Karanlık Korkusu

19.BÖLÜM

Bir süre öylece bakışdıktan sonra kendimi toparlamaya çalışarak yanıma duran sandalyeye oturdum. Küçük kız sessizliğini bozup,"Adın ne?"dedi. Bu hamlesine oldukça şaşırarak sorusuna cevap verdim.
"Adım Gülce , seninki?"
"Dans mı ediyorsun?"
"Ediyordum. Sen nereden biliyorsun?"
"Baban öldü ve annen hala yurt dışında değil mi?"
"Evet ama sen nasıl öğrendin bunları?"
Küçük kız sustu. Zaten hiçbir soruma da cevap vermemişti. Birden gözlerini kocaman açtı ve benim de yerimden doğrulmama neden oldu. Korkutucu bir şekilde bana bakıyordu. Robottan bir farkı yoktu. Sanki biri onu yönlendiriyor ve kendini kontrol edemiyor gibiydi.
"Kaya"
"Anlamadım."
"Kaya benim babam."
"A-a ama onun kızı ölmüştü..."
"Evet."
"O zaman sen kimsin?"
"Beni sen öldürdün hatırlamıyor musun?"
Gözlerimi kocaman açmıştım ve kalp atışlarımı kontrol etmeye çalışıyordum. Kapıya doğru koştum ve kapıyı yumruklamaya başladım. Küçük kız bu hareketimden sonra çığlık atmaya ve yatakta tepinmeye başlamıştı. Küçük kızın sesi kulağımda yankılanırken başım dönüyordu ve kendimi biran önce dışarı atmak istiyordum. Her yer kapkaranlık olmuştu ama ben hala her şeyin farkındaydım. Arkamdan biri sessizce yaklaştı. Küçük kız artık çığlık atmıyordu. Nefes alamıyordum ve iyice terlemeye başlamıştım. Arkamı dönmeye o kadar çok korkuyordum ki gözlerimi sımsıkı yumup dişlerimi sıkmaya başlamıştım. Daha sonra kolumda tarif edilemez bir acı hissettim ve istemsizce çığlık attım. Çığlık atmamla birlikte ışıklar yandı, arkamı yavaşça döndüğümde odada kimse yoktu ama kapı hala kapalıydı. Kolum hala acayip bir şekilde acıyordu . Ne olduğuna bakmak için kolumu çevirdiğimde gördüğüm manzara karşısında göz yaşlarımı tutamadım. Kolum yanmıştı. Kolumu YAKMIŞLARDI.
Öylece yere çöküp bulunduğum psikolojinin içinden çıkmaya gayret ediyordum.
Telefonumun çalmasıyla şansıma lanetler yağdırdım ve buğulu gözlerle kimin aradığına baktım. Arayan Cemre idi. Konuşacak durumda olmadığımdan meşgule attım ve başımı dizlerime gömüp ağlamaya devam ettim.