Hayatımın en kötü günlerini geçirirken sen beni iyileştirdin Park Jimin. Senin bundan haberin yoktu, beni tanımıyordun ama bilgisayar ekranından gördüğüm gülümsemen her şeyi unutmamı sağlıyordu, tüm kötü anılarımı...
~Az miktar da Vhope içerir~
*Olaylar yavaş ilerliyor biliyorum ama her gün düzenli olarak bir bölüm paylaşıyorum bu yüzden sorun olmaz umarım :)*
Jimin'in Ağzından
Kaydettiğim numaraya gülümseyerek bakarken apartmana doğru yürüyordum. Apartmanın girişinde kaşlarını çatmış, eli belinde, en sert ifadesiyle bana bakan bir Tae bulmayı kim beklerdi ki? Evden beraber çıktığımız için beraber girmeliydik. Tae'nin elindeki birkaç market poşetini alıp merdivenleri çıkmaya başladık.
♚♚♚
Güneş daha yeni doğarken gökyüzü saçlarımla aynı renkti, turuncu. Neden bu saatte uyandığımı ve öylece tavanı seyrettiğimi bilmiyorum. Sadece duruyorum. Kendime gerçekleri inkar etmeye çalışsam da olmuyor, besbelli o kız yüzünden uyuyamıyorum işte.
Rehbere girip dün kaydettiğim numarayı açtım, numarayla bir süre bakıştıktan sonra 'mesaj yaz' tuşuna basıp derin bir iç çektim.
Jimin: Günaydın
Soomin: Günaydın
Jimin: Uyuyor olduğunu düşünmüştüm. Neden uyanıksın?
Soomin: Uyuyamıyorum. Sen neden uyanıksın?
Jimin: Uyuyamıyorum
Soomin'in Ağzından
Kirli perdeden içeri süzülen güneş ışıklarıyla günün ağırmaya başladığını anlıyorum. Uyuyamıyorum, senin yüzünden uyuyamıyorum Park Jimin. Kusursuz yüzün aklımdan çıkmıyor. Her seni görüşümde son görüşümmüş gibi bakıyorum, her hücreni ezberlemeye çalışırcasına. Ya onu bir daha göremezsem? Ya bu sonsa?
Soomin: Size bir sey sorabilir miyim?
Jimin: Benimle resmi konuşma
Soomin: Özür dilerim efendim
Jimin: Şunu kes
Soomin: Tamam özür dilerim. Neden bunu yapıyorsun? Yani yanlış anlama tabii ki yapabilirsin ama cidden ben anlamıyorum
Jimin: Seninle konuşmak istiyorum
Soomin: Ama neden? Bunu yazarken ellerim titriyor, günlerdir uyuyamıyorum, aklım başımda değil gibi. Park Jimin sen benim için normal biri değilsin biliyorsun değil mi? Ben kafayı yemek üzereyim
Jimin: Sadece konuş Soomin, seninle konuşunca iyi hissediyorum
Ben kimseye iyi gelmem ki. Beni kimse sevmez, annem bile sevmemis beni, henüz 2 yaşında bir bebekken terk edip gitmiş.
Genelde görünmezimdir ben. Okulda, evde, sokakta her yerde. Bugün ölsem arkamdan kaç kisi üzülür? Kaç kişi yokluğumu fark eder? Ben birine nasıl iyi hissettirebilirim ki? Aklımdan tüm bu düşünceler geçerken yazdığım cevap kısaydı:
Soomin: Tamam
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
