Augusta Walker

Chapter 31; Experiment

Mga madaling araw na nung bumalik ako sa warehouse ni Carter. Wala na akong nadatnan na miyembro nila. Wala ng tao sa warehouse. At panigurdo, wala na rin siguro 'yung supervisor.

Hindi ako natutulog. Pero I just need a place to stay. 'Yung matutuluyan lang. Bwisit kasi si Theodore, e. Dati hindi naman ako ganito! Tss.

Umupo lang ako sa upuan sa meeting table nila, 'dun sa inuupuan ni Sid. Napansin 'ko na nakatunganga lang ako sa pintuan. I'm so bored. Too bored, actually.

May narinig ako'ng yabag ng paa sa mga dahon sa labas. Ngumisi lang ako. I know this scent. I leaned back on my chair and pulled my legs on the table.

"I said next millenia," lumawak 'yung ngisi 'ko. "It's still out of stack."

I heard someone groaned. Mula sa sira na dingding ay lumabas sa dilim si Nathan at pumasok sa loob ng warehouse. Nakakunot 'yung noo niya. Parang naiinis siya.

"I can't believe you're really living in this warehouse," ani niya at tumayo sa unahan ng meeting table, eyeing the surroundings. "Smells like dog."

I shrugged. "Ano'ng pinunta mo dito?"

"Did he really kick you out?"

I blinked. Hindi ba obvious? Psh. Nakaka-bad mood naman 'yung topic. I shrugged as a response.

Tumungo lang siya na parang nahiya siya bigla. Anong problema ng lalaki na 'to?

"You know, you just have to say sorry. Pagkatapos 'nun, I'm certain Mr.President will have you back."

Hindi 'ko napigilan 'yung sarili 'kong tumawa. Binasa 'ko 'yung isip niya at base dun, halata na hindi pa kinekwento ni Theodore 'yung mga sagutan namin.

"Anong nakakatawa?" Nagtataka niyang tanong.

"Alam mo, hindi mo talaga kilala si Theodore, noh?" Tanong 'ko sa kaniya. Ibinaba 'ko 'yung paa 'ko mula sa lamesa. I crossed my arms.

"I've been with him for many years," kumunot ang noo niya. "Imposible na hindi 'ko pa siya kilala."

"Well, kilala mo siya by his name and by his actions and by his works pero not by mind, no." Mas nagtaka siya lalo. "Nathan, you don't know how he thinks kaya bakit mo nasabi na papabalikin niya ako kung nag-sorry ako sa'yo?"

"Kasi," tumingala siya at tumingin ng diretso sa mata 'ko. "Mabait si Mr.President. He's selfless." I scoffed at that, "He's the president. Hawak niya ang buong bampira sa Pilipinas kahit ikaw. And he'd do anything for the good of all his people. Kahit mag-makaawa pa siya sa'yo para bumalik ka sa mansiyon."

Napatawa nanaman ako. I pity Nathan. How he's so innocent about almost everything. That terribly makes him an easy prey.

"What if your perfect president isn't really that perfect? You don't know him, Nathan."

"Oh, and you do?!" Nagalit siya. Ikinuyom niya 'yung kamay niya. "Quit saying that!"

"Alright," I smirked. "You're right. I don't. But I witnessed the times when he flunked. When he isn't your perfect president." Nag-seryoso ang mukha 'ko. "Listen, hindi ako hihingi ng tawad sa'yo, so just give up. Pakisabi kay Theodore na huwag na siyang magpakita sa akin."

Tinuro 'ko siya. "And as for you, innocent one, know that no one's perfect. Don't expect too much from your president. He's still not perfect. Immortal or not." I sighed. "Now go. Ayoko ng makakita ng isa pang bampira sa harapan 'ko ngayon."