Augusta Walker

Chapter 5; The Warning

Augusta's P.O.V

Tumawa ako ng tumawa noong nakita 'ko ang mukha ng nga magkakabangga na iyon. What a sight to see.

Gulat na gulat sila. Narinig 'ko agad ang naisip nila nung pumagitan ako sa banggaan.

"Get out of the way, miss!"

"Alis! Mamamatay 'ka!"

What part of "I'm already immortal" can't they understand? I'm already dead. I don't have my soul with me anymore. Or atleast my human soul.

Nagpunta ako sa isa pa'ng parte ng kagubatan na kung saan nakatira na ako ngayon. Pinaggigitnaan ang kagubatan na ito ng isang daan kaya nagdalawa ang parte ng kagubatan.

I feel so depressed. Ayoko'ng kumain. Kidding! I don't eat. I drink. And I think I need to hunt right now to quench my thirst.

Tumakbo ulit ako at nakarating na ako sa kalagitnaan ng kagubatan. What? No food?

May narinig naman ako'ng growl bigla sa 'di kalayuan and I immediately curled my lips so my fangs are visible for my own benefit. Palakas ng palakas ang nararamdaman 'kong yabog ng paa at hindi ito tao. Malayong malayo ito sa tao. Ramdam 'ko ang apat na paa-or paw, na yumayapak sa lupa.

It snarled. Whatever it is, I'm not afraid. Maya-maya pa ay tumigil ang pagtakbo nito and I can see it through the fine vines, hardly.

It looks like an over-sized dog .It does not look any near like a fox. Narinig 'ko ang iniisip nito. Pero-bakit parang civilized ang mga pag-iisip niya?

Iniisip niyang isa ako'ng bampira. I frowned. Pati ba naman animal kingdom kilala ang uri 'ko?

He thought of a way to take me down—teka, take me down? Take...me...down...?

Nanlaki ang mata 'ko nang i-visualize niyang tinaggalan niya ako ng ulo. Lumunok ako. Hindi siya ordinariyong hayop lamang, siya ay—

It suddenly whimpered and looked the opposite way then snarled, and with that, he ran away thinking that he's out-numbered.

"August!" I heard a voice called. I scoffed. As if nama'ng hindi 'ko pa kilala ang boses na 'yan.

Theo appeared out of nowhere infront of me. Tiningnan niya lang ako ng masama at tumingin sa direksiyon na kung saan tumakbo papalayo ang oso na nakita 'ko. Perhaps werewolf?

They're too civilized to be considered as 'just animal.'

Tumingin sa'kin si Theo ng masama."I can't trust you for 15 minutes, can't I?"

I smirked. Alam ko'ng pikon 'to from the start ngunit balita 'ko ay ayos na ang kaniyang anger management. "You can't. Ineexpect mo ba na ang bampira'ng tulad 'ko ay uupo lamang sa isang tabi sa loob ng mansiyon mo sa loob ng isang minuto? Ofcourse not."

"I saw you did it."

"Ang alin?"

"Yung scene mo kanina." His voice is still as sharp as steel, "Hinding hindi ko papalampasin yun lalo na't nakita ng mortal."

"Ah," Sabi 'ko na lang sa kaniya na parang naalala 'ko na yung ginawa 'ko sa kalye kanina sa dalawa'ng sasakiyan. "You're welcome."

"Welcome? Talaga? Alam mo ba'ng delikado yun?" Nakapamewang na siya ngayon. Aburido. "Don't you think them, knowing our existance, will make a whole lot of a difference?"