Forced

68~Κεφάλαιo

Cameron/Πλευρά

Έφυγα από το δωμάτιο της.

Είμαι μαλάκας,ότι και να πάω να της πω με ειρωνεύεται.

Δεν την θυμάμαι τόσο πεισματάρα,τόσο εγωίστρια,τόσο στα πόδια της.

Γαμώ..

Με κάνει να την ερωτεύομαι περισσότερο.

'Ερωτας.

Τι πούτσες είναι αυτά;

Τι έπαθες;

Δεν μπορώ να τρέχω από πίσω της, να κάθομαι στο νοσοκομείο ,όταν κανείς άλλος δεν μπορεί και το πρωί να μου ξυπνά χαμογελαστή και να με διώχνει στην ουσία.

Πονάω.

Είμαι άνθρωπος,έχω κάνει λάθη, η ζωή δεν ήρθε με οδηγίες.

Απλά...θέλω να δω αλλαγές στην ζωή μου.

Θέλω να την δω να καταλαβαίνει.

Θέλω να μάθει επιτέλους τα σκατσ που έγιναν.

Με τους δικούς της.

Με αυτούς τους μαλάκες που εμπιστεύεται.

Σε λίγες μέρες έχουμε πρωτοχρονιά.

Ω θεέ μου θα είμαι ανεξάρτητος μετά.

Από την Μαρία,από τον Μπεν,θα κάνω ότι θέλω με την δημοσιότητα μου.

Χαίρομαι αλλά ταυτόχρονα πληγώνομαι γιατί θα φύγω απο το Magcon αφού πλέον δεν με χρειάζονται.Έχουν άλλα αγόρια και αφού το συμβόλαιο λήγει ,δεν θα το χρειαστώ ούτε εγώ.

Το θέμα μου είναι η αποδοχή της Ματίνας να μπω στην ζωή της.

Έστω..και φίλος.

Έστω κάτι.Δεν μπορώ χωρίς αυτή.

Απλά..τόσα χρόνια που νόμιζα ότι την είχα ξεπεράσει,υποτίθεται ο χρόνος είναι και ο καλύτερος γιατρός,θα την ξεχνούσα.Αλλά..γιατί απλά δεν μπορώ να την βγάλω από την καρδιά μου;

Έχω βγει έξω από το νοσοκομείο και βλέπω μια παρέα αστυνόμων να με κοιτάζουν.Προσπαθώ να συνεχίσω το βάδισμα μου αλλά ένας αστυνόμος με πιάνει και μου λέει.
-"Πρέπει να σε πάρουμε στο τμήμα,σχετικά με το συμβάν που έγινε στο ξενοδοχείο."
Και με τραβάει βίαια, να μου βάλει χειροπέδες.

Με πάει κοντά στους υπολοίπους και ένας μου θυμίζει κάποιον.

Αλλά δεν ξέρω ποιον.

Οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι δίπλα,τραβούν καλό υλικό με τα χτυπήματα στο χείλος μου κιόλας.Η καλύτερη τους μέρα για φαγητό.