Are you kidding!?(one direction fanfictie)

Racen

LIAMS P.O.V.

Ik trek een sleutel van het sleutelrekje en ren naar de garage. Wetend dat de jongens me wel zullen volgen. Ik ren de auto in en inderdaad, mijn voorgevoel heeft het niet mis, de jongens springen nog geen halve seconde later in de auto. Ik trap het gaspedaal in en ik scheur de garage uit. Het hek voor het huis doet me denken aan het feit dat Jasmine nog steeds geen eigen code had, en die ook nooit zal hebben. Het gesnik rondom me vertelt me dat de lads hetzelfde denken. Ik zet een pokerface op en rijd snel nog door het oranje licht voor me. Ik voel de auto sneller gaan, en zie dat we nog maar kort hoeven te rijden.

Eindelijk zijn we bij de brug. Ik ren de auto uit, niet denkend over het afsluiten of iets dergelijks. Ik hoor de anderen achter me aan rennen en ik zie de grote groep ramptoeristen al staan. Ik let er niet op en begin ons een weg door de mensen heen te banen. Ik hoor alle mensen die ons kennen, maar ik geef er geen aandacht aan. De andere jongens trouwens ook niet. Na een paar minuten drangen zijn we dan toch bij het lint aangekomen. Harry wilt al gelijk onder het geel gekleurde lint door, maar hij wordt tegen gehouden door een agent.

'Meneer, u mag hier niet komen.' Zegt de agent streng. Ik zie de moed in Harry's schoenen zakken en kijk hulpeloos om me heen.

'Agent, ik snap het. Maar het is hoogstwaarschijnlijk onze dochter die gesprongen is. We kunnen helpen met de identificatie en als het haar is kunnen we helpen met de telefoon.' Zegt Zayn snel tegen de agent. Ik zie de agent, die blijkbaar Johnson heet, een ander roepen en ik zie de twee overleggen.

'Oké, kom maar mee jullie.' Zegt Johnson na een paar minuten overleg. Ik zucht gespannen als we onder het lint door lopen.

We worden naar een tent gebracht, waar de mannen ons binnen laten. We staan in een volledig onderzoeks lab, lijkt het wel. In een hoek van de tent is een stuk afgeschermd. Er lopen dokter in en uit de afgezonderde hoek.Ik loop naar de hoek toe, niet lettend op de mensen om me heen. Ik voel hoe ik tegen word gehouden en kijk op. Dezelfde agent als van daarnet staat er weer en duwt me een beetje in de armen van de jongens. Ik zet weer een stap naar voren en trek het gordijn weg.

En daar ligt ze, ons meisje. Aan elk mogelijk apparaat ligt ze gekoppeld. Ik zie een zak bloed hangen, een ander infuus met een verdovingsmiddel en nog meer anderen met ik weet niet wat er in. Verder is ze gekoppeld aan iets wat haar hartslag in de gaten houd en is ze helemaal in het verband gerold. Maar niets van dat alles boeit me echt. Het enige wat er nu toe doet is het feit dat Jasmine nog leeft. Amper, maar ze leeft.

____

JASMINES P.O.V.

Hmmm... Is dit hoe de hemel er uit ziet? Ik bedoel, dit hier lijkt meer op de hel. Alhoewel... Ik sta in een bos, het is donker en doodstil. Creepy as hell, i can tell you. Ik loop langzaam door het bos, wat steeds meer op een oerwoud begint te lijken. Laten we het daar maar op houden, ik loop door een donker, eng oerwoud. Ik zet voorzichtig een paar stappen naar voren, hopend dat ik niets of niemand wakker maak. De bomen naast me geven me een beangstigend gevoel, ik haat het. Een paar stappen zet ik naar voren, totdat ik een grote gedaante voor me zie opdoemen. Voorzichtig zet ik nog een stap naar voren, wetend dat het dom is. De gedaante zet ook een stap naar voren. Ik kijk verbaasd en loop naar de gedaante toe. Nu we bijden in het kleine straaltje licht staan, zie ik dat ik tegenover een meisje sta. Het meisje zweeft, vandaar dat ik haar groot schatte.

'Wie ben jij?' Vraag ik gespannen.

'Ik ben Jodie. En ik ben je bescherm engel.' Zegt het meisje, wat blijkbaar een engel is en mij moet beschermen, zegt.

'Aha... Ehm, Jodie, waar ben ik?'

'Je bent in een tussenwereld. Een wereld waar dode mensen, en bijna dode mensen zich bevinden. Jij bent nog niet dood, jij bent op dit moment in coma.'

____

ZAYNS P.O.V.

'Ze ligt in coma.' De woorden die uit de mond van de dokter komen laten nog meer tranen over mijn gezicht stromen. Jasmine heeft zelfmoord gepleegd, maar het mislukte. Godzijdank. Maar toch, nu ligt ze in coma. En dat is geen haar beter. Hoe vaak heb je wel niet gezien dat mensen jaren in coma liggen en dan uiteindelijk toch dood gaan? Hoe vaak heb je wel niet gezien dat mensen na een lange tijd toch dood gaan in de coma zelf? Hoe vaak heb je wel niet gezien dat... Ach, wat boeit het ook!? Hallo! Onze dochter is sterk, ze heeft verkrachting, zelfdoding, zelfharming en überhaupt wonden of verwond worden, overleefd. Ook dit zal ze overleven.

'Zayn, ga je mee? Jas wordt naar het ziekenhuis gebracht, wij moeten er achter aan.' Ik schrik op uit mijn gedachten en loop levenloos achter Louis aan. Ik stop bij een tafel waar ik Jikkes telefoon zie liggen.

'Meneer, mag ik die misschien mee? Hij is van onze dochter...' Zeg ik aarzelend. De agent kijkt verbaasd op, maar geeft de mobiel mee. Ik knik dankbaar en loop naar Niall, die op me is blijven wachten. We lopen met zijn allen naar buiten, waar we overspoelt worden door flitsen. Papperazzie. We negeren alles en lopen naar de auto, die er wonderbaarlijk genoeg nog staat. We springen er allemaal in en rijden met een noodgang naar het ziekenhuis. Hopend dat we Jasmine daar al levend treffen.

~*~

Hmmm... Is dit een gulde middenweg? Ik wilde haar eigenlijk dood laten gaan... Maar geen idee hoe ik dan het verhaal verder had moeten maken. Het al laten eindigen was niets geweest en haar gewoon zonder schrammetje door laten gaan zou onrealistisch zijn. Nou is dat het sowieso wel, maar een beetje realiteit mag wel blijven.

Ik moet toegeven dat ik in een writersblock zit. En deze gaat niet snel verdwijnen denk.... Als ik update is t waarschijnlijk over Jikkes tijd in de coma. Ik wil wel kwijt dat ik niets van dit alles weet! Dus ga niet zeggen dat er geen ruk van klopt en alles, het is MIJN visi.

Hope you like it!!

GRTZZZZ ME