Karanlık Korkusu

Adsız Bölüm 15

Bilge'nin dediği gibi arka kapıda hiç güvenlik yoktu. Bu yüzden içim biraz daha rahatladı ve biran önce buradan çıkabilmek için adımlarımı hızlandırdım. Bilge ve Cemre de bana ayak uydurdu.

****

1 hafta sonra 

O lanet olası yerden çıktığımdan beri ne bir tehdit alıyordum ne de başıma kötü şeyler geliyordu. İçim biraz olsun rahatlamıştı ama bu ürkütücü sessizlikten de korkmuyor değildim. 1 hafta boyunca okula düzenli olarak gitmiştim ve şimdi de dans kursuna doğru gidiyordum. Annem ve babam da yurt dışından dün sabah dönmüşlerdi. Akşama kadar bana gördükleri her şeyi anlattılar. Anlata anlata bitiremediler desek daha doğru olur. Bu nedenle de şu an ikisi de evde dinleniyorlar. Şu yanan depo işine geldiğimizde ise eve döndüğümde ilk işim oraya bakmak oldu ama bırakın küle dönüşmüş olmasını tek bir karartı bile yoktu. Bu duruma çok şaşırdım. Ama sonra bu insanların neler yaptığını hatırladım ve bunu düşünmemeye karar verdim.(pardon insan demişim!) O gece zaten hiç uyuyamadım haliyle okula da baş ağrısıyla gitmek zorunda kaldım. Cemre ve Bilge de gayet iyi görünüyordu. 

Dans kursum bittikten sonra soyunma odasına gittim ve üzerimdeki terli şeylerden kurtulmak için Kıyafetlerimi çantamdan çıkarttım ve üstümü değiştirmeye başladım. Telefonumdan gelen mesaj sesi ile son olarak hırkamı da giyip telefonumu aldım ve gelen mesaja baktım. 

GÖNDEREN: Gizli numara

"Bensiz geçen 1 hafta. Ya da sen öyle sanıyorsun."

Bu ne demekti şimdi? Elim ayağım titremeye başlamıştı. Kusacakmış gibi hissediyordum. Bu kişi her kimse beni rahat bırakmayacak diye düşünürken arkamdan gelen tıkırtı ile hızlıca,  panik içinde arama döndüm. Şükürler olsun ki gelen kişi öğretmenimdi.

"Korkuttu mu seni? Çantamı unutmuşum onu almaya gelmiştim."

"Yok hocam sıkıntı değil. Ben sadece bu aralar fazla dalgınım. "

"Umarım bu dalgınlığına temsil gecesi bir çözüm bulursun. "

"Merak etmeyin hocam."

Kahretsin doğru ya 2 hafta sonra temsil vardı. Ve benim direk temsile odaklanma lazımdı. Ama şu kahrolası mesajlar yüzünden biraz zor görünüyordu. Hatta ben o güne kadar hayatta kalabileceğimden bile şüphe ediyordum. Onlar beni öldurmese bile ben kalp krizinden diyer tarafa geçiş yapabilirdim.