Are you kidding!?(one direction fanfictie)

spiegelbeeld

LIAMS P.O.V

Het is een ruime maand geleden zins Jasmine ons verliet. Er is niets meer van haar vernomen... We zijn haar kwijt. Voor altijd. Weer beginnen de tranen te rollen, net zoals bij ieder ander. Ik zie hoe Louis en Donna elkaar plat knuffelen, hoe Niall en Veerle tegen elkaar aangedrukt zitten te huilen, en hoe Emma en Harry levenloos naar elkaar zitten te kijken. De tranen maken mijn blik wazig en ik ren naar mijn kamer. Ik loop door naar mijn kamer en pak het verstopte scheermesje. Ik zet het op mijn onderarm en snij langzaam.

'Pap, stop. Het is niet oké als je dat doet. Stop, alsjeblieft, voor mij.' Hoor ik een stem zeggen. Ik kijk op in de spiegel en zie Jasmine staan. Ik draai me om om haar te zien staan, niets. Natuurlijk niet. Ze is dood, morsdood.

'Het spijt me Jasmine. Ik kan het niet.' Verontschuldig ik me, voordat ik het mesje weer over mijn arm laat glijden.

'Pappa, kijk in de spiegel. Ik wil dat je door gaat met je leven, please. Voor mij. Ga naar iemand met wie je kan praten, naar iemand die je begrijpt. Vertel de anderen dat ik altijd bij jullie zal zijn.' Ik knik verdwaast en loop naar beneden om het de anderen te vertellen.

____

ZAYNS P.O.V

Ik hoor Liam naar boven rennen en laat mijn hoofd weer in mijn kussen zakken. Het doet eenieder pijn om te weten dat Jasmine er niet meer is. Ik loop de badkamer in en kijk naar mijn spiegelbeeld. Langzaam zie ik een meisje verschijnen, Jasmine.

'Jas, ben jij het echt!?' Vraag ik geschrokken.

'Daddy, ga naar de anderen praat met ze. Vertel ze dat ik op jullie let. En dat ik blij ben hier.' Ik knik verbaasd en ren naar beneden, om te vertellen wat Jasmine zei.

____

NIALLS P.O.V

Ik loop langzaam de keuken in, bang om herinnert te worden aan Jasmine. Ik loop naar de koelkast en pak er een bak nasi uit. Ik zet de oven aan en schuif de bak in de oven. Het klokje zet ik op 10 minuten, dan is mijn eten vast wel warm.

Tien minuten later wil ik mijn eten uit de oven halen. Ik open het deurtje en steek mijn hand uit naar de bak, vergetend dat hij heet is. Ik vloek een paar keer als ik mijn hand terug trek.

'Ouch! Waarom vergeet ik at altijd!?' Roep ik, geen antwoord verwachtend.

'Omdat je een schat van een daddy bent. Nu, hou je hand onder een lauwwarme kraan voor ongeveer 10 minuten. Vervolgens smeer je er het zalfje uit het witte tubetje op en wind je er een los verbandje om.' Hoor ik een meisjesstem zeggen. Ik draai me om en kijk in een spiegel. In het spiegelbeeld zie ik een meisje staan met opgestoken haar, een joggingbroek om haar benen en een hemd om haar bovenlichaam. Jasmine.

'Jas... Ben jij dat?' Vraag ik fluisterend.

'Jup. Nu doe je wat ik net zei en ga je vervolgens naar de anderen toe. Waar je verteld dat ik het fijn vind waar ik nu ben. Zou je dat willen doen voor mij?' Ik knik verbaasd en zie hoe het spiegelbeeld verdwijnt. Ik loop naar de kraan en begin Jasmines bevelen op te volgen.

____

Geen P.O.V.

Als je op dat moment bij eenieder was geweest, had je gemerkt dat Jasmine bij iedereen verscheen. Dan had je gezien dat iedereen met tranen in zijn ogen stond, blij om Jasmine weer te zien. Dan zou jij nu weten dat als ze weer terug zouden gaan naar de spiegels, ze samen een zin konden vormen. Maar ja, jij bent hun niet, hè? Maar zou jij er achter komen wat er op de muren en spiegels staat? Wat Jasmine duidelijk wilt maken? Ach, ik help je uit je droom. Je zal het nooit weten.

____

JASMINES P.O.V.

Ik ren het huis uit, naar het bos. Hopelijk hebben mijn vaders me niet gezien, dat kan ik er niet ook nog bij hebben. Ik weet dat het stom was langs te gaan, maar ik moest het kwijt. Ik weet dat mijn ouders denken dat ik al lang dood ben, maar om eerlijk te zijn ben ik bang. Ik ben bang dat ik mensen mee trek in de dood. En ik heb werkelijk geen idee hoe ik een einde aan mijn leven zal moeten maken. Ik bedoel, snijden of steken valt af. Dat heb ik aan mijn ouders beloofd. Een pistool heb ik niet en daar kan ik ook niet aan komen. Slaappillen of zo iets gaat te langzaam. Misschien van een brug af ofzo... Maar dan betrek ik mensen met mijn moord. Ophangen dan? Nee... Ook dat wil ik niet.... Ik denk nog wel even. Ik ben ondertussen aangekomen bij het kleine huisje waar ik de afgelopen weken in heb gebivakkeerd. Het is een oud boswachtershuisje, maar het staat leeg. Ik eet wat het bos me geeft. Ik loop naar binnen en ga op de grond zitten. Ik laat me naar achter zakken en ga naar het plafond boven me kijken.

'Staring at the cealing in the dark, hoping one day you make a dream last. But love came slow, and it go so vast.' Zing ik voor me uit. Het is een zin uit let her go. Ik neurie de rest van het nummer, totdat ik het zeker weet.

Ik spring van de hoogste brug van Londen.

~*~

Sorry!!!!!!!!!!!! Ik had echt een writersblock.... Maar k ga langzaam verder.... Dus er komt meer....

Wat willen jullie eigenlijk? Een gelukte of mislukte zelfmoordpoging??? zet het er bij en we zullen zien!!

Hope u liked it!!!!!

GRTZZZZZZZZZZ ME