaganti sa ginawa mo noon sa akin."

Natawa ang mag asawa sa narinig.  "At naalala mo pa talaga iyon ha."

"Yes, at dahil lang sa selos mo." May himig panunukso ni Prema sa kaibigan.  Magkaedad si Verely at Java.  At dahil sa ibinigay na atensiyon ni Java sa kanya ay nagselos ito.  She gain an enemy.  At dahil sa palagihang paglalaban ay naging pamilyar sila sa isa't-isa at hindi naglaon ay naging magkaibigan hanggang sa mahigit pa sa pagiging kapatid at turingan nilang dalawa.  Both become her family.  At mukhang may bago ng na dagdag sa kanilang pamilya.  Isa-isang ipinakilala kay Prema ang apat na bata.

"Ixor II ang pangalan ng panganay.  Xero ang pangalawa.  Xerex ang pangatlo at Xerxe ang bunso at nag-iisang babae. 

Doon na rin naghapunan si Prema sa bahay ng mga kaibigan. 

"Ayaw mo ba talagang dumito nalang?" Tanong ni Verely.

"Samalat V.  Pero namiss ko na rin ang bahay ko.  Salamat nga pala sa pag bantay ha."

"Walang ano man.  Kung yan ang gusto mo.  Basta tandaan mo laging bukas ang aming tahanan para sayo."

"Salamat.  Pakisabi kay Ixor. Give me a day to rest at bago magbukang liwayway sa susunod na araw ay kailangang nasa backyard na siya.  Hindi ko gusto ang hitsura ng katawan niya, daig pang katawan ng babae." Nilakasan ng bahagya ni Prema ang kanyang boses para marinig ng binata na mukhang narinig naman base sa pamumula ng mukha nito.

Natawa naman si Verely sa narinig habang patagong napangiti si Java at ang mga kapatid nito.

"Sama mo na rin ang mga mukhang talangkay na mga kapatid niya."  Hindi rin iyon nakaligtas sa pandinig ng mga magkakapatid. Nilisan ni Prema ang bahay ng mga kaibigan na may magaan ang dibdib.

Sa sumunod na mga araw ay abala si Prema sa pagiging training Master.  Matagal ng namayapa si Xonia ang pumalit dito ay babae rin na tuwangtuwa sa tulong niya.  Sa umaga ay iyon ang trabaho niya, tuwing hapon ay inilalaan niya ang oras sa mga kaibigan.  They spend their time on a quite walk.  Mind games.  Minsan paghinihingi ng kaibigan ang kanyang advice ay nagbibigay siya.  Tumutulong din siya kay Verely sa kusina.  There they talked like parang hindi sila nagkalayo ng ilang taon.  Prema was content and happy.  Pero gaya nga ng natutunan niya sa buhay.  Her relentless enemy...time.

Bakit hindi nalang naging kagaya ng puno ng Banyan ang buhay ng tao.  The older the tree the stronger it become.  Both her friends spirits are brighter than the sun.  Habang tumantanda ang mga ito ay mas lalo naman lumalalim ang kaalaman nito sa buhay.  Pero gaano man katalas ng isipan ay natatalo pa rin ng katawan.  Both her friends hold on for her sake.  But the time came that she needs to let them go. And it was the most painful thing she ever did.  Naunang pumanaw si Java at pagkaraan ng ilang buwan ay sumunod naman si Verely.  Both her friends died of old age and with a smile on their faces.  Dahil alam ng mga kaibigan na nasa mabuting kamay ang mga naiwan na mahal sa buhay. 

Lumipas ang maraming taon sa buhay ni Prema lumaki at tumanda ang mga mahal niya sa buhay.  Sa loob ng ilang daang taon ay nananatili pa rin si Prema sa pamilya ng mga kaibigan.  Their clan became the most powerful of all the 13 clans. Nanganak ang mga anak, ang apo at apo ng mga apo.  At kagaya ng inaasahan na niya, unti-unti din itong kinuha sa kanya.  Time is her only companion and bitterest enemy.  The young ones grow old samantalang siya ay nananatili sa pagiging bata.  She sometimes see her friends in the eyes, attitude and even in a smile in the passing generation of children. After her 50th birthday she never age even a day.  The green eyes na palayaw sa kanya ay nagiging frozen beauty.

She never married.  Never entered into a relationship not even a physical one , afraid that if she do, she will just open herself to heartache.  And so she remain a virgin.  If her decision not to have a physical relationship with a man or with a woman means she's a coward and even if it means never to know love, so be it.  What is a short time of happiness compare to a lifetime of heartache?  Mas nanaisin pang hindi siya magmahal.  What she doesn't know wont hurt her.  Because a lifetime of her kind is a very...very...long time.

*Note*

Walang forever!!!

Like ViticiPrema?

Want more?  Please like and share!!!!  Nang blackmail ba! Lol!