✔️Ang Simula Ng Kahapon (AELBI)COMPLETED

CHAPTER SIX (Wedding Day)

“YES, this is my wedding day!”
Nasa harap ako ngayon ng malaking salamin habang inaayusan ng mga sikat na hair dresser at make-up artist sa panahon namin.

8:00 A.M. ang oras ng umpisa ng kasal ko kay Armando. Ang saya-saya ko. Alam ninyo ‘yong feeling na ikaw na ang pinakamasayang babae sa buong mundo? Na finally makakasal ka na rin sa pinakamamahal mong lalaki? Kahit na kailan ay hindi ko ito naramdaman sa una kong pinakasalan. Ayoko na ngang maalala, naiinis lang ako. Nagpatuloy pa rin sila sa pag-aayos sa akin.

After nilang mailagay ang lipstick ko ay lumabas na sila para maisuot ko na rin ang wedding dress ko. Napakurap ako nang ilan beses sa salamin na nasa harap ko.

Ako ba ‘to? Chos! Alangang iba?! Napailing-iling ako. I love the style of my wedding dress. Empire cut na itinahi pa sa Europe at gawa ng favorite kong best friend na si Hannah David. Yeah, it’s worth a million peso. Pero sulit naman. It suited me as if it was my second skin. Medyo vulgar nga lang dahil kita ang flawless kong likod. Yes, it’s backless and I don’t care.

Artista ako sa henerasyon ko kaya naman kayang-kaya kong irampa sa harap ng media ang gown ko. Lalo na naman silang maiinggit, lalo pa’t marami na naman ang mga dadalo. Especially, mga fake people in our industry.

Hay nako, ayoko na nga silang isipin! Ayokong masira ang maganda kong mood for my wedding day. So, I just smiled at the front mirror then I saw the clock in the wall. It’s already 7:20 at kailangan ko nang pumunta sa simbahan.

But wait . . .

Asan ang aking unico hijo? I didn’t see him on breakfast and I can’t remember if he’s home or not. Nagmamadali akong lumabas ng kuwarto. I just picked up my beeper and beeped my son. A minute passed but there’s no response from my son. Hindi tuloy ako mapakali. Nang pumasok ang maid na nag-check sa kotseng ginamit ng anak ko ay negative na sagot ang dala niya. Bigla akong kinabahan. It means hindi umuwi ang anak ko.

Nagpalakad-lakad ako sa buong living room na parang ito ang makakatulong sa akin. Then my eyes flew at the phone. Dali-dali kong dinampot iyon at tinawagan si Armando.

“Hello, honey munch, hindi umuwi ang anak ko and nag-aalala ako!” nanginginig na boses na sabi ko kay Armando.
“Relax, honey blood, he will get home soon. Hindi naman niya siguro aabandunahin ang kasal mo,” Armando said in the other line.

Matagal akong ‘di nakapagsalita
bago sumagot. “Siguro nga. Sige, I’ll wait for him na lang.”
Dahan-dahan kong ibinaba ang telepono. Nang lumipad ulit sa antigong orasan ang tingin ko ay 7:45 na. I still can’t stop myself to think of my son.

HINDI KO alam kung ilang oras akong nakatulog sa kotse ko. Kung saan lang ako tumigil kagabi dahil sa sobrang kalasingan ko. Yeah, I was very much drunk last night. Dahil lang naman iyon sa magiging stepsister ko. Hindi ko matanggap na binalewala niya ang pagiging concerned ko sa kaniya. Nasaling lang naman ang pride ko. Muli ay naramdaman ko ang vibration sa kaliwang bulsa ng pantalon ko. Marahan kong kinusot ang mga mata ko. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at hinayaang bumagsak sa headrest ng kotse ang aking ulo.

“Geez, my head aches so much. Asan ba ako?” wala sa sarili kong tanong.

Again, my beeper vibrated again. Finally, I read it. There’s four messages. Iyong unang dalawa, galing kina George at Nicko. They were asking if I came home safely. Obvious naman ang sagot . . . hindi pa ako nakauwi.
The other two messages came from my Mama. I just read it.

“Son, where are you?” she asked in the first message. I just smiled, so sweet of my Mama. Then I finally read the second message and the reality awakes me.