HAYAT "ilkbahar"/Watty_Destek

ÖLMEDİM

Begüm'den;

Üzerimdeki yorgunluğu hala atamamışken diğerlerinin neden bana şaşkın gözlerle baktığını anlayamamıştım.Sanki cenaze olmuştu da oradan geliyorlardı.Her yerimden çıkan kabloları düzeltmeye çalışırken buraya nasıl geldiğimi düşünmeye başladım.En son mutfakta ilaç arıyordum sonra bütün ilaçları yuttuğumu ve yere düştüğümü hatırlıyorum sonrası yok...Bana anlatmalarını da beklemiyordum gerçi,zaten kimsede bu konudan konuşmak istemiyordu.Elinde bir kase çorbayla gelen Deniz'i şöyle bir süzdüm.Saçları birbirine karışmış ve özensiz duruyordu,ayakkabı bağları çözülmüştü.Yüzündeki ifade mutlu gibi görünse de aslında içinde ne fırtınalar kopuyordu...Çorbayı soğutmaya çalışırken:

"Çorba sevmediğini biliyorum ama iyileşmen için içmen gerekiyor hadi..."

Doğruldum,onu kıracak halim yoktu.

"Çok sıcaksa biraz üfle,yanmak istemiyorum."

"Soğudu biraz."

İlk kaşığı ağzıma almamla bağırmam bir oldu:

"Hani soğuktu,of Deniz of yandım."

"Özür dilerim,al su iç."

Bana yanı başımdaki sürahiden su doldururken ellerinin titrediğini fark ettim.Sudan bir yudum aldığımda:

"Ellerin neden titriyor?"

"Bilmiyorum,bir kaç gündür öyle."

"Benim yüzümden mi?"

Yine yüzü asılmıştı,çorbayı masaya bırakıp şöyle dedi.

"Sana bunu anlatmayacaktım ama sen 3 dakikalığına da olsa öldün ve sonra tekrar yaşamaya başladın ve ben bu 3 dakikalık sürede öldüm öldüm dirildim.Ellerim bu yüzden böyle.Beni neredeyse öldürüyordun Begüm."

"Seni bu duruma düşürdüğüm için özür dilerim ama ne yapacağımı bilemedim,Rüzgar'ın şokunu atlatamadım."

"Ama eğer sana bir şey ölseydi ben ne olacaktım?Neden beni düşünmedin?Ben kendimi nasıl öldürebilirim diye düşünüyordum ve sen eğer ölmüş olsaydın bende kendimi öldürecektim."

"Kafamı toplayıp,sağlıklı düşünemedim ve çıldırdım.Rüzgar'ın benden nefret etmesi beni çıldırttı."

"Seni anlıyorum ama ben sensiz ne yapardım?"

"Özür dilerim Deniz,yemin ederim düşünemedim."

"Tamam,bir daha bensiz bir saniye bile bir şey yapmanı istemiyorum.Seni bir kez bıraktım ve neredeyse kaybediyordum."

"Tamam seni bırakmayacağım,söz."

"O zaman çorbaya devam."

Biraz daha soğuyan çorbayı istemsizce yedim ve yatağa geri yattım.Rüzgar'ı düşünmemeye çalışıyordum ama bunu yapmaya çalışırken beynim patlayacak gibi oluyordu.Bir tarafta benden nefret eden eski sevgilim Rüzgar,diğer tarafta yokluğumda ölmeyi düşünmüş en yakın arkadaşım Deniz vardı.İkisininde bende yeri aynıydı bir zamanlar ama şimdi Rüzgar o sevgiyi yitirmiş Deniz'se onun için endişelenmeme sebep olmuştu.Kendine bir şey yapmasından korkuyordum titreyen ellerini gördükten sonra...Rüzgar bir daha karşıma çıkarda yüzüne edecek 2 çift lafım olmassa diye korkuyordum.Her yanımı korkularım sarmışken acaba ölüm daha mı iyiydi dedim.Hayatım boyunca bu korkularla mı yaşayacaktım?Kafayı yiyecek gibi olmuştum ve biraz lanet hastane ortamından uzaklaşmak istedim.Annemi düşünmeye başladım ne zaman kendimi kötü hissetsem yaptığım gibi...

..........................................................................................................................................................................

Odada bir hareketlilik olduğunu fark ettim.Bağıra bağıra konuşan bu kişiyi görmek için göz kapaklarımı zorla açtım.Teyzemdi.Telaşlı olduğu her anından okunuyordu.Uyandığımı görünce:

"Begüm,iyi misin?"

"İyiyim teyze,sakin ol."

"Oh çok şükür,bana öleceğin söylenmişti öyle korktum ki."

"Öleceğim mi?Ama ölmedim sizi bırakmadım."

"Neden böyle bir delilik yaptın?"

"Rüzgar yüzünden kafayı yiyecektim,özür dilerim sizi düşünemedim."

"Tamam,bundan sonra Rüzgar'ı düşünmek yok.Sadece biz varız ve önümüze bakacağız,geçmiş yok.Annen hep ne derdi?Ne olursa olsun hayat devam ediyor."

"Özür dilerim teyze,tamam bir daha geçmiş yok."

"Hah şöyle güzelim benim."

Teyzemin bana verdiği güven kimsede yoktu.Onları bırakıp gideceğim için kendime kızmaya başlamıştım.Böyle mükemmel insanlar hayata bir kere geliyordu.Onları seviyordum ve bırakamazdım.