Are you kidding!?(one direction fanfictie)

Ik sloeg hem vier keer knock out

'Het begon ruim 14 jaar geleden. Mijn ouders waren toen ongeveer een jaar getrouwd, en wilden graag een kindje. Negen maanden later kwam ik, op 1 januari, een minuut over twaalf 's nachts ben ik geboren. In het begin waren mijn ouders er altijd voor me. Maar ze waren Iris en Peter Hersome, ze moesten al snel weer full time aan het werk. Dat deden ze dan ook, en lieten mij achter bij mijn opa en oma. Het waren schatten. En iedereen had het beste met me voor. Behalve één iemand. Een man genaamd Henry. Hij had de plaats van mijn ouders willen hebben. Hij had altijd een passie voor muziek gehad, maar hij kon er niets van. Mijn ouders hadden dat een keer gezegd, en hij zinde nog steeds op wraak. Die wraak vond hij door mijn ouders en mij te stalken, dreigbrieven te sturen, en nog een aantal dingen. Op mijn tweede werden mijn opa en oma vermoord. Ik had nu geen familie meer, alleen nog maar mijn ouders. Ze besloten beiden te stoppen met werken, ze hadden immers genoeg geld. We waren met zijn drieën: een gelukkig gezin. Totdat Henry weer terug kwam. Hij sloopte onze auto, bekladde onze muren, hij werd een hooligan.

Op een avond kwam hij het huis binnen. Het was 2 januari, en hij kon er niet meer tegen. Hij stak mijn ouders neer, en schoot daarna een aantal keren in hun borst. Om er zeker van te zijn dat ze dood zouden zijn. Daarna nam hij mij mee. Hij bracht me naar de kamer van mijn ouders. En daar verkrachte hij me. Nadat hij dat had gedaan stak hij zijn mes ook in mijn armen. Ook in mijn buik en handen. Hij liet me achter op het bed, en belde heel schijnheilig het allarmnummer. Hij ging er ondertussen vandoor. Ik werd in het opvangcentrum gezet, maar veel tijd bracht ik er niet door. Henry haalde me iedere week op, leerde me vechten. Toen ik 9 was, moest ik van hem mee gaan doen aan kooigevechten voor kinderen. Ik won van iedereen. Daarna moest ik mee doen aan de tienergevechten en later zelfs aan de gevechten voor volwassenen. In één jaar, heb ik iedereen verslagen. Daarna liet hij me met rust. Hij dacht dat ik me wel tegen hem zou keren, en dat had hij goed gedacht. Ik ging nog één keer naar hem toe. En ik daagde hem uit. Ik sloeg hem 4 keer knock out, en was eindelijk van hem af.

Mijn problemen waren echter nog niet eens begonnen. Ik werd een hel voor iedereen om me heen. Ik vocht. Altijd. Ik wist niet meer hoe ik dingen anders moest oplossen. Na een half jaar, dus toen ik ongeveer 11 was, werd ik gewoon opgesloten in mijn kamer. Ik mocht er niet meer vanaf en werd ieder uur gecontroleerd. Maar ik was geen beest. Ik was een kind zonder familie, dat een getrainde vechtmachine was geworden. Ik zag op mijn twaalfde in dat ik raar deed. En probeerde te veranderen. Ik ging mezelf inbinden, en drukte een sigarettenpeuk op mijn bovenbeen als ik toch kwaad werd en ging vechten.

Uiteindelijk lukte het. Ik mocht weer van mijn kamer af en weer mee doen met openbare activiteiten. Maar ik was nog depressiever geworden. Ik zette nu zonder na te denken de peuken op mijn been. En begon mezelf te slaan en te bijten. Niemand merkte het, totdat zuster Jeltje kwam. Ze merkte het en begon aardig tegen me te doen. Ik kwam weer een beetje uit mijn schulp, en leefde weer een beetje op. Maar helemaal ging het nooit weg. Ik bleef treuren om mijn leven. En heb vaak gedacht aan zelfmoord. En het ook een paar keer uitgevoerd. Sommige met slaappillen, anderen door voor een trein te willen springen. Zelfs een keer door iedereen die ik ooit verslagen had, op me in te laten slaan. Maar iedere keer was Jeltje er op tijd bij, ze hield me tegen en troostte me. Uiteindelijk duwde ik de gedachtes weg. Ik begon te tekenen, en zag in dat ik zo ook treurigheid kon uiten. Toen ik daarna van Jeltje de gitaar van mijn vader gaf, begon ik ook te schrijven. Ik leerde van Jeltje piano spelen, en gaf me over aan muziek. Ik leefde weer een beetje op als ik gitaar speelde op mijn gitaar. Ik schreef toen dat nummer, best song ever. Ik schreef het voor Jeltje. Ze was de enige die me een veilig gevoel gaf. Best song ever was het eerste up tempo nummer dat ik schreef. En ik was er trots op. Maar toch, ik bleef meer treurige nummers schrijven.

Mijn hele leven werd ik genegeerd, ik moest komen naar de adoptiezaal, maar werd nooit op gesprek groepen. Totdat jullie kwamen. Ik zat daar te wachten, een tekening te maken van nog een groep die mij niet adopteerd. Maar Liam kwam me halen, dus was ik verrast. Ik liep met hem mee en zag jullie samen. Ik zag een familie, ookal waren jullie dat wettelijk niet. Ik zag zo veel liefde, dat ik er eigenlijk bang voor werd. Ik was blij toen het gesprek afgelopen was, en ik heb de hele verdere dag gehuild. Toen ik de volgende dag werd neer gestoken door Boy, kwam mijn vechtersmentaliteit weer boven. Ik werd kwaad, en als dwaas niet gekomen was, had ik hem waarschijnlijk vermoord. Maar ze kwam wel, en ik werd naar zuster Jeltje gestuurd. Ze verbond mijn wonden en ik viel bij haar in slaap. Ik sliep totdat jullie me wakker maakten. Ik was echt verrasd jullie te zien, maar ook bang. Toen jullie me adopteerden, was ik blij maar ook weer bang. Bang dat jullie me ook weer zouden verlaten. Bang om lief te hebben, bang voor liefde. De laatste tijd gaat het beter met me. Maar als de depressie een meter is, ben ik misschien maar 5cm opgeschoten. Het gaat langzaam. En ik zal nog lang mijn best moeten doen, wil het helemaal weg gaan.

Ik kan niet goed tegen lichamelijke aanrakingen. Ze doen me denken aan de tijd in de kooi. Ik weet dat jullie het niet zo bedoelen, maar een knuffel kost mij al veel moeite. Ik wil het anders krijgen, maar dat zal nog lang duren.

Toen Harry gisteren zei dat ik verliefd was knapte er iets, ik wil geen liefde voelen. Ik werd kwaad en overdreef. Ik moest mezelf weer inbinden, wilde ik jullie niets aan doen. Ik huilde mezelf weer in slaap, en werd vroeg wakker. In die vroegte ging ik maar wat eten, en daar zag ik Zayns pakje sigaretten. Ik dacht niet na en liep er mee naar een verlaten hoekje van de tuin. Ik stak een sigaret aan en drukte hem drie keer op mijn been. Daarna ging ik weer terug naar mijn kamer. Later wilde ik weg van waar ik was, dus klom ik op het platte dak. Ik voelde de drang om zelfmoord te plegen groter worden, en onderdrukte hem door een sigaret twee keer op mijn been te drukken. Daarna ging ik terug naar mijn kamer, om daar wezenloos voor me uit te staren.

Ik gaf de opdracht om Emma, Veerle en Donna te halen, omdat ik dacht dat ze niet zouden komen. Maar ze kwamen wel. En dat is maar goed ook. Ik vertelde Emma wat ik voelde, in een notendopje dan. Hoe ik me voelde op het moment van het sigaret op mijn huid drukken. Ze vertelde dat ze het gevoel kent, en vertelde haar verhaal. Ik besloot om mee te gaan naar beneden, en hier mijn verhaal te vertellen. En dat is wat ik nu heb gedaan.'

~*~

Sorry dat het zo kort is.

Het spijt me heel erg.

Ik wilde er een rijm van maken.

Maar ik heb het verkloot.

Sorry, altijd al een keer willen doen. Maar t lukt niet het spijt me wel echt dat t zo kort is, maar het commentaar gaat in t volgende hoofdstuk komen. Hope u like it.

GRTZZZZZZ ME