☆Gökyüzündeki Yıldızım☆

《8》☆MİNİĞİM☆

Bölüm şarkımız pera = en güzel mevsimim 😻 şarkıya aşık oldum lütfen dinleyin 💙💕

Adım sesleri ... Duyduğum tek şey buraya doğru yaklaşan adım sesleri .

Vücudum bayılmamak için direniyordu. Titremeye başlamıştım . Sanırım biri , burada benim olduğumu anlamış olacak ki , kapıyı açmak için tekme atıyordu. Attığı son tekmeyle de , kapı büyük bir gürültüyle açıldı.

Kapının açılması ve içeriye birinin girmesiyle daha çok titremeye başladım . Zihnimde , o olay canlanıyordu. Hayır ...
Hayır dedim kendi kendime o sadece , beynimin bana oynadığı bir oyun . O olay geride kaldı. Sadece bilinçaltımın bana oynadığı bir oyundan ibaret .

Gelen kişinin yanıma yaklaştığını hissediyordum . Korkuyordum . Ne kadar kenidimi inandırmak istesem de , bunun sadece bilinçaltımın bir oyunu olduğunu söylesem de , damarlarımda gezinen korku , böyle hisetmemi engelleyemiyordu .

Koluma dokunulmasıyla irkildim . Başımı yavaşça kaldırıp gelen kişiye baktığımda , karşımda o vardı .

Doruk !!

Onun burada ne işi vardı ? Kafamı kaldırmamla ona sarılmam bir olmuştu . Onun buraya geleceği aklımın ucundan dahi geçemezdi.
Kollarımı boynuna dolamıştım. Hıçkırarak ağlıyordum.

Şuanki durumuma mı ? Yoksa beni buradan kurtaranın Doruk olduğuna mı ağlıyordum !
Sanırım hepsine , şuana kadar birikmiş olan tüm her şeye ağlıyordum . Durumun ironiliği beni benden alıyordu zaten . İki gün önce nefret ettigim çocuk , suan karşımda ve ben ... ben ona sarılıyordum.

Sanırım ona sarılmam onu şoka uğratmıştı ki haretsizce duruyordu . Tam kendimi geri çekeceğim sırada kollarını belime doladı ve tıpkı benim gibi sımsıkı sarılmaya başladı .

Onun bu hareketiyle daha çok ağlamaya başladım. Ben hala aglamaya devam ederken , Doruğun endişeli sesini duydum .

" Mira ? İyi misin ? "

Diye sorunca cevap vermedim. Şuan konuşmaya değil sadece sarılmaya ihtiyacım vardı . Kendimi kurtulduğuma inandırmaya ihtiyacım vardı .

" Mira ! Şşş geçti güzelim . Bak ben buradayım. Korkma! "

Deyince şaşırmıştım. Her zamanki alaycı sesinden , eser yoktu . Sesi şefkatle çıkıyordu . Beni sakinleştirmek , korkutmamak için çıkıyordu .

Doruk ... Doruk . Şuan . Benim .saçlarımı . Okşuyordu.

Onun bu hareketi afallamama neden olmuştu . Daha iki gün önce beni ağlamıştı ve Özür bile dilememişti. Ama şuan bana sarılmış ve saçlarımı okşuyordu .

Kollarını belimden yavaşça çekmesiyle , ben de boynuna doladığım kollarımı çektim. Uzunca yüzüne bakmaya başladım . Hiç bir alay ifadesi de yoktu . Aksine çok ciddi duruyordu .

Göz göze geldiğimizde , hemen gözlerimi kaçırdım. Sanırım onu incelediğimi anlamıştı . Yüzüne bakmadan konuşmaya başladım .

" Teşekkür ederim "

Deyince sağ gözümden bir damla yaş aktı . Doruk yüzümü avuçlarının arasına alıp , tıpkı benim gibi kısık sesle konuşmaya başladı .

" İyi misin Mira? Ne oldu sana ? Neden geldiğimde titriyordun? "

Deyince bakışlarımı ona çevirdim . Ona anlatamazdım. Ağzımdan kaçan hıçkırık ona anlatamayacağımın göstergesiydi.