Kadiliman. 'Yan ang bumalot sa kanya. Kadiliman ang kanyang nakita nang imulat niya ang mga mata. Na para bang nasa loob siya ng isang kabinet, nag-iisa.
Ngunit hindi. May nakikita siyang mga ilaw. . . Ilaw na para bang galing sa liwanag ng santilmo. Ang mga santilmo ay nakapalibot sa kanya, hindi gumagalaw maliban sa apoy na nagsasayawan.
Doon niya napagtanto, nakagapos ang katawan niya sa matigas at malapad na bagay, isang puno? Malaking poste? A, basta ang alam niya, hindi siya makagalaw sa kinakatayuan. Ang nakakagulat, hubo't hubad siya, ramdam niya ang nanunuot na lamig sa kanyang katawan. Pero ang lamig na iyon ay nasasapawan ng kaba at pagtataka.
Ang tanging naalala niya, nasa gubat siya noon, mag-isa. Plano niyang pumunta sa bayan para bumili ng kakailanganin sa bahay niya. Tapos. . . nagkagulo na noon. May humahabol sa kanya. Kaya kung saan-saan na siya napadpad hanggang sa 'di na niya maalala ang lahat. At heto siya ngayon, nakagapos.
Pinagmasdan ng babae ang mga ilaw, kunot-noo. Nanlaki ang kanyang mga mata. Hindi siya nag-iisa, marami sila! Malinaw na sa kanyang mga mata ngayon, ang santilmo na tinutukoy niya ay isa palang kahoy na nagbabaga. Habang tangan-tangan ito ng itim na pigura.
Nagssalita ang isa sa kanila, "Aynara." Boses lalaki. Hindi niya maintindihan kung ano ba ang ibig sabihin ng salitang 'yon. Alam naman niyang hindi ito ang kanyang pangalan.
"Aynara!" sabay-sabay nilang wika. Doon nabatid niya na puro lalaki ang kanyang mga kasama.
Hanggang sa paulit-ulit na nila itong binabanggit. Sinasabayan pa ng pagtaas-baba ng kanilang mga sulo. Akalain mong bench cheering dahil sa nakakatuwang pattern na kanilang nagagawa.
Ramdam ng babae na mayroong mangyayaring hindi maganda. Palakas nang palakas ang kanilang boses at pabilis din nang pabilis. Na halos mabingi na siya sa ingay dahil halos 'di na niya mainitndihan ang mga pinagsasabi nila. Pilit niyang iginalaw ang katawan mula sa pagkagapos, ngunit walang nangyari. Tagaktak na ang pawis sa kanyang noo, sa likod, at sa buong katawan. Sumasabay rin sa pagkabog ang kanyang puso. Natataranta at kinakabahan.
Natahimik ang lahat. Namatay ang ilaw.
Bumalik ulit sa dati, niyakap siya ng kadiliman. Pero hindi. . . may naramdaman siyang may humaplos sa dibdib niya! Nagsitayuan ang kanyang mga balahibo, lumamig ang batok.
"Mga walang hiya!" sigaw niya. Pero hindi yata sila nakikinig. May kumapit sa kanyang balikat. Nagpumiglas ang babae. Dinantayan ang kanyang dibidb ng mga kamay, marahas na nilalamas. May mga malikot na darili na gumagapang sa kanyang tiyan, hanggang sa kanyang kaselanan. 'Gang sa parami nang parami ang humahawak sa kanya.
Sigaw siya nang sigaw, ngunit nawalan yata ng tainga ang mga halimaw. Patuloy pa rin sila sa paghaplos sa kanyang katawan, sinamahan pa ng mumunting ungol. Nawala bigla ang tali na nakapulupot sa kanya. Napaluha siya. Hindi dahil makakalaya na, kundi alam niyang masakit ang kanyang mararanasan.
Mabilis ang kanilang mga kamay, agad nakahawak ito sa kanyang katawan; pati ang kanyang mga bundok at hiwa sa gitna ay hindi pinalampas.
May humila sa kanyang kamay kaya napasunod siya riyo. Nagsunuran naman ang iba sa kanila. Tinulak siya pahiga, nakaramdam siya ng sakit at mga maliit na bato na tumama sa likod niya. Pilit nitong pinaghiwalay ang kanyang mga binti. Gusto niyang manlaban ngunit may mga kamay na nakadiin sa kanyang mga braso. Naramdaman na lang niya na may matulis na bagay na pilit pumapasok sa kanyang kaselanan. Napaigtad ang babae dahil sa sakit. Sumigaw ngunit agad natakpan ang kanyang bibig. Ang kinatakot niya, hindi nag-iisa ang patusok na bagay, kundi apat! Apat na halimaw ang gusto siyang pasukin! Nawala ulit ang mga iyon ngunit agad namang bumalik. Humigpit ang hawak ng lalaki sa binti niya nang unti-unti nang pumasok ang mga batuta sa kanyang kaloob-looban. Dahil sa sakit, kinagat niya ang kamay ng taong nagtatakip sa kanyang bibig. Sumigaw nang napakalakas kaso agad namang natakpan ulit ang bibig niya.
