JASMINES P.O.V.
Ik stap het vliegtuig wrak uit, waakzaam voor de tijger die mij zal moeten vermoorden. Ik trek de broek nog een keer op en het als riem werkende touw bind ik nog strakker om mijn steeds dunner wordende heupen. Mijn in elkaar geflansde speer steek ik waakzaam voor me uit. Ik loop het bos in, zoekend naar de oranje carnivoor. Ik schrik op als ik geritsel hoor en sluip in de richting van het geluid. Ik trek de bosjes opzij en kijk verveeld naar het kleine veldmuisje wat rustig zit te eten. Die doet geen vlieg kwaad. Ik draai hem mijn rug toe en zoek verder. Ik ben er klaar mee, ik wil hier weg. Die tijger verslaan is het enige wat ik nog moet doen om weer terug te kunnen naar mijn vaders.
Op de open plek vind ik dan eindelijk de oranje carnivoor. Hij staat majestueus op me te wachten, wat de zenuwen niet helpt. Ik loop langzaam op hem af en het gevecht begint. Mijn klappen en steken zijn goed, zijn klauwen altijd raak. Langzaam worden we roder en roder. De verschillende vloeistoffen mengend op mijn lichaam. De laatste haal wordt uitgedeeld en de verliezer valt, nu pas voel ik mijn pijn. Mijn ogen sluiten zich langzaam, de vermoeidheid heeft gewonnen. Een klein dutje kan geen kwaad, voordat ik terug ga naar mijn ouders.
NIALLS P.O.V.
We moeten beslissen. Kiezen, tussen twee onmogelijke opties. Laten we Jasmine nog langer in coma liggen of halen we haar van de beademing af, om haar te laten gaan? De jongens en ik zitten op het koude bed in haar kamer. Al een jaar niet meer door haar beslapen. "Misschien is het maar beter zo." Hoor ik Harry zachtjes fluisteren. "Haar zomaar laten gaan? Ze is nog zo jong... Hoe moeten we zonder haar kunnen?" Vraagt Zayn, niemand antwoord. Ik kijk op van mijn schoot en adem diep in. "Ik ben het eens met Harry. Ze verdient de pijn die ze nu heeft niet, we hebben haar al lang genoeg laten leiden omwille van onze wensen." De andere knikken langzaam. Instemmen is lastig, we komen er niet onder vandaan. "Kom, dan gaan we naar het ziekenhuis. We zullen de handtekeningen zetten en zorgen dat ze rustig zal slapen." We volgen Liam naar de auto en terwijl we naar Jasmine toe rijden, denk ik terug aan onze lieve dochter, die we nu voor altijd kwijt zullen zijn.
De seremonie was kort en intiem. Geen gezonge liederen, enkele toespraken. Het was passend. Een mooi einde voor onze mooie meid.
JE LEEST
Are you kidding!?(one direction fanfictie)
FanfictionEen 1D fanfic van een aantal jaar geleden. Ja, Zayn is dus nog in the picture. Ik vind het geen goed verhaal meer, maar dit is voor de mensen die het toch willen lezen. Dit boek vertelt het verhaal van een jong meisje met een dramatisch verleden e...
