Het spel van de liefde (flikken Maastricht)

54

'Een heel politieteam staat buiten klaar, doe geen domme dingen' smeekt ze zowel tegen de overvaller als naar Wolfs. Op dat moment horen ze stemmen op de trap, alles gaat dan in een fractie van een paar seconde. De overvaller kijkt naar de trap, Wolfs kijkt Eva aan ze knikt, op het moment dat Wolfs schiet stapt de overvaller met Eva een stapje achteruit. Het schot klinkt, een pijnlijke gil galmt door de ruimte de overvaller en Eva vallen op de grond. Wolfs roept haar naam. Op hetzelfde moment valt het AT binnen en rennen hem voorbij en verspreiden zich door het pand. 'De trap naar de kelder' roept Wolfs en rent naar Eva knielt naast haar neer. Romeo en Marion komen binnen. Wolfs voelt een hartslag en haalt opgelucht adem Marion knielt ook naast eva. Romeo buigt zich over de overvaller en pakt het pistool van de grond. 'Eef Eef kun je me horen, hij maakt haar kogelvrije vest los en ziet dat haar arm bloed. Hij kust haar en fluistert 'het spijt me Eef' plotseling voelt hij een hand langs zijn been gaan, hij kijkt verschrikt en pakt dan snel haar hand, ze knijpt er zachtjes in en fluistert zijn naam. 'Oohh Eef gelukkig, de ambulance komt eraan. Opdat moment vult de gang zich met heel veel mannen van het AT en de 2 andere overvallers, wanneer ze naar buiten gaan komen de ambulance broeders naar binnen. Eva knijpt weer in zijn hand hij buigt zich over haar heen 'laat me niet alleen' fluistert ze angstig. Hij glimlacht en kust haar 'nooit' fluistert hij terug.
In het ziekenhuis wordt Eva onderzocht, ongeduldig zit Wolfs op de gang te wachten. Marion wrijft hem over zijn schouder en geeft hem een kop koffie.
Er komt een arts een kamer uit lopen. 'Meneer Floris Wolfs' roept hij. Wolfs staat meteen op en loopt op hem af. 'Mevrouw van Dongen vraagt naar u, alles is goed u kunt naar haar toe' hij kijkt om naar Marion ze knikt 'ga maar ik kom zo wel'. Snel loopt hij de kamer van Eva binnen. 'Eef het spijt me' en tranen lopen over zijn wangen. Hij neemt plaats op de stoel naast haar, pakt haar hand en geeft er een kus op. 'Is dat alles' vraagt ze. Hij kijkt haar verlegen aan. 'Ik mankeer niks Wolfs kom hier' hij staat op buigt over haar heen en geeft haar een voorzichtige kus. 'Ik ben niet van porselein' grinnikt ze en trekt hem naast haar op het bed.
Ze zoent hem lief en teder, 'het spijt me zo' fluistert hij weer. 'Waarvoor' vraagt ze. Met grote ogen kijkt hij haar aan 'je arm, ik heb je arm geraakt'. Ze gaat met haar handen door zijn haar en kust hem. 'Nee joh, bij de val ben ik op mijn hoofd terecht gekomen of heb ik mijn hoofd gestoten , daardoor was ik even buiten westen maar verder heb ik niks het bloed op mijn mouw was van de overvaller' lacht ze, een paar tranen lopen weer over zijn wangen 'ik was zo geschrokken' zucht hij van opluchting. Ze schuift iets verder op zodat Wolfs beter kan gaan liggen en kruipt in zijn armen. 'Ik ben moe, als ik wat geslapen heb en de testen zijn goed mag ik vanmiddag naar huis' Hij glimlacht 'doe je ogen maar dicht' fluistert hij 'blijf je bij me' vraagt ze nog met haar ogen al dicht. Hij knikt 'tuurlijk' en streelt haar door haar haren.
Even later komt Marion binnen hij legt zijn wijsvinger op zijn lippen 'hoe gaat het' vraagt ze zacht 'waarschijnlijk mag ze straks mee naar huis' en hij vertelt haar wat er is gebeurd. 'Ik moet weer gaan, het komt goed' en ze geeft hem een knipoog. 'Oja Mechels komt straks die overvallers zitten nu in verhoor'. Ze steekt haar hand op en verlaat de kamer. Wolfs sluit zijn ogen en met Eva in zijn armen valt hij in slaap.

Hij schrikt wakker van een kuch, wanneer hij zijn ogen opent kijkt hij in de verbaasde ogen van Mechels en de vrolijke ogen van Simone. Hij kijkt opzij en ziet dat Eva met haar hoofd op zijn borst ligt te slapen. 'Wat heeft dit te betekenen' vraagt Mechels nu kijkt Wolfs haar verbaasd aan 'niks, ze was bang en kon niet slapen dus ik ben bij haar gaan zitten en blijkbaar ook even in slaap gevallen' grinnikt hij 'niks bijzonders dus'. Mechels trekt haar wenkbrauwen op 'Hoi Simone hoe is het met je?' En hij steekt voorzichtig zijn hand naar haar uit. 'Goed hoor' glimlacht ze. 'Hoe gaat het met haar' vraagt Mechels nu op een vriendelijke toon. 'Goed, zometeen nog een paar testjes en dan mag ze mee naar huis'. Mechels knikt. 'Is het goed als ik vanmiddag vrij neem om voor haar te zorgen?'. Weer knikt Mechels. 'Als je er morgenochtend maar weer bent want Simone wil ook graag aan de slag en van Eva hoor ik nog wanneer zij weer mag beginnen'. Hij grinnikt 'als het aan haar ligt morgen weer maar dat laat ik niet gebeuren'. Mechels en Simone zeggen gedag en verlaten de kamer. Zachtjes draait hij zich naar Eva en geeft haar kleine kusjes over haar gezicht. Ze glimlacht en legt haar handen in zijn nek en drukt haar lippen op de zijne. Weer worden ze gestoord door een kuchje 'sorry dat ik jullie stoor maar ik wil nog een paar laatste testjes doen bij mevrouw van Dongen en wat mij betreft kan ze dan naar huis'. Beide kijken met een rood hoofd naar de arts en knikken.

In de auto vraagt Wolfs 'zal ik zometeen bami halen, ik heb geen zin om te koken en vanmiddag hebben we ook niks gegeten, gaan we daarna lekker vroeg naar bed'. Eva knikt en legt haar hoofd tegen de hoofdsteun, hij streelt zachtjes haar wang.
Na het eten lopen ze naar boven 'wil je nog in bad of in de douche? Vraagt hij lief. 'Alleen als jij mee gaat' hij grinnikt 'dat laat ik me geen 2 keer vragen'.
Samen liggen ze in bad hij streelt zachtjes haar huid en masseert haar schouders 'ik was bang Eef toen ik je zag liggen' fluistert hij. 'Ik ook Wolfs ik kon niks doen, ik was bang dat hij jou zou neerschieten maar jouw ogen stelde mij gerust'. Hij kust haar in haar hals. 'Kom je bent moe we gaan lekker in bed liggen. Ze stappen uit bad en hij droogt haar af.