JUST FANGIRL | Park Jimin

『7.Bölüm』

Jimin'in Ağzından

Bu Taehyung'du.

"Dostum iyi olduğuna emin misin? Burada tek başına ne yapıyorsun? Cidden senin için endişelenmeye başladım."

Taehyung dostça konuştu fakat istemsizce sessini duyar duymaz ağlamaya başladım. O kızdan yani Soomin'den kimseye bahsetmemiştim. Ona karşı neler hissettiğimi kimseye anlatamamak, sesli olarak dile getirememek beni yeterince yoruyordu.

"Taehyuunggg *ağlama sesi*"

Ona her şeyi anlattım, gizlice dışarı çıktığımı, nasıl karşılaştığımızı, neler hissettiğimi. Ona anlatırken biraz utanmıştım, çok iyi arkadaş olsak da daha önce bir kızla ilişkimiz olmadığı için biri hakkında "hoşlanıyorum" demek hayli garip hissettirdi. Taehyung'da garip gelmiş olacak ki gözlerini kocaman açmış şaşkınca beni dinliyordu. Hem de gözlerini dahi kırpmadan.

"Bir şey söylemeyecek misin? Çok salağım değil mi? Ben bir gerizekalıyım! Nasıl böyle bir hata yapabilirim !?"

"Evet, gerizekalısın."

"Sen kime gerizekalı diyorsun lan?"

Bu cümleden sonra arabada bir ölüm sessizliği oluştu. Bir süre öylece birbirimize baktık, sessizliği bozan Taehyung oldu.

"AHAHAHAHAHAHAHHAHAHA"

"Komik olan ne? Bana yardım etmen için anlattım ama yaptığın tek şey gülmek. Bravo. Ne iyi bir arkadaş."

"Aman Tanrım, sen ciddisin."

Ne yani anlatılarımı peri masalı mı sanıyordu? Ben oldukça ciddiydim, geçen her saniye ondan uzaklaşıyordum. Belki de Taehyung'a anlatmak o kadar da iyi bir fikir değildi diye aklımdan geçirdim. Bu arkadaşın kendine bile hayrı yoktu ki...

"Jimin sen benim en iyi arkadaşımsın senin için her şeyi yaparım ama şimdi bu anlattıkların... Ne diyeceğimi bilemiyorum dostum. Bizim yaptıklarımız şirketimiz tarafından denetim altında ve biliyorsun ki sevgili yasağımız var ama sen birinden hoşlandığını söylüyorsun, hem de bir fandan. Bir de gece yarısı dışarı çıkmışsın. Jimin üzerine gelmek istemem ama genelde benim sorumluluk sahibi olmadığımı ve çocuk gibi davrandığımı söylerler ama senin yaptığını ben bile yapmam. "

Söyledikleri tamamen doğruydu, hangi ara bu kadar bencil biri oldum ben? Sadece kendimi değil tüm üyeleri tehlikeye sokacak şeyler yaptım. Üyeler sabahtan akşama kadar pratik yapıp çalışırken benim hatam yüzünden tüm emekleri boşa gidebilirdi. Mırıldanarak konuştum:

"Özür dilerim"

Ortam tekrardan sessizliğe bürünmüştü. Taehyung bir şey demeden başımdan tutup kendine doğru çekti kendimi bir anda Taehyung'un kolları arasında buldum.

"Özür dilemene gerek yok, hepimiz aşk denilen lanet duygunun pençesine düşüyoruz."

Bu ne demekti? Yoksa Tae'de mi? Bunun hakkında fazla düşünmeyerek geçiştirdim.

Birkaç dakika sonra diğerleri de arabaya bindi.

Üyeler beni her zaman neşelendirmiştir. Hoseok hyung'un umut saçan gülümsemesi, Kookie'nin sevimliliği, Tae'nin uzaylı davranışları, Jin hyung'un annem gibi davranması, Suga hyung'un benimle ilgilenmesi.. Namjoon hyung lider olmasının getirmiş olduğu ciddiyetle davransada onun bizi ne kadar önemsediğini görmek beni her zaman mutlu ediyordu.

Şanslı olduğumu düşündüm. Evet bir saat öncesine kadar aşk acısından ağlıyorken şu an şanslı olduğumu düşünüyordum.

Hayatım boyunca hiç sevgilim olmamıştı, kimseyi sevmemiştim, aşkta kaybetmiş olabilirdim ama arkadaşlıkta kazandığım apaçık belliydi.

Cama çarpan yağmur damlalarını seyrederken işte bunları düşündüm. Menajer hyung'un "Hadi çocuklar" demesiyle gerçek dünyaya dönüş yaptım.

❍❍❍
Bu bölüm sıkıcı olmuş olabilir