Ghost||BTS✔

5

Ben birini sevmiştim, ben birilerine dost demiştim, birilerine ailem birilerine de 'yabancılar' sıfatını vermiştim. Sevdiğim kişi şimdi acı çekiyor, ismimi sayıklayarak uyuyordu. Dostlarımdan bir tanesi hala yastayken, diğeri acılarını içine atıyordu. Ailemin en durumda olduğuna dair pek bir fikrim yoktu, insanlar çocukları ölünce ne yaparlarsa onu yapıyorlardı. 'Yabancılar'a gelirsek...Onlar şuan hayatımda olanlardan daha fazlasıydı. Kim Taehyung öyleydi. Kim Nam-Joon öyleydi. Sınıfımda ki insanların yarısı öyleydi. Beni tanımıyorlardı ve bende onları tanımıyordum. Yabancıydılar. Benim hakkımda hiç bir şey hissetmeseler bile ölümümün ardından kendilerini toparlayamamışlardı.

Kim Taehyung, Yoongi'nin en yakın arkadaşı, eskisi gibi gülmüyordu. Bana karşı ne nefret vardı içinde ne sevgi. Ölümüme niçin üzüldüğünü anlayamıyordum. Eskisi gibi gülmeye çalıştığında kısılan gözlerinin ardını görebiliyordum ben. Sertçe yutkunuyor, kendi kafasında kendi ile tartışıyordu. Her seferinde Gülmeyi bırakma, diye bağırıyordu kendisine. Bir işe yarıyor muydu emin değildim ama insanları rahatça kandırdığı açıktı. Yoongi ile olan konuşmalarından sonra Yoongi bir daha iyi misin diye sormamıştı. Belki de sormalıydı. Sormalıydı ve bir şeyler olduğunun farkına varmalıydı. Arkadaşıydı, ağlasa bile omzunu ona yaslamasına izin vermesi gerekiyordu. Ama Yoongi sormuyordu.

Kim Nam Joon'a gelince...Ona ne olduğunu, niçin böyle durgun olduğunu, niye Vanessa'ya eskisi gibi bakmadığını bilmiyordum. Bildiğim tek şey boğazında bir şeylerin tıkılı kaldığı ve bunların ona ağır geldiğiydi. Sorsan cevap verecek bir tip değildi. Seni geçiştirir, bir şeyi olmadığına inandırır ve arkasını dönüp giderdi. Evet, onu tanımıyordum. İsminden, Vanessa'ya aşık oluşundan ve beni pek sevmediğinden başka hiç bir şey bilmiyordum. İfade verirken yüzünün durgun olduğunu fark etmiştim ve o öyle bakmazdı. Bir şey varsa bile ben onu bilmiyordum. Nam joon şuan için beni pek bağlamıyordu zaten.

Hayatımda ki yabancılar listesine öldükten sonra kimseyi ekleyemeyeceğimi sanmıştım ama şu an polis karakoluna giren kız bu listeye eklenecekmiş gibi görünüyordu. Son zamanlarda benim cinayetim dışında pek bir olay yoktu, bu yüzden karakola gelmesinin nedeni neydi tahmin etmek çok da zor değildi. Ama niçin? Ne diyebilirdi ki polislere? Bizim okuldan değildi. Cinayetim için tanıklık yapmaya mı gelmişti? Ne diyeceğini gerçekten çok merak ediyordum. Bu yüzden o içeri girip polislerle konuşması gereken önemli bir şey olduğunu söylediğinde onu takip ettim.

İçeride masaya dayalı bir şekilde düşünen polis, aynı zamanda J-Hope ve Vanessa'yı sorgulayan polis, kızın önemli bir şey söyleyeceğini duyduğunda hızla ayağa fırladı. Boş bir sorgu odasına doğru kızı kibarca sürüklerken yüzünde küçük bir umut görebilmiştim. İç güdüleri vardı insanların. Belki bu da onlardan biriydi.

Sorgu odasına girdiklerinde adam yanındaki yardımcı adama dönüp su istedi ve kızı masaya yönlendirdi.

"Ne ile konuşacağımı tahmin ediyorum. Bu günlerde başka bir olay yok zaten bu civarda. Ben gerçekten cevap alamamaktan yoruldum ve şu an senden işimize yarar şeyler bekliyorum." diye kıza inanır rolü oynadığında kız çantasını masaya koydu.

"Evet. Tahmin ettiğiniz olay için geldim. O partiyle alakam yok. Ben tanıklık yapmak için buraya gelmedim çünkü gördüğüm hiç bir şey yok. Buraya gelmemin sebebi şüphelerim. Bu sonuçlara nasıl vardım bilmiyorum ama-" derken adam suyu getirdi ve kızın önüne koyduktan sonra kapıyı ardından kapatarak çıktı.

Dedektif başını sallayarak "Devam et." dediğinde kız devam etti.

"Partinin yapıldığı evin tam karşısında oturuyorum ve evimin camından cinayet mahali görünüyor. Ben size bir kişiyi aramamanız gerektiğini söylemeye geldim. Cinayetten sorumlu bir kişi yok, birden fazla kişi var." dediğinde eğer hala yaşıyor olsaydım kalbimin iki katı hızlı atacağına yemin bile edebilirdim. Birden fazla kişi mi? Bir düşmanı anlardım. Belki geçmişte bir şey yapmıştım, belki o yanlış anlamıştı. Ama ben birden fazla kişiye ne yapmış olabilirdim ki?