Forced

15~Κεφάλαιο

Μπήκαμε στα nike και κάναμε τις αγορές μας.Η γιαγιά μου πήρε παπούτσια για τον παππού(για να τον καλοπιάσει προφανώς)και ο Δημήτρης για τον εαυτό του.Εγώ δεν πήρα..δεν είχα όρεξη.Ποιος να το φανταζόταν ότι θα έβγαινα βόλτες με το πρώην αγόρι μου και με την γιαγιά μου,που αυτός ήταν ο λόγος του χωρισμού μας;

Παρόλο την συζήτηση που κάναμε με τον Δημήτρη, ακόμα δεν νιώθω καλά με τον τρόπο που μου φέρθηκε.

Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα αν έφευγα από το σχολείο αυτό,από τη περιοχή αυτή.

Ίσως έτσι να ήταν η Μοίρα μου..Να πεθάνουν,να χωρίσω,να μεταφερθώ σε άλλο μέρος..
Ποιος ξέρει τι σου καθορίζει το μέλλον!

Ξαναγυρίζουμε στο θέμα μας!

Πιστεύω πως σε άλλες περιπτώσεις,δεν θα τον συγχωρούσα τόσο εύκολα.Αν έμενα εδώ και δεν μετακόμιζα,μπορεί να μην τα ξαναφτιάχναμε.Μπορεί να μην είχαμε κρατήσει αυτή τη φιλία που έχουμε τώρα.

Ποια φιλία;Καταβάθος είμαι πληγωμένη αλλά αφήνω την αυτοπεποίθηση μου,να με κυριεύσει χωρίς να δείχνω αισθήματα στην επιφάνεια.Τα πιέζω βαθιά μέσα στην καρδιά για να απομνημονεύσω και άλλες στιγμές πόνου.Είμαι σαν κάρτα μνήμης.Αποθηκεύω και αποθηκεύω δεδομένα και όταν δεν θα έχω άλλο χωρό, θα πετάξω μερικά άχρηστα βίντεο ή φωτογραφίες.Αλλά για εμένα θα πετάξω στιγμές.Στιγμές που δεν αξίζανε να ζήσω,στιγμές που δεν είναι ανάγκη να τις κρατήσω αν θέλω να συνεχίσω!Στιγμές που ανήκουν στο παρελθόν πια .

Έτσι και θα κάνω.Θα πετάξω στα σκουπίδια,στο παρελθόν ,τις στιγμές που έζησα με τον Δημήτρη .Τις στιγμές εδώ στην Αθήνα.Θα αλλάξω την ζωή μου.Θα κάνω μια νέα αρχή ,ξεκινώντας από τώρα!Καλά ....όχι από τώρα...ΤΩΡΑ!

Εγώ είμαι στο δωμάτιο μου,ξαπλωμένη στο κρεβάτι,κοιτώντας το ταβάνι,σκεπτόμενη όλα τα συμβάντα που έχουν γίνει.Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος, τελικά..!

Σήκω!Όπως είπες και πριν.Πρέπει να τα αφήσεις στο παρελθόν και να προχωρήσεις!Θα σηκωθείς, θα πας να αγοράσεις κούτες και θα αδειάσεις το δωμάτιο σου ,από τα πράγματα σου.Άντε φύγε!Πότε θα ξεκινήσει η καινούργια σου ζωή;Αργείς..σήκω!!

Είπε το υποσυνείδητο μου και σηκώθηκα.

Κάποιες φορές αν θέλει το ένσικτο μου,λέει πολύ σοφά λόγια,που με ενθαρρύνουν!

Αχ..είμαι περίεργη.Μιλάω με τον εαυτό μου!

Πλέον έχω φτάσει στις σκάλες,όπου από μακριά βλέπω την..πρώην αγαπημένη μου γιαγιά ,να κάθεται να κλαίει,στον καναπέ του σαλονιού,με μία φωτογραφία στο χέρι της.